เมียเสี่ย นิยาย บท 12

“ไหนๆก็คงจะพอรู้อยู่แล้ว ก็ให้เธอรู้ไปเลยสิคะ ว่ามาร์อุ้มท้องลูกของเสี่ย”

“ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ ฉันรู้ ฉันไม่ได้โง่” อารยาหันหลังเพื่อเดินหนีจากภาพคนทั้งสอง ผู้ชายก็โง่ ผู้หญิงก็ไร้ยางอาย ทำไมเธอถึงหลงรักผู้ชายแบบเสี่ยได้ก็ไม่รู้

“ไอซ์!”

“เสี่ย!”

“คุณกลับไปก่อน ผมจะไปคุยด้วยอีกที”

อัครราชมองคนที่เกาะแขนเขา อยู่ด้วยสายตาไม่พอใจเป็นครั้งแรก ผู้หญิงคนอื่นไม่เคยมีใครทำเขาขายหน้าเท่ามารวีเลยสักครั้ง พวกเธอเจียมตัวและยอมจบความสัมพันธ์กับเขาง่ายๆ เหมือนตั้งใจมอบกายให้เขาเพื่อแลกเงินเพียงอย่างเดียว ต่างจากมารวีที่ไม่เอาเงิน แต่เรียกร้องให้เขาแต่งงาน และกำลังทำตัวเป็นเจ้าของเขาแบบออกนอกหน้า

“เสี่ย! คุณขุน!”

มารวีกระทืบเท้าเร่าๆ เมื่อร่างสูงสง่าวิ่งตามอารยาไปอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว ก็จำต้องเดินไปนั่งรถกลับบ้านด้วยความโกรธ ไม่ว่าตอนไหนเสี่ยก็เลือกยัยเด็กนั่นก่อนเธอเสมอ

อัครราชวิ่งตามอารยาทันที่ป้ายรถเมล์เลยหน้าบริษัทออกไปไกลโข เดินไปยืนข้างเธอเงียบๆ อย่างคนไม่กล้าพูดอะไร เมื่อเธอเดินขึ้นรถเมล์ไป ก็รีบตามขึ้นไปทันที ร่างสูงเซซ้ายเซขวา เพราะรถเมล์ที่ออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

อารยาหันหน้าหนีไปจากภาพนั้น เลือกเดินเบียดคนอื่นๆไปยืนเกาะราวอยู่บริเวณท้ายรถ วันนี้คนเยอะจนไม่มีที่นั่ง แต่เธอไม่ซีเรียสนัก เพราะนั่งหรือยืนก็ทำมาหมดจนชินซะแล้ว แต่คนไม่ชินสิน่าสงสาร รถเมล์กับรถที่เสี่ยเคยนั่งต่างกันลิบลับ แต่ถึงอย่างนั้นเสี่ยก็ยังพยายาม จนมายืนเกาะราวเดียวกับเธอได้สำเร็จ

“เก่งจังเลยค่ะ”

อยากจะโกรธเขานะ แต่ตอนนี้อยากขำมากกว่า ไม่เคยเห็นเสี่ยในมุมนี้มาก่อน ผู้ชายใบหน้าหล่อเหลากับสูทราคาแพง กำลังยืนโหนราวรถเมล์ด้วยสภาพหน้าบอกบุญไม่รับ ทำให้เธอส่งยิ้มไปให้อย่างอารมณ์ดี

“คนเยอะ ขยับมานี่” ร่างสูงดึงคนที่อยู่ไม่ไกลเข้ามาชิดตัว ใช้แผ่นหลังบังร่างเธอไว้ ไม่ให้คนอื่นๆได้สัมผัสโดนตัวเธอ ก้มลงมองเสี้ยวหน้าที่เอาแต่ยิ้มอย่างไม่ชอบใจ

“ยิ้มอะไรนักหนา”

“ไม่คิดว่าเสี่ยจะตามขึ้นมา สภาพทุลักทุเลมากเลยค่ะ”

“น่าอายเหรอ?”