เมียเสี่ย นิยาย บท 41

“ไอซ์! กลับกันเถอะ หรือให้พาไปกรุงเทพดี” ปัญณิสากอดเพื่อนไว้แน่น เธอแอบฟังอยู่ตลอด ได้ยินหมดว่าเพื่อนทั้งสองคนพูดอะไรกัน สิ่งที่เธอกับเพื่อนสงสัยไม่ต่างกันเลยสักนิด ผู้หญิงที่อารยาเอารูปให้ดูเมื่อเช้า คงเป็นคนเดียวกันกับเพื่อนของพวกเธอ

“ไอซ์ไม่รู้จริงๆว่าเสี่ยกับรินเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน ไอซ์ไม่รู้ ๆ ” อารยาร้องไห้สะอึกสะอื้น พูดย้ำคำเดิม เพราะเธอไม่รู้จริงๆ

ตอนที่อารยาแต่งงานใหม่ๆ ลรินเคยบอกว่า เธอคบกับผู้ชายคนนึงมานาน ตั้งแต่ช่วงเตรียมตัวก่อนเข้าเรียนมหาลัย เธอกับเขาแอบคบกันลับๆ เพราะแม่เขาไม่ชอบ แต่เธอก็พยายามมาตลอด จนเขาตกลงจะแต่งงานด้วย แต่เพื่อนดันซวยในปีสุดท้าย ผู้ชายทิ้งเธอไปแต่งงาน อารยาไม่เคยคิดเลยว่านั่นจะหมายถึงสามีตัวเอง

“รอถามเสี่ยดูไหม” ปัญณิสาไม่รู้จะพูดปลอบใจเพื่อนยังไง ถามเสี่ยดูน่าจะง่ายกว่ามานั่งเดาอะไรเอง บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ อาจจะแค่เหมือน เลยสรุปกันไปเองว่าใช่

“ถ้าเขาอยู่ให้ถามนะ ปรายช่วยไปส่งไอซ์ที่บ้านหน่อยได้ไหม ไอซ์จะไปเก็บของ ว่าจะไปอยู่กับอาร์มสักพัก”

“ไอซ์จะหนีไปทั้งแบบนี้ไม่ได้นะ”

อารยาไม่ตอบ แต่ยกโทรศัพท์ให้เพื่อนดูภาพในจอ ภาพจากบุคคลเดิม ภาพของเสี่ยและผู้หญิงที่ถูกทำให้ไม่เห็นใบหน้า ไม่ใช่แค่ภาพเดียว แต่มีเยอะมาก และยังคงส่งมาไม่หยุด

“ไปกับปรายดีกว่า ปรายจะพาขับรถไปหัวหิน ป๋ามีบ้านอยู่ที่นั่น”

ปัญณิสาเสนอ แต่อารยารีบส่ายหน้า ตอนนี้เธอไม่อยากไปที่ๆมีความทรงจำกับสามี ที่หัวหินนั่นเธอเคยไปพักกับครอบครัวเสี่ยครั้งสองครั้ง จึงไม่อยากไปที่นั่นตอนนี้

“งั้นลงใต้เลย ทะเลสวย ปรายขับรถไหวนะ ไม่มีเรียนไปจนถึงอาทิตย์หน้า ไปนะ ขับรถเที่ยวกัน”

“ขอบคุณนะปราย”

อารยาปาดน้ำตาออกจากหน้า เธอไม่ได้ตั้งใจจะหนี แต่ตอนนี้ไม่พร้อมจะรับรู้อะไรจริงๆ ขอไปทบทวนอะไรเงียบๆ ถ้าเธอพร้อมแล้วจะกลับมาถามทุกอย่างจากเสี่ยด้วยตัวเอง

ปัญณิสาขับรถออกจากร้านอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมบอกพนักงานในร้านไว้ ว่าห้ามบอกใครเรื่องเธอกับอารยาเด็กขาด ขับรถพาเพื่อนมุ่งสู่กรุงเทพก่อน เพื่อพาเพื่อนไปพักที่บ้านส่วนตัว หลังจากนั้น เพื่อนจะเอายังไงค่อยถามกันอีกที

อัครราชเดินทางกลับมาถึงบ้านเกือบห้าทุ่ม หลังจากตะเวนตามหาอารยาทั่วทั้งจังหวัด เขามาถึงตั้งแต่บ่าย ไปหาเธอที่บ้านพ่อแม่เธอ ท่านบอกว่ายังไม่เห็นเธอเข้าบ้านตั้งแต่เมื่อวาน แต่รู้แน่ๆว่าไปกับปัญณิสา เขาจึงวางใจ อยู่คุยกับท่านต่อเรื่องบ้าน คิดไว้ว่าเธอจะต้องกลับมาที่นี่แน่ แต่รอจนสองทุ่มก็ไม่เห็นมา จึงขับรถตามหาเธอ

เขาขับรถไปถามที่ร้านของปัญณิสา แต่พนักงานในร้านบอกว่าไม่เจอคนทั้งสองเลย เขาตามหาทุกที่ ที่คิดว่าเธอจะไป แต่ไม่เจอเลย โทรหาก็ไม่ติดปิดเครื่องทั้งสองคน จะแจ้งความก็ไม่ได้อีก เพราะยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง

“เสี่ยกลับมาแล้วเหรอคะ” ป้าแดงนอนไม่หลับ จึงนั่งรอเสี่ยกลับมาบ้าน ถามคนที่นั่งลงบนโซฟาด้วยความไม่สบายใจ

“ไอซ์ไปไหน!”

“เอ่อ คุณไอซ์ไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ” ป้าแดงตอบด้วยท่าทีหวาดกลัว ไม่เคยเลยสักครั้งที่เสี่ยจะถามด้วยน้ำเสียงแบบนี้

“ทำไมทำตัวแบบนี้วะ!”

หมอนข้างที่อยู่บนโซฟาถูกเขวี้ยงออกไปอย่างแรง ที่บอกว่าจะเป็นเด็กดี คืออย่างนี้เหรอ

“ป้าขอโทษค่ะ”

“ไม่ต้องขอโทษ ผมจะลงโทษคนผิดเอง ป้าไปพักเถอะ” อัครราชเบาเสียงลง เงยหน้ามองเพดานพลางระงับอารมณ์ไปด้วย