เมียเสี่ย นิยาย บท 63

หนึ่งปีต่อมา

อารยาหยิบโปสการ์ดที่เป็นรูปสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งขึ้นมาอ่านข้อความด้านหลัง อ่านเสร็จก็เผยรอยยิ้ม เดินนำโปสการ์ดใบใหม่ที่เพิ่งส่งมาถึง ไปวางรวมกับใบเก่าๆในกล่องเล็กๆ

โปสการ์ดที่มีข้อความเดิมๆ ถูกส่งมาแทบจะทุกสัปดาห์เป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของผู้หญิงที่เคยเป็นเพื่อนรักของเธอ บางครั้งโปสการ์ดพวกนั้นก็ถูกส่งมาพร้อมกับของขวัญที่เจ้าของมันบรรจงเลือกเป็นของโปรดเธอ และครั้งนี้ก็เช่นกัน อารยาได้แจกันตกแต่งบ้านลวดลายสวยงามแนบมาด้วย

“อีกแล้วเหรอ” อัครราชเดินเข้ามาเจอพอดี เดินเข้าไปใกล้ภรรยา กดจมูกลงที่แก้มขาวใส ก่อนจะถอยออกไปนั่งดูลูกทั้งสองที่กำลังหลับอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนอนเล็ก

“ค่ะ สักวันไอซ์คงอภัยให้เธอได้”

อารยาเชื่อว่ามันจะเป็นแบบนั้น เธอไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้น ตอนนี้เธอคนนั้นก็ได้รับผลของการกระทำมากพอแล้ว ได้ข่าวว่าแม่เธอผูกคอตาย พ่อก็หย่าร้างกับภรรยาหลวง ส่วนเธอก็ลำบากน่าดู กับการดิ้นรนใช้ชีวิตอยู่ที่นู้น

“ใจดีจังเลย” อัครราชเอ่ยชมภรรยาที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ สวมกอดเธอไว้ พลางซุกหน้าลงที่ไหล่เล็ก เขาใจดีได้ไม่ถึงครึ่งของเธอหรอก ทุกวันนี้ยังไม่อภัยให้เพื่อนที่ตายเลย ยังรู้สึกแค้นเคืองที่เพื่อนทรยศหักหลังอยู่ตลอด

“ก็ต้องรู้จักให้อภัยบ้างค่ะ ใจจะได้เป็นสุข”

อารยารู้สึกแบบนั้น ยิ่งโกรธยิ่งทุกข์ ยิ่งแค้นยิ่งทุกข์หนัก เธอเรียนรู้มันมาและเริ่มที่จะปล่อยว่าง

“ครับ”

อัครราชไม่ขัดหรอก เพราะความสุขของเมียกับลูก ก็คือความสุขของเขา ทุกวันนี้ก็ทำทุกอย่างเพื่อสร้างความสุขให้คนทั้งสาม

“แง๊ๆ”