เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 134

งานแต่งงานของผมกับศศินาจัดขึ้นที่ชายหาดที่ปราณบุรี โดยได้รับความช่วยเหลือจากไอ้เต้ โชคดีที่ไอ้เต้มีโรงแรมที่เป็นวิลล่าสไตล์โมรอคโคที่นั่น ซึ่งนาไปดูแล้วนาชอบมากเลยเลือกจัดที่นี่ ผมเลยเนรมิตพื้นที่ริมชายหาดให้เป็นงานแต่งงานในฝันตามที่นาต้องการ ช่วงเช้านาในชุดไทยจักรพรรดิ์สีกลีบบัวเป็นผ้าไทยโบราณห่มสไบเฉียงที่ทางคุณหญิงรมณีย์แม่ของดนุรุจเป็นคนจัดหามาให้ และยังให้เกียรติมาเป็นผู้ใหญ่ทางฝ่ายหญิงให้นาด้วย

ส่วนผมอยู่ในชุดสูทสีเทา นาไม่ยอมให้ผมใส่ชุดไทยเธอบอกผมว่าไม่อยากให้ผมคิดถึงงานหมั้นคราวที่แล้ว สาบานได้ให้ตายเถอะ ผมลืมน้ำหวานไปแล้วจริงๆ ไม่เคยคิดถึงเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถ้าบังเอิญว่าเห็นรูปเธอตามป้ายโฆษณาต่างๆ ก็อาจจะมีนึกถึงบ้างแต่มันก็เป็นแค่ความรู้สึกผิด ผิดที่เคยทำให้ผู้หญิงดีดีคนหนึ่งต้องเสียใจ ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งเธอจะได้เจอคนดีดี แล้วได้สร้างครอบครัวดีดีตามที่เธอต้องการ

ช่วงเช้าพ่อผมนิมนต์พระเก้ารูปมารับบาตรตอนเจ็ดโมง ก่อนวันงานผมได้ยินป้าน้อมซักซ้อมกับนาว่าตอนตักบาตรให้ผมจับทัพพีก่อนแล้วให้นาจับด้านบนมือผมอีกที แล้วจะทำให้ผัวอยู่ในโอวาทและเมียจะเป็นใหญ่ในบ้าน ไร้สาระทั้งเพแค่การจับทัพพีตักบาตรแค่นี้จะมีผลอะไรกับเรื่องภายในครอบครัว ผมไม่เชื่อเด็ดขาด

พอถึงตอนตักบาตรผมเลยรีบจับทัพพีก่อนนา แล้วให้นาจับด้านบนเธอจะได้สบายใจว่าอยู่เหนือผมได้จริงๆ แต่จริงๆแล้วผมก็แค่แกล้งยอมเธอไปอย่างนั้นเอง ทุกวันนี้นาสั่งอะไรผมครับอย่างเดียว ไม่ได้กลัวอะไรหรอกนะ แค่ผมเป็นคนยึดมั่นในคำสัญญาเท่านั้น สัญญาว่าจะรักและดูแลผมก็ต้องทำตามนั้น แค่นั้นจริงๆ

พิธีช่วงเช้าผ่านไปหลังจากเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ผมแทบอยากจะไล่แขกกลับ ซึ่งแขกในงานมีไม่ถึงห้าสิบคน มีครอบครัวผม ครอบครัวไอ้เต้ ครอบครัวไอ้รุจ แอนเดรียน่า โรเบิร์ต อคิน รวมไปถึงเพื่อนๆ ก๊วนวงเหล้า และเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันที่คณะ รวมไปถึงสุวิทย์ สมหญิงและผู้จัดการฝ่ายต่างๆของบริษัท และแน่นอนผมไม่ลืมเชิญไอ้แว่นติณห์กับน้องสาวของมันที่ผมตั้งใจชวนมันมาร่วมงาน มันจะได้รู้ว่านาเป็นของผมแล้วโดยสมบูรณ์ มันจะได้เลิกหวังในตัวนาเสียที