เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 135

“นา ที่รักเราแอบเข้าหอกันก่อนไหม”

ผมถามนาเพราะแอบเห็นนาหาวหลังเสร็จพิธีช่วงเช้า พอเก็บภาพจนหนำใจแล้วนาเลยมีเวลานั่งพัก ได้ทักทายแขก

“ได้เหรอพีท นาง่วงเหมือนกันอยากงีบ เมื่อเช้าตื่นมาแต่งหน้าตั้งแต่ตีสาม”

ว่าแล้วก็หาวโชว์ผม

“ได้สิที่รัก พีทเอากุญแจห้องจากไอ้เต้มาแล้วนี่ไง”

ผมขอกุญแจห้องที่ผมใช้นอนเมื่อคืนมาจากไอ้เต้ เพราะห้องหอต้องเก็บไว้รอส่งตัวคืนนี้ แต่ผมอยากส่งตัวกับนาตอนนี้เลย ไม่เคยเอาเมียในชุดไทย อยากลองเปลื้องสไบเต็มทีแล้ว เมื่อมาถึงห้องนอนนาก็ล้มลงไปนอนตะแคงเพราะผมที่ทำทรงมาไม่เอื้ออำนวยในการนอน ผมเหลือบตาดูเวลาตอนนี้สิบเอ็ดโมงครึ่ง บ่ายสองครึ่งนาต้องไปแต่งตัวอีกรอบ มีเวลาเปลื้องสไปอยู่สามชั่วโมง

พอล็อกห้องได้หันกลับมาหาเมียก็เห็นเมียนอนตะแคงหลับด้วยความอ่อนเพลีย ก็รู้สึกสงสาร อยากเปลื้องสไบก็อยากแต่พอเห็นเมียนอนหลับก็ไม่อยากปลุก เหลือบตามองไอ้บิ๊กพีทมันก็อยากออกมาชมโลกเต็มทีเมื่อได้อยู่กับนาในห้องสองต่อสอง ก็ผมไม่ได้นอนกับนามาเจ็ดวันแล้ว เพราะป้าน้อมบอกนาให้ไปนอนที่บ้านส่วนผมให้ไปนอนที่คอนโด เห็นบอกว่าถือเคล็ดก่อนแต่ง เจ้าบ่าวจะได้คิดถึงเจ้าสาวมากๆ ป้าน้อมช่างไม่รู้เลยว่าไม่ได้เอานาแค่สี่สิบแปดชั่วโมงผมก็แย่แล้ว นี่ผ่านมาแล้วหนึ่งร้อยห้าสิบเก้าชั่วโมง เหมือนใจจะขาด อยากถอดสไบให้เมียจะตายอยู่แล้ว

แต่ในเมื่อเมียหลับจะทำอะไรได้ ผมเลยเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ถอดชุดสูทแขวนไว้เรียบร้อยไม่มีล่ะที่จะถอดแล้วโยน มั่วๆเหมือนแต่ก่อน ผมเป็นภัทรพลเวอร์ชั่นปรับปรุงตัวแล้ว เดินออกมาจากห้องน้ำไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ เพราะทุกอย่างถูกนำไปไว้ที่ห้องหอเรียบร้อยแล้ว ก็เลยเดินแก้ผ้าโทงๆมานอนข้างเมีย เมื่อจัดท่านอนดึงเมียมานอนซุกอกในท่าที่สบายที่สุดแล้วผมก็นอนหลับไป ตื่นมาอีกทีรู้สึกถึงความอุ่นชื้นที่บิ๊กพีท ก็เลยลืมตาขึ้นดู ภาพที่เห็นคือเมียผมศศินากำลังดูดเลียไอ้บิ๊กพีทอย่างเมามันในชุดไทยห่มสไบเฉียง เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ได้แต่ร้องคราง นาโคตรเซ็กซี่อยากเอานาตอนนี้เลย

“พีทมาแก้ผ้ายั่วนาทำไม”

นาในชุดสีขาวเกาะอกสวมเวลคลุมไว้ที่ผม สวยเซ็กซี่จนผมตะลึงเธอไม่ยอมให้ผมเห็นชุดนี้ก่อน นาในตอนนี้ดูสวยอ่อนหวานแต่เย้ายวนสุดๆ เดินตรงมาที่ผมในมือ ถือช่อดอกไม้เจ้าสาวขณะเดินเข้ามาหาผม เพื่อนๆของเราก็โปรยดอกไม้ต้อนรับเธอ มันเหมือนฝันจนผมน้ำตาซึมเมื่อมองดูเธอที่ค่อยๆเดินมาที่ผม ผมนึกถึงวันคืนที่ผมไม่มีเธออยู่มันเจ็บปวดทรมานไปหมด ลึกๆในใจของผมในตอนนั้นมันกลัว กลัวมากเหลือเกินว่านาจะไม่กลับมาหาผมอีก แต่วันนี้เธออยู่ตรงนี้แล้ว และกำลังเดินมาหาผม

ผมรู้สึกขอบคุณเป็นร้อยเป็นพันครั้งต่ออะไรก็ตามที่ทำให้ผมมีวันนี้ วันที่จะมีนาอยู่ข้างๆผมตลอดไป ผมต้องยกมือขึ้นซับน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความตื้นตัน เมื่อเห็นนาเดินมาใกล้ๆ เราสบตากันและแน่นอนนาก็กำลังร้องให้ ผมยื่นมือออกไปรับเธอให้มายืนข้างๆกัน เมื่อเธอมายืนอยู่ตรงหน้า ผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบซับน้ำตาให้เธอเบาๆ

“นา พีทดีใจที่สุดเลยที่เรามีวันนี้ พีทรักนานะ”

***