นภัสสรค่อนข้างตื่นตระหนกเพราะเคยเจอเรื่องแบบนี้ครั้งแรก แต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องสงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็วก่อนจะโทรเรียกรถพยาบาลให้มารับตัวเขา จากนั้นก็ติดต่อหาจอมใจให้มารับเด็ก ๆ ไป เพราะเธอก็ไม่ได้อยากให้เด็ก ๆ ตระหนกและเก็บอุบัติเหตุในครั้งนี้เป็นฝันร้ายในชีวิต เพียงไม่นาน จอมใจและรถพยาบาลก็มาถึง หลังจากตรวจเช็กอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มแล้ว เจ้าหน้าที่ก็ได้พึมพำเบา ๆ “หืม... ทำไมเหมือนแผลถูกแทง” แม่ว่านภัสสรจะได้ยินเสียงพึมพำ แต่เธอก็ยุ่งกับเรื่องของเด็ก ๆ เกินกว่าจะใส่ใจ ด้วยเหตุนี้ ร่างเรียวจึงช่วยหน่วยแพทย์พาชายคนนั้นขึ้นรถพยาบาล ภายใต้แสงไฟของรถพยาบาลที่สาดส่องลงมา ทำให้ในที่สุดเธอก็ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของชายผู้นี้เสียที ชายบนเปลหามมีรูปร่างสูงโปร่ง ทุกอย่างบนร่างนั้นถูกคัดสรรมาอย่างดีจนโดดเด่นอย่างลงตัว ใบหน้าแบบนั้น ใครเห็นก็รู้ว่าพระเจ้าสร้างมาเองกับมือ แม้จะหมดสติแต่เขาก็ยังดูเย่อยิ่งและสง่างาม ดวงตาเฉียบแหลมสังเกตเห็นชุดสูทสีน้ำเงินที่เปื้อนเลือดบนตัวเขา ซึ่งมันช่างพอดีกับร่างนั้นอย่างไม่มีที่ติ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่สูทธรรมดาที่ซื้อได้ตามร้านทั่วไป มันคือสูทที่สั่งทำขึ้นมาพิเศษ และใจดวงน้อยก็ตกไปอยู่ตาตุ่มทันใด อ๊ากกกก! เขาต้องเป็นลูกคนมีตังค์แน่ ๆ และเรื่องมันก็จะยากขึ้นไปอีกเท่าตัว คนรวยพวกนี้มักจะเรื่องมากเรื่องค่าชดเชยด้วย ซวยจริง ๆ เลยเนี่ย แล้วคนอย่างเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ย ถนนขรุขระที่รถพยาบาลแล่นผ่านส่งผลให้บาดแผลในช่องท้องของร่างสูงกระเทือนไปด้วย ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน คิ้วคมขมวดเล็กน้อยในขณะที่ฟันขบหากันด้วยความเจ็บปวด ถึงอย่างนั้นกลับไร้ซึ่งสียงออกมาจากริมฝีปาก การกระทำดังกล่าวหวนให้เธอนึกถึงความดื้อรั้นของลูกชายอย่างบอกไม่ถูก เมื่อนึกถึงต้นกล้า เธอก็ตระหนักได้ว่าชายผู้นี้ดูละม้ายคล้ายคลึงกับลูกชายของจนน่าแปลกใจ ความเจ็บปวดที่ช่องท้องเริ่มแผลงฤทธิ์แก่เจ้าของร่าง เหงื่อกาฬเริ่มผุดพรายขึ้นตามกรอบใบหน้าคม เมื่อเห็นอาการน่าเป็นห่วง ความรู้สึกผิดเริ่มเกาะกุมจิตใจ มือบางจึงเอื้อมออกไปตั้งใจจะซับเหงื่อให้ เพียงแค่นิ้วสัมผัสกับผิวเนื้อ ข้อมือบางก็ถูกคว้าไว้ทันใด เธอสะดุ้งด้วยความตกใจพร้อมกับมองไปยังชายผู้นั้น เพียงพบกับดวงตาที่เปิดขึ้นเล็กน้อย ทว่าทันทีที่ทั้งคู่สบตากัน เขาก็หมดสติไปอีกครั้งเสียแล้ว และข้อมือเธอก็ยังไม่ได้ถูกคลายออกแต่อย่างใด หญิงสาวพยายามดึงมือออกหลายต่อหลายครั้งตลอดเส้นทาง แต่ความพยายามของเธอนั้นสูญเปล่า ในท้ายที่สุดเธอก็ยอมแพ้เพราะไม่อยากให้ตนเองต้องเป็นสาเหตุที่ทำให้แผลเปิดมากกว่านี้ เพราะมันอาจจะทำให้ทุกอย่างแย่ลง ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องติดสอยห้อยตามเข้าห้องผ่าตัดไปกับเขาด้วย ซึ่งมือหนาก็ไม่ยังยอมปล่อยเธอไปแม้ว่าตอนนั้นหมอจะเย็บแผลอยู่ ความพยายามของเขาเล่นเอาทุกคนมองตากระปริบ ๆ ไม่เว้นแม้แต่หมอ แน่นอนว่าต้องมีบางคนสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร แต่มันไม่น่าจะใช่เรื่องทั่วไปแน่นอน อย่างไรก็ตาม นภัสสรกลับรู้ซึ้งเหตุผลที่เขาดื้อรั้นไม่ยอมปล่อยเธอไปเสียที เขาคิดว่าเธอจะหนีน่ะสิ! ครึ่งชั่วโมงต่อมาหมอก็ได้แจ้งว่าชายผู้นั้นพ้นขีดอันตรายแล้ว อาการของเขาค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ หลังจากนั้นร่างหนาจึงถูกส่งตัวไปยังหอผู้ป่วยในเพื่อพักฟื้น และในที่สุด มือของชายผู้นั้นก็ได้คลายข้อมือเธอออก ทันทีที่เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ ข้อมือบางก็สั่นระริกด้วยความเจ็บปวด ส่วนนิ้วเรียวก็ชาเพราะเลือดไปเลี้ยงไม่พอ เธอรับรู้ได้ทันทีว่าเขาแรงมหาศาลเพียงใด “คุณเป็นญาติคนไข้ใช่ไหมคะ รบกวนเซ็นชื่อตรงนี้ให้ด้วยนะคะ” พยาบาลคนหนึ่งยื่นแบบฟอร์มเซ็นชื่อส่งให้นภัสสร “เอ่อ... ฉัน...” นภัสสรถึงกับไปไม่เป็น เดิมทีเธอตั้งใจจะปฏิเสธว่าตนไม่ได้รู้จักเขา แต่เมื่อเหลือบมองชายหนุ่มที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงกลับต้องเปลี่ยนใจ นภัสสรถอนหายใจอย่างหนักพร้อมกับหยิบปากกาขึ้นมาเพื่อเซ็นชื่อลงไป ดูเหมือนว่าเราต้องรับผิดชอบแล้วสิ ไม่ว่ายังไง ทั้งหมดนี่ก็เป็นความผิดของเธออยู่ดี เธอไม่สามารถปัดความรับผิดชอบไปได้ นอกจากนี้ ตัวเขาก็ไม่มีเอกสารใด ๆ ที่จะยืนยันตัวตนได้ นั่นหมายความว่าเขาไม่สามารถติดต่อกับครอบครัวได้ นภัสสรวางตัวเองบนเก้าอีกไม้ข้างเตียงของชายหนุ่มด้วยความกังวลก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย