เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 47

"??" เมขลาได้ยินทุกคำพูดของแม่ใหญ่ที่พูดกับ.. แม้แต่คิดยังไม่กล้าเอ่ยชื่อในใจเลย คนที่ไม่ต้องการเธอ..เธอก็ไม่ต้องการคนแบบนั้นเช่นกัน

"หนูเมย์" ยืนมองตามสามีเก่าไปครู่หนึ่ง พอหันกลับมาก็เจอเมขลาอยู่ตรงมุมบันได

"คุณแม่ทำแบบนั้นทำไมคะ"

"บางทีมันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเราก็ได้"

"น้องเมย์ไม่เห็นด้วยค่ะ"

"แต่เขาคือ..." นางกำลังจะพูดว่าแต่นั่นคือพ่อแท้ๆ ของเมขลาเลยนะ

"น้องเมย์ไม่อยากให้คุณแม่กลับไปเจอวังวนเก่าๆ อะไรที่เราสลัดทิ้งไปได้แล้ว ก็ปล่อยมันไปเถอะค่ะ"

ทำไมเด็กอายุยังไม่ถึง 20 ถึงคิดได้กว่านาง ถ้านางใช้แค่หัวใจคิดก็คงจะกลับมาในวังวนเดิม แต่ถ้าใช้สมอง ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้

"แล้วแม่ต้องทำยังไง"

เมขลามองใบหน้าผู้หญิงที่กาลเวลาไม่สามารถทำร้ายนางได้ เพราะถ้าเดินไปกับเธอทุกคนคงคิดว่าพี่กับน้อง ดวงตาของนางคลอไปด้วยม่านน้ำตาที่บดบัง ถึงแม้เธอจะอายุยังน้อย แต่ก็พอดูออกว่าท่านยังคงรักผู้ชายคนนั้นอยู่

"ถ้าเขาคนนั้นกลับมา ทำให้คุณแม่ต้องทุกข์ใจอีก คุณแม่จะรับได้ไหมล่ะคะ" เพราะยังไงคนเดิมก็คงทำอะไรเหมือนเดิม ถ้าไม่งั้นคงไม่ออกไปไข่ไว้นอกบ้านจนทั่วแบบนี้

"แม่ขออยู่คนเดียว" นางไม่คิดว่าท่านจะหย่าหรอก กว่าจะได้ร่วมชีวิตกับผู้หญิงคนนั้น ต้องฝ่าฟันอะไรมากมาย รวมทั้งหน้าตาทางสังคม ท่านยังยอมทิ้งมันไปได้เลย

"น้องเมย์ไม่ยอมปล่อยให้คุณแม่อยู่คนเดียวหรอกค่ะ" ขาเรียวค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาใกล้ ผู้ชายแบบที่ให้กำเนิดเธอมาไม่เหมาะสมกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ ท่านสูงส่งเกินที่ผู้ชายหลายคนจะเอื้อม มีผู้หญิงที่ไหนสามารถยอมรับลูกของเมียน้อย ทั้งๆ ที่พ่อแท้ๆ ยังไม่ยอมรับเลย

ทั้งสองกอดกันร้องไห้อยู่แบบนั้น จนได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน

"ใครมา" พุดตาลและเมขลาต่างก็ซับน้ำตาออกให้กันและกัน จังหวะนั้นคนที่ลงจากรถก็รีบเดินตรงเข้ามาในบ้าน "ลูกมาทำไม"

"คุณแม่เป็นอะไรครับ" รามสูรกำลังจะออกไปทำงาน ได้รับโทรศัพท์จากแม่บ้านก็รีบตรงมาที่นี่ก่อน

"แม่ไม่ได้เป็นอะไร"

"ผมเห็นว่าคุณแม่ร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น" ประโยคหลังเขาหันไปหาน้องสาว ที่พยายามเช็ดน้ำตาออกเหมือนกัน "บอกพี่มาว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรแม่"

"เขาไม่ได้ทำอะไรแม่หรอก" คนที่ตอบประโยคนี้ก็คือพุดตาล

"ไม่ได้ทำแล้วคุณแม่ร้องไห้ทำไมครับ"

เวลาต่อมาเพียงไม่นาน ทศกัณฐ์ก็มาถึง เพราะรามสูรโทรไปถามว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่แม่ถึงได้ย้ายกลับมา

"แม่ไม่รู้ว่าพ่อของพวกลูกๆ จะทำอะไร แม่ไม่รู้จริงๆ" นางก็สับสนมาก พอนางจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ท่านกลับมาวนเวียน

"คุณแม่ไม่รู้แต่เจ้าตัวคงจะรู้" ทศกัณฐ์ลุกขึ้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

"ไม่นะทศ" พุดตาลกลัวว่าลูกๆ จะถูกลงโทษอีก

"ผมแค่จะไปถามเขา พี่ดูแลทางนี้ด้วย" ว่าแล้วทศกัณฐ์ก็ออกไป

เมขลารีบเดินตามหลังพี่ชายมา อยากรู้ว่าใครเป็นคนขับรถให้ และก็ได้เห็นคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รถ

"เข้ากรม"

"ครับ" เพลิงได้แค่มองสบตาหญิงคนรักอยู่ครู่หนึ่ง ก็ต้องได้ทำตามหน้าที่

[กรมทหารราบ]

"คุณพ่อทำแบบนี้เพื่ออะไร" แบบนี้แหละพุดตาลถึงไม่อยากให้ลูกชายทั้งสองรู้ ถ้าพวกเขารู้แล้วจะไม่อยู่เฉย