ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 53

บนธงอวยพรทุกอันเขียนแค่ตัวอักษรเดียว แถวแรกอ่านรวมกันเป็น“ทำสิ่งไม่ดีไว้ก็รับผลกรรมนั้นเอง”

แถวที่สองคือ“ทำตัวเองแท้ๆ”

กำลังบอกเธอว่ากรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมตามสนอง หาเหาใส่หัว！

มู่จื่อหนิงโกรธมาก ในดวงตามีแต่ความอาฆาต เริ่มปวดตัวขึ้นมา

มู่เจี้ยนเต๋ออ่านเสร็จก็ตกใจ

มีแค่หยุนเหม่ย ที่ดูเสร็จก็หัวเราะ รู้สึกบรรเทาอารมณ์โกรธได้ดี

และการหัวเราะของเธอนี้ สายตาของทั้งสองคนในห้องผู้ป่วยมองมาที่เธอทันที มู่จื่อหนิงก็ยิ่งโกรธจนสีหน้าดูเหยเก

หยุนเหม่ยหัวเราะจนหน้านิ่งไป รีบก้มหน้าลงและบ่น

“แค่กๆ ผู้หญิงคนนี้ไร้เหตุผลมาก ชัดเจนว่าไม่เห็นหัวมู่ซื่อกรุ๊ปเราเลย”

“สามี ถ้าคุณไม่สั่งสอนเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรเกินไปอีก！”

เธอพูดจบ ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเคาะ

ชายหนุ่มที่สวมชุดทำงานเปิดประตูออกเบาๆ ถามว่า“ขอโทษนะครับนี่ใช่ห้องผู้ป่วยของคุณหนูรองตระกูลมู่ไหม？”

คนในห้องสบตากันไปมา หยุนเหม่ยจึงถาม“ทำไมคะ？”

“มีคนที่ชื่อคุณเซิงเกอคนหนึ่งสั่งดอกไม้ช่อหนึ่ง มาให้คุณมู่ครับ”

พูดจบ คนนั้นก็โบกมือไปด้านหลัง

จากนั้น กลุ่มคนงานก็สบตาเข้ากับสายตาสงสัยของทั้งสามคนตระกูลมู่ เดินเข้ามาพร้อมพวงหรีดขนาดใหญ่

แป๊บเดียว ทั้งห้องผู้ป่วย VIP ก็ถูกวางเต็มไปหมด

รวมพวงหรีดทั้งหมดสามสิบสองอัน วางเรียงกันตรงหน้ามู่จื่อหนิง

“เอ่อ…พวกคุณนี่……”

หยุนเหม่ยอยากว่ากลับ แต่ถูกมู่เจี้ยนเต๋อจ้องเขม็งด้วยความโกรธ จึงได้แต่ปิดปากอย่างไม่พอใจ

เจ้าหน้าที่ที่มาส่งดอกไม้ทำหน้าที่เสร็จ ก็โค้งตัวอย่างมีมารยาท“ขอให้ชื่นชมอย่างมีความสุข ไว้โอกาสหน้ามาสั่งใหม่นะครับ”

นี่แช่งเธอให้ตายนี่ และยังมีครั้งหน้าอีกหรือ？

นี่มันเป็นการเปิดเผยเจตนาเพื่อทำลายกัน！

หัวใจของมู่จื่อหนิงแทบจะระเบิดออก

“ออกไป！ไสหัวออกไป แค่กๆ……”

เธอแทบทนไม่ไหวที่จะโยนพวงหรีดเหล่านี้ไปที่หน้าคนกลุ่มนี้ทันที แต่เพิ่งผ่าตัดมา เลยไม่สามารถขยับตัวได้ ได้แต่จ้องไปด้วยความโกรธเท่านั้น

ยัยแพศยานี่！เกินไปแล้ว！

เอาป้ายธงมาว่าเธอว่าเวรกรรมตามสนอง และยังส่งพวงหรีดมาแช่งเธอว่าหาเรื่องใส่ตัว！

รังแกกันมากไปแล้ว！

“ยัยแพศยา！ยัยแพศยา！เอาไปทิ้ง โยนทิ้งไปเลย แค่กๆๆ……”

เธอโมโหจนอกอีแป้นแทบจะแตก ยังไม่ทันใจเย็นลง หันหน้าไปก็เห็นรูปตรงกลางพวงหรีดอีก

เป็นรูปที่เซิงเกอถ่ายเธอไว้ตอนเสื้อผ้าขาดอย่างน่าอับอายในงานเลี้ยง！

เปิดเผยเจตนาเพื่อทำลายกันนี่！

ความทรงจำอันน่าอับอายในงานเลี้ยงและการหัวเราะเยาะต่างเข้ามาในทันที

“กรี๊ด！ฉันจะฆ่าแก！”

ปากบวมที่พันผ้าหนาๆ ของเธอนั้นกัดฟันแน่น หายใจไม่ออก จนหมดสติไปทันที

……

ตอนเซิงเกอออกไปจากโรงพยาบาลไม่ได้เลือกไปทางประตูใกญ่ แต่ออกไปทางช่องทางปลอดภัย เดินไปถึงตรงทางเดิน ข้อมือก็ถูกคนรวบไว้จากด้านหลัง

เป็นเฟิงยู่เหนียนที่ตามมาตลอดทาง

บอดี้การ์ดทั้งสองคนเห็นแบบนี้ ก็จะลงมือทันที

แต่ถูกเซิงเกอหยุดไว้“ไม่ต้อง พวกนายไปพักเถอะ แค่ไม่ต้องไปไกลนัก”

พอบอดี้การ์ดทั้งสองคนเดินออกไป เซิงเกอจึงสะบัดมือของเฟิงยู่เหนียนออก แล้วลูบข้อมืออย่างสบายๆ“ถามมาสิ”

โหนกคิ้วของเฟิงยู่เหนียนขมวดแน่น ท่าทางดูบูดบึ้ง ประโยคแรกที่พูดกลับไม่ได้ถามมู่จื่อหนิง

“ผู้ชายสองคนนั้นเป็นอะไรกับคุณ？บอดี้การ์ด？คนของใคร？ลู่ฮั๋ว หรือว่าโจ๋วซิงโฮ๋？”

เซิงเกอยิ่งฟังยิ่งงง ผู้ชายคนนี้ตามออกมาเพื่อถามสิ่งนี้？

เธอแปลกใจ จึงพูดไปอย่างล้อเลียน“เป็นคนของฉัน”