เพลิงสวาทพันธนาการใจ นิยาย บท 2

ตอนที่ ๒

ชลินทราสะบัดหน้าหนี สองมือก็ทั้งตบทั้งตีพวกชั่วไม่ยั้ง ปากก็ส่งเสียงร้องให้คนช่วย และนั่นทำให้คนนั่งทำหน้าเซ็งอยู่ภายในบ้านได้ยิน นิคเตอร์ชะเง้อฟังอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ามีคนกำลังร้องขอให้ช่วย พอมั่นใจจึงเรียกหาคนสนิท ที่กำลังเดินสำรวจรอบๆ บ้านเช่าอยู่

“โคบี้!”

“ครับคุณนิค” โคบี้วิ่งมารอรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย

“ฉันได้ยินเหมือนมีคนร้องให้ช่วย แกออกไปดูหน่อย”

“ครับเจ้านาย” โคบี้รับคำแล้วเดินออกจากบ้าน ส่วนทางด้านคนร้องขอความช่วยเหลือตอนนี้กำลังต่อสู้กับพละกำลังของคนชั่วหน้าดำหน้าแดง

“ปล่อยฉันนะไอ้พวกบ้า ปล่อย ปล่อยโว้ย!” ชลินทราทั้งเตะทั้งตบ หวังหลุดไปจากมือของพวกเดนนรก

“ฤทธิ์เยอะเหลือเกินนะมึง” มันถอนใบหน้าออกมากระซิบเสียงเหี้ยม จังหวะกำลังจะง้างมือหมายจะตบสั่งสอน แสงไฟก็สาดส่องเข้ามาเสียก่อน

“พี่จั๊ก! พอได้แล้ว เดี๋ยวพี่โต้งจะโกรธเอานะพี่”

“แต่กูเป็นคนวิ่งไล่นังนี่มานะไอ้แจ็ค กูก็ต้องได้อีนี่เป็นเมียก่อนดิ” จั๊กหันมาตวาดใส่ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องอย่างหัวเสีย

“ฉันรู้ แต่ถ้าพี่โต้งเห็น พี่ได้เจ็บตัวแน่ๆ” แจ็คเตือนด้วยความหวังดี ซึ่งก็พอดีกับที่หัวหน้าแก๊งเปิดประตูรถลงมา

“ไอ้จั๊ก ตะกี้มึงคิดทำอะไร” โต้งเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ฉันแค่จะสั่งสอนนังนี่มันนิดหน่อยเท่านั่นแหละพี่ มันฤทธิ์เยอะเหลือเกิน ไป! ไปขึ้นรถ” พูดจบมันก็ลากคนโชคร้ายไปยังรถ แต่ชลินทราฝืนตัวเอาไว้สุดกำลัง ปากก็ร้องตะโกนให้คนช่วย และครั้งนี้ก็เป็นโชคดีของเธอเมื่อหนุ่มฝรั่งเดินมา

“คุณ! ช่วยฉันด้วย” ชลินทราละล่ำละลักบอกด้วยความดีใจ

“ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว ก็อย่ายุ่งเรื่องของกู ไอ้ฝรั่ง!” โต้ง นักเลงประจำถิ่นเดินอาดๆ เข้าไปพร้อมชี้หน้าข่มขู่อีกฝ่าย ที่รูปร่างสูงใหญ่กว่าตน

“เผอิญวันนี้ฉันอยากเจ็บตัวว่ะพวก” โคบี้ ปลดกระดุมบนข้อมือออกช้าๆ บอกเป็นนัยว่าพร้อมจะมีเรื่อง

“วอนนักนะมึง” โต้งที่ถือว่าตนเองใหญ่ประจำถิ่นพุ่งเข้าหาพร้อมกับซัดหมัดใส่ แต่โคบี้หลบทัน แล้วซัดกลับจนนักเลงประจำถิ่นล้มคว่ำ

“พี่โต้ง!!” สองหนุ่มพากันร้องเรียกเสียงดัง เมื่อลูกพี่โดนสอยร่วงกลางอากาศ ชลินทราจึงอาศัยจังหวะนั้นสะบัดตัวจนหลุด แล้วรีบวิ่งไปยังบ้านเช่าพอดีกับที่นิคเตอร์ก็เดินออกมา

“คุณนิคเตอร์ ช่วยฉันด้วย พวกมันจะทำร้ายฉัน” ชลินทราละล่ำละลักบอกด้วยอาการขวัญหนีดีฟ่อ ลืมไปเสียสนิทว่าก่อนจะขี่รถกลับบ้าน เธอถูกเขาลวนลาม

“เข้าไปหลบในบ้านก่อนครับ” นิคเตอร์ดันประตูให้เปิดกว้าง และรอจนแม่สาวร่างเล็กเข้าไปในบ้านเรียบร้อยเขาก็ดันประตูรั้วปิดแล้วเดินไปหาคนสนิทที่กำลังเล่นงานพวกอันธพาล

“โคบี้ พอได้แล้ว แล้วก็เรียกตำรวจมาจัดการพวกมันต่อ” เมื่อมาถึงและเห็นพวกอันธพาลนอนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ หลังจากโดนหมัดและเข่าของโคบี้เข้าไปคนละสามสี่ที