เพลิงสวาทพันธนาการใจ นิยาย บท 3

ตอนที่ ๓

เช้าวันต่อมา หลังจากทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็เร่งจัดอาหารใส่ปิ่นโต ที่วันนี้มีทั้งอาหารคาวและหวานตามความต้องการของลูกค้า แต่ขณะที่กำลังเร่งอยู่นั่นผู้เป็นป้าก็เดินมาหา

“อ้าวยัยโซ่ แกยังไม่ไปอีกหรือไง”

“กำลังจะไปจ้ะป้า ว่าแต่วันนี้ป้าไม่เปิดร้านเหรอ”

“ก็เปิดแหละ แต่คงเปิดใกล้ๆ เที่ยงโน้นแหละ” ตอบแล้วก็หลบหน้าหนีสายตาของหลานสาว ชลินทราคิดสงสัยว่าป้ากำลังจะทำอะไรกันแน่ แต่เธอก็ยังไม่ซักถามตอนนี้เพราะต้องเร่งเอาอาหารไปส่ง

“โซ่ไปก่อนนะป้า แล้วจะรีบกลับมาช่วยงาน” ที่จริงวันนี้เธอตั้งใจจะไปหาสมัครงานไว้ หลังจากบริษัทที่ทำอยู่ปิดตัวไป ตอนปิดตัวแรกๆ แฟนหนุ่มก็ชวนให้เธอไปทำงานที่กรุงเทพฯ อยู่เหมือนกัน แต่เธอเป็นห่วงป้าเลยคิดว่าจะหางานแถวบ้านทำ ซึ่งก็หาได้อยู่และทำได้ปีกว่าบริษัทก็มาปิดตัวไปอีก ที่เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นตัวซวยหรืออย่างไร ทำงานที่ไหนก็พาปิดตัวกันหมด

“ไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้ รีบมากๆ เดี๋ยวแกก็ขับรถแหกโค้งกันพอดี” จุรีตะโกนบอกไล่หลังหลานสาว

“จ้ะป้า” ชลินทราตอบแล้วก็ขึ้นคร่อมรถคู่ใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเมื่อมีข้อความดังเตือน แต่แทนที่จะเป็นข้อความจากแฟนหนุ่มบอกว่าไม่ว่างรับสายหรืออะไรก็ได้ แต่กลับเป็นข้อความสมัครเพลงรอสายไปซะได้ เธอจึงลองกดโทรหาแฟนหนุ่มดูอีกสักรอบ

‘เต้ ทำอะไรอยู่นะ ไม่ยอมรับโทรศัพท์’

ชลินทราส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะรีบบึ่งรถไปยังบ้านเช่า กระทั่งมาถึงเธอก็กดกริ่งเรียกอยู่สักพักจึงมีคนมาเปิด

“คุณ...”

“ผมโคบี้ครับ เชิญด้านในครับ” โคบี้เปิดประตูรั้วให้หลานสาวเจ้าของบ้านเช่าเข้าไป ส่วนเขาก็เดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่ขับมารับเพื่อเดินทางกลับตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม

ชลินทรามองตามจนรถแท็กซี่ลับตาจึงหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้าน แล้วจัดแจกนำอาหารที่ทำมาใส่จานเรียบร้อยแล้วก็เดินหิ้วปิ่นโตออกจากห้องครัวเพื่อกลับบ้าน แต่มาจ๊ะเอ๋ผู้ชายตัวโต ที่โผล่มาในสภาพผ้าเช็ดตัวพันรอบสะโพก

ชลินทราไล่สายตามองตั้งแต่ไหล่กว้าง แผงอกที่เต็มไปด้วยไรขน แล้วหยุดสายตาที่ขอบผ้าเช็ดตัว ก่อนจะหน้าเห่อร้อนเมื่อรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป

“มาดูใกล้ๆ ก็ได้ ผมไม่คิดเงินหรอก ให้ดูฟรี แถมลูบคลำได้ด้วย” พูดไปมือก็กำที่ปมผ้าเช็ดตัว

“คุณจะทำอะไร” ชลินทราถามเสียงดัง พลางถอยหลังกลับเข้าไปในครัว เมื่อเขาเดินเข้ามาหา

นิคเตอร์หัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทีตื่นกลัวของแม่สาวร่างเล็ก ทั้งที่ก่อนหน้าเธอยังจ้องเขาตาแทบถลนออกมาเบ้า

“หัวเราะบ้าอะไร” ชลินทราถามเสียงเขียว

“แล้วคุณถอยหนีผมทำไม” เขาถามด้วยเสียงเจือหัวเราะ

“เปล่าหนี” ชลินทราเถียงเสียงสูง

“งั้นเหรอ” เลิกคิ้วใส่ไม่พอ ปากหยักยังยิ้มได้น่าหมั่นไส้จนน่าเอามีดมาเฉาะ