ตอนที่ ๖
‘โซ่ ฉันเห็นแฟนแกพาสาวที่ไหนก็ไม่รู้ไปเที่ยวผับ มีโอบมีกอดกันด้วยนะ ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็นแก แล้วก็งงมากด้วยที่แกยอมให้ไอ้เต้กอด แต่พอฉันจ้องดีๆ กลับไม่ใช่แกซะงั้น ฉันว่าแกลองสังเกตแฟนดูบ้างนะ ว่าเขานอกใจหรือเปล่า’
‘แล้วจะให้สังเกตยังไงล่ะ เต้ก็ทำตัวปกติ’ ไอ้ที่ปกติก็คือว่างก็เจอกัน แต่ปีแรกๆ ที่คบหากันเตชินท์มาหาเธอทุกวัน แต่พอขึ้นปีสอง เตชินท์ก็บอกว่ามาหาบ่อยไม่ได้นะ เพราะเรียนหนัก แล้วไหนจะต้องหาเงินเรียนอีกด้วย ซึ่งเธอก็เข้าใจดี
‘ก็สังเกตว่าห้ามเราจับโทรศัพท์ไหม แล้วเวลาโทรศัพท์มาต้องออกไปคุยไกลๆ หรือเปล่า แล้วก็พาลหงุดหงิดใส่เราบ่อยหรือเปล่า เพราะถ้ามีอาการแบบนี้ ฉันฟังธงว่าไอ้เต้กำลังจะมีคนอื่น’
คำพูดของเพื่อนรักที่ตอนนี้ย้ายไปอยู่กับสามีที่ต่างประเทศหลายปีดังเตือน แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพื่อนของเธอเห็น แต่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนของแฟนหนุ่มตลอด เพราะเธอและเตชินท์ เรียนกันละคณะครั้ง และคณะของแฟนหนุ่มก็มีผู้หญิงเยอะกว่าผู้ชาย เธอจึงไว้ใจและเชื่อใจมาตลอดว่าไม่มีอะไร และแฟนหนุ่มยังซื่อสัตย์กับเธอ ทว่าเวลานี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้ว
‘เต้จะไม่ทรยศความรักของเราใช่ไหม’
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูทำให้ชลินทราสะดุ้งตกใจแล้วก็รีบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ส่องกระจกดูสภาพหน้าตา พยายามทำสีหน้าให้สดชื่นแล้วไปเปิดประตู
“ยัยโซ่ เปิดประตูหน่อย”
“ป้า มีอะไรเหรอจ๊ะ”
“แกเป็นอะไรยัยโซ่ ตาแดงๆ” จุรียื่นหน้าเข้ามาจ้องหน้าหลานสาว
“โซ่แค่แสบตาน่ะป้า ว่าแต่ป้ามีอะไรหรือเปล่า”
“แกไปอยู่หน้าร้านสักชั่วโมงไป ป้าว่าจะออกไปทำธุระซะหน่อย เอ่อ! ว่าแต่พรุ่งนี้แกจะไปกรุงเทพฯ กี่โมง แล้วนัดตาเต้ไว้แล้วหรือยัง”
“ไม่ได้ไปแล้วป้า พอดีเต้เอาเงินไปผ่อนคอนโดหมดแล้ว”
“อ้าว! ไหนแกบอกจะพากันไปดูปีหน้าไง อะไรของมันว่ะ!”
“เต้สิป้า จัดการเองหมดเลย นี่โซ่ก็ต่อว่าเต้ไปแล้วว่าทำไมไม่มาปรึกษากันก่อน”
“แล้วแกแน่ใจนะว่าไอ้เต้เอาเงินไปซื้อคอนโดจริงๆ ไม่ใช่เอาไปปรนเปรอผู้หญิงจนหมดตัวแล้ว” จุรีเริ่มไม่ไว้ใจว่าที่หลานเขย เพราะฝ่ายนั้นพอได้งานที่กรุงเทพฯ ก็ไม่ได้แวะมาเยี่ยมเยียนกันเลย
“คง...ไม่หรอกป้า” ชลินทราตอบแบบไม่แน่ใจ เพราะก่อนหน้าเธอก็ได้ยินชัดเต็มสองหูว่ามีผู้หญิงบอกคิดถึงแฟนของเธอ
“แกไม่ควรวางใจยัยโซ่ ยิ่งอยู่ห่างกันแบบนี้ เกิดไอ้เต้มันมีคนอื่นแล้วฮุบเงินแกไปหมด แกจะทำยังไง เอาไว้ว่างๆ แกกับฉันไปกรุงเทพฯ ด้วยกัน จะได้รู้ว่าแฟนแกมันซื้อคอนโดจริงหรือเปล่า ไปล่ะ!”
“จ้ะป้า” ชลินทราเดินตามหลังผู้เป็นป้าออกมาเฝ้าหน้าร้าน ที่เธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าป้าจะออกไปไหน แล้วที่ถือนั่นคือซองอะไร
‘หวังว่าป้าคงไม่ได้เอาบ้านไปจำนองกับเสี่ยหรอกนะ’
“ไอ้โซ่! เอาข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวหกกล่อง เดี๋ยวป้ามาเอง” เสียงลูกค้าร้องบอกอยู่ทางถนนอีกฝั่ง ปลุกให้คนที่กำลังคิดเรื่องผู้เป็นป้าสะดุ้งก่อนจะร้องตอบไปว่าได้ๆ แล้วก็รีบลงมือทำ และหลังจากทำข้าวกล่องหกกล่องเสร็จ เธอก็แทบไม่ว่างอีกเลยเมื่อมีพนักงานบริษัทมาสั่งข้าวสามสิบกล่อง ทำให้เธอทำเป็นมือระวิงกว่าจะเสร็จก็เกือบหกโมงเย็น เธอจึงรีบทำอาหารไปส่งใครบางคนที่บ้านเช่า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เพลิงสวาทพันธนาการใจ