เพลิงสวาทพันธนาการใจ นิยาย บท 8

ตอนที่ ๘

“เซ็นซะ” โคบี้ส่งสัญญาให้กับเสี่ยทรงพล ที่ลังเลแต่ก็รับมาอ่านคราวๆ ก็ไม่ได้อะไรมาก แค่บอกว่าชลินทราไม่มีหนี้สินค้างกับตนแล้ว และห้ามมาข่มขู่หรือยุ่งเกี่ยวกับคนบ้านหลังนี้อีก และทันทีที่ได้เช็คเสี่ยทรงพลก็สั่งลูกน้องกลับ

ชลินทราจึงเดินออกมาพร้อมกับแก๊ปและเกรซ ก่อนที่ ชลินทราจะบอกให้ทั้งสองกลับบ้านไปก่อน เพราะเธอมีเรื่องต้องคุยกับคนบางคน แต่ก่อนจะไปแก๊ปก็เห็นว่ามีบุรุษไปรษณีย์เอาจดหมายส่ง จึงอาสาไปรับและนำมาให้กับชลินทรา คิ้วเรียวขมวดยุ่งเล็กน้อย เพราะไม่คุ้นชื่อนามสกุล อีกทั้งชื่อนามสกุลก็แปลกๆ ด้วย ทว่าเธอก็เลิกสนใจแล้วหันมาเชิญนิคเตอร์เข้าไปคุยในบ้าน

“เชิญ..เชิญนั่งค่ะ แต่ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่บ้านไม่เรียบร้อย” เพราะพวกของเสี่ยทรงพลใส่ร้องเท้าเข้ามาทำให้บ้านของเธอเลอะเทอะไปหมด ส่วนข้าวของก็วางดีอยู่หรอก ทว่าบางส่วนก็วางไม่ตรงที่เดิม

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณเชิญผมมามีอะไรเหรอครับ” ทั้งที่รู้แก่ใจก็ยังถาม ชลินทราเลยค้อนขวับเข้าให้ อยากจะเคืองจะโกรธอยู่หรอกแต่เห็นแก่ที่เขาไปอยู่ช่วยงานและคอยให้กำลังใจเธอตลอดงานศพของป้าจุรี ส่วนเตชินท์ เธอโทรหานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เคยรับสายของเธอเลย

“คุณใช้หนี้แทนฉันไปเท่าไหร่คะ”

“หกแสน”

“หกแสน!!!” ชลินทราตาโตจนแทบถลน เพราะป้าเธอไปกู้เงินเสี่ยทรงพลมาแค่แสนห้าเองบวกร่วมดอกเบี้ยแล้วก็คงไม่เกินสองแสนหรอก หรือถึงจะเกินก็ไม่น่าจะมากมายถึงหกแสน

“ผมให้ฟรี คุณไม่จำเป็นต้องไปหาเงินมาคืนผม”

“ว่าไงนะ” ชลินทราตกใจรอบสอง แล้วบอกเลยว่าตอนนี้เธอชักกลัวเขาแล้ว

“ผมใช้หนี้ให้ฟรี” นิคเตอร์ย้ำชัด

“ฉัน...ฉันไม่เชื่อหรอก”

“ฟรีจริงๆ แต่ถ้าคุณอยากจะใช้หนี้ผม ผมมีข้อเสนอ...”

“ฉันไม่รับข้อเสนอ” ชลินทราปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด

“ฟังก่อนสิทูนหัว ผมไม่ได้เสนอให้คุณไปเป็นนางบำเรอของผมหรอกน่า” นิคเตอร์บอกเสียงกลั้วหัวเราะ เพราะเดาจากสีหน้าเจ้าตัวแล้ว เขาคงเดาไม่ผิดแน่ๆ

“แล้วอะไรล่ะข้อเสนอของคุณ”

“ก็ไปทำงานกับผม ผมจะให้คุณเป็นแม่บ้าน ส่วนเงินอยากได้เท่าไหร่ก็บอกมาได้เลย ผมยินดีจ่าย แต่บอกก่อนนะว่าถ้าผมต้องกลับไปต่างประเทศ คุณก็ต้องไปกับผมด้วย ตกลงไหม” แล้วหากรู้จักสนิทสนมกันมากขึ้นเขาก็จะเลื่อนขั้นให้เธอเป็นภรรยา คิดแล้วนิคเตอร์ก็แอบยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ต้องไปด้วยเหรอคะ” เธอไม่อยากจากบ้านไปไหนเลย แต่คิดอีกทีหากได้ไปอยู่ไกลๆ อาจจะทำให้สภาพจิตใจของเธอแกร่งขึ้นกว่าทุกวันนี้ เพราะตั้งแต่ป้าจากไป เธอก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย

“คุณไม่ต้องคิดมาก ผมยังไม่ได้ไปเร็วๆ นี้ คงอีกสักเดือน หรือไม่ก็นานกว่านั้น” เพราะงานเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรแล้ว หรือหากมีเรื่องด่วนเขาก็บินไปตามลำพังแล้วก็กลับมาพักผ่อนต่อ ถึงคราวนั้นชลินทราก็คงตัดใจได้แล้ว

“ขอคิดดูก่อนนะคะ แล้วฉันก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ทำอาหารไปส่งให้คุณเลย”

“ไม่เป็นไรทูนหัว ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อน” นิคเตอร์ไม่ได้อยากกลับเลย แต่เขาก็ไม่อยากรบกวนเธอ อีกทั้งก็อยากให้เธอมีเวลาคิดและจัดการบ้านให้เรียบร้อย

“เย็นนี้ผมขอข้าวผัดสับปะรดได้ไหม” ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ นิคเตอร์ก็หันมาบอกเมนูที่อยากรับประทานเย็นนี้พร้อมยิ้มละมุน

“ได้ค่ะ”