เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 473

บทที่ 473 ฉันจะไม่ถอยกลับ

ฉินหยุฝานพูดต่อ “และตอนนี้เขากลับมาที่เปยจิงแล้ว และเขาถึงกับพาแม่มาด้วย ถ้าฉันไม่โต้เถียงกับเขาตอนนี้แม่ของเขาคงถูกเรียกว่าคุณนายฉิน มีแต่ความรักของพวกเขาเท่านั้นที่แข็งกว่าทองคํางั้นเหรอ? แล้วจะเป็นยังไงถ้าพวกเขากลับมารวมตัวกันอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปี?นั่นหมายความว่าแม่ฉันไม่มีความหมายเลยงั้นเหรอ? เธอจะนับยังไงหลังจากหลายปีที่ผ่านมา”

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่สามารถยอมรับพ่อฉันที่จะแต่งงานอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถยอมรับเขาให้แต่งงานกับคนอื่นทันที่ที่แม่ฉันเสียชีวิตได้ เขาตรงไปหารักแรกของเขาทันทีหลังจากที่แม่ตาย สิ่งที่ฉันรับไม่ได้ก็คือความรักที่ฉันคิดว่าพ่อแม่มีมาให้กันตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้นจอมปลอม”

ฉินหยูฝานปกติไม่ค่อยพูด อย่างไรก็ตาม ในวันนี้ เธอพูดกับเจียนอีหลิงมากมาย

เจียนอีหลิงจ้องไปที่ฉินหยูฝาน เธอเห็นตาแดงๆของฉินหยูฝานและสีหน้าที่เจ็บปวดของอีกฝ่าย

เจียนอีหลิงไม่รู้จะปลอบเธออย่างไร และด้วยเหตุนี้ เธอจึงได้แต่บอกอีกฝ่ายว่า “ไม่ใช่ความผิดของฉันชวน และไม่ใช่ความผิดของเธอด้วย”

คําพูดเธอกระแทกใจฉินหยูฝาน

มันเป็นความจริงที่ง่ายมาก ความจริงที่หลายคนรู้จัก

แต่ไม่มีใครเคยพูดแบบนี้กับฉินหยูฝานมาก่อน

วันนี้ฉันหยุฝานได้ยินคําเหล่านี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ

คนในตระกูลฉินที่สนับสนุนฉินหยูฝานจะบอกเธอถึงวิธีจัดการกับฉินชวนอย่างต่อเนื่อง

และผู้ที่สนับสนุนฉินชวนก็จะบอกว่าผู้หญิงไม่สามารถสืบทอดธุรกิจของตระกูลได้

ฉินหยูฝานหัวเราะ มันเป็นเสียงหัวเราะที่ทําอะไรไม่ถูกและขื่นขม

หลังจากหัวเราะไปสักพัก น้ําตาก็ปรากฏขึ้นที่หางตาของฉันหยุฝาน

“บอกตามตรง ฉันไม่ชอบเธอจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่ฉันพบเธอครั้งแรก เธอดูเหมือนเด็กผู้หญิงเจ้าเล่ห์สําหรับฉัน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันอยากจะขอโทษสําหรับมุมมองแรกเริ่มที่ฉันมีต่อเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะนายท่านเชิง บางที ฉันอาจจะชื่นชมเธอด้วยซ้ําไป”

“เขาเป็นเขา เธอเป็นเธอ และฉันเป็นฉัน”เจียนอีหลิงกล่าว

ฉินหยูฝานมองไปที่เจียนอีหลิงอีกครั้งและหัวเราะเบาๆ จากนั้นเธอก็แสดงความคิดเห็น “ฉันดูเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทําไมนายท่านเพิ่งจึงปฏิบัติต่อเธอในแบบที่พิเศษ เธอมีความสามารถและวิธีที่เธอปฏิบัติต่อผู้อื่นนั้นค่อนข้างแตกต่างกับคนทั่วไป”

ฉินหยูฝานได้เห็นเจี้ยนอีหลิงเข้าไปใกล้ในบางสิ่ง

แม้ว่าเจียนอีหลิงจะรู้ว่าเธอเป็นคู่แข่งด้านความรัก แต่เธอก็ยังเลือกความจริง เธอไม่ได้ใช้โอกาสนี้เพื่อที่จะทําให้ความสัมพันธ์ของฉันหยุฝานกับจํายหวินเพิ่งแย่ลง

บางที นี่อาจเป็นเหตุผลที่ฉันหยุฝานรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อเธอคุยกับเจียนอีหลิง ส่งผลให้เธอพูดมากกว่าปกติ

ฉินหยุฝานยิ้มขณะที่เธอหยิบขวดแชมเปญบนโต๊ะขึ้น เธอเทให้ตัวเองหนึ่งแก้ว

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและดื่มหมดแก้วในคราวเดียว

ขณะที่เธอดื่มทั้งแก้วในคราวเดียวนั้น แชมเปญบางส่วนก็ไหลลงมาจากมุมปากเธอและไหลลงมาตามคอเสื้อ

“ฉันเหนื่อย ฉันต้องการหยุดพัก และฉันก็ต้องการใครสักคนให้พึ่งพา” ฉินหยูฝานพูดเบาๆ “อย่างไรก็ตามฉันจะไม่ถอยกลับ ไม่ว่าฉันจะเหนื่อยแค่ไหน ฉันก็ยังอยากถือครองพลังของตระกูลฉินไว้ เธออาจไม่เข้าใจว่าทําไม อย่างไรก็ตาม นี่คือสิ่งที่ฉันต้องได้รับไม่ว่าจะต้องจ่ายแคไหน”

สิบห้านาทีต่อมา จํายหวินเชิงก็มาถึง

จํายหวินเชิงรีบเข้าไปในห้องของ KTV เขาเห็นเงี่ยนอีหลิง เจี้ยนอีหลิงยังคงสวมเสื้อยืดและกางเกงยีนส์เธอมองออกไปนอกห้อง

เขารีบเดินไปที่เงี่ยนอีหลิงและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

เจียนอีหลิงตกใจเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าทําไมจู่ๆจํายหวินเชิงก็กอดเธอ

เจียนอีหลิงเอื้อมมือออกไปเพื่อดันจํายหวินเพิ่งออกไป เธอต้องการเว้นระยะห่างระหว่างเธอกับอีกฝ่าย

แม้ว่าเธอจะไม่ได้เกลียดความรู้สึกนี้ แต่เธอก็ยังไม่รู้สึกดีกับมันมากนัก

โดยปกติแล้ว ชายหนุ่มและหญิงสาวไม่ควรกอดกันเว้นแต่จะเป็นคู่กัน นี่คือสิ่งที่เจี้ยนอีหลิง เข้าใจ

ผ่านไปครู่หนึ่ง จํายหวินเซิ่งก็ปล่อยเงี่ยนอีหลิง เขาหันกลับมามองอีกคนที่อยู่ในห้อง ฉินหยุฝาน

บทที่ 474 ฉันจะเสียใจถ้าเธอโกรธ

ฉินหยุฝานก็มองดูจํายหวินเชิงด้วยเช่นกัน

เมื่อสบตากัน ฉันหยุฝานก็หัวเราะเยาะตัวเอง

เธอเคยสามารถโน้มน้าวตัวเองว่ายหวินเพิ่งมีความสัมพันธ์แบบ เพื่อนร่วมทีม” ที่เรียบง่ายกับเจียนอีหลิงเท่านั้น ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอคิดว่าเขาเพียงแค่ชื่นชมเกมเมอร์ระดับแนวหน้าเช่นเดียวกับตัวเขาเอง

หลังจากหยุดไปชั่วขณะ เงี่ยนอีหลิงก็พูดว่า “ฉันคงจะเศร้าถ้านายโกรธ”

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ จํายหวินเชิงก็หันไปมองเธออีกครั้ง ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“อะไรนะ? เธอพูดว่าอะไรนะ” เขาได้ยินผิดงั้นเหรอ?

“ฉัน… ฉันจะเศร้านะ”

“เพราะฉันโกรธอย่างงั้นเหรอ?”

เจียนอีหลิงไม่ได้ปฏิเสธคําถามเขา แต่เธอบอกว่าตัวเธอเองนั้นรู้สึกอย่างไร “ฉันคงจะเศร้า เมื่อตอนที่นายจากไปเมื่อสามปีที่แล้ว ฉันรู้สึกเศร้า ตอนนั้นฉันไม่รู้จะทํายังไง ตอนนี้ฉันเศร้าอีกแล้วและฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะทํายังไง”

เจียนอีหลิงมีอารมณ์ บางครั้งเธอก็รู้สึกเศร้าและโดดเดี่ยว

อย่างไรก็ตาม เธอก็เริ่มเคยชินกับความรู้สึกเหล่านี้ เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็ได้เรียนรู้ที่จะแยก แยะความรู้สึกเหล่านี้ด้วยตัวเธอเอง

ในวัยเด็กของเธอ เธอเคยหวังว่าจะมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนกับเธอ

ในช่วงเทศกาลตรุษจีน เธอเฝ้ารออยู่ในห้องทดลองเพียงลําพัง ย้อนกลับไปในตอนนั้นเธอได้เพียงจ้องมองผ่านหน้าต่างกระจก

เธอรอพ่อแม่มารับกลับบ้าน

แต่ทว่า พวกเขาไม่ได้มา

ในวันนั้น เธอรอตั้งแต่เช้าจรดค่ํา ตั้งแต่กลางวันถึงกลางคืน อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครมา รับเธอกลับบ้านไปในเทศกาลตรุษจีน

วันนั้นหิมะตก โลกทั้งใบกลายเป็นความขาวโพลนอันกว้างใหญ่

เธอใช้เวลาตรุษจีนเพียงลําพังในห้องปฏิบัติการ

ในวันนั้นเธอเห็นเพียงคนที่รับหน้าที่ดูแลเธอเท่านั้น คนนั้นมาเพื่อส่งอาหารให้เธอ

และนับจากนั้นปีแล้วปีเล่าก็ผ่านไป วันหยุดแล้ววันหยุดเล่าก็ผ่านไปเช่นกัน

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เจี้ยนอีหลิงก็เลิกรอพ่อแม่ เธอหยุดเรียกร้องความสนใจและความรักจากพวกเขา