เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 869

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 869 ความทรงจําหลิงหลิงน้อย อายุห้าขวบ

เด็กหญิงตัวเล็กสวมชุดกระโปรง และสวมหมวกใบเล็กๆ

ข้างหน้าของเธอคือคนรับใช้ของตระกูลเวิน

ทุกคนไม่กล้ายั่วโมโหเด็กน้อยคนนี้ เพราะกลัวจะทําให้เธอร้องไห้

“คุณหนูหลิง รออยู่ข้างล่างเถอะนะคะ เดี๋ยวพวกเราจะขึ้นไปเก็บมาให้เองดีไหมคะ?”

“ใช่ค่ะ คุณหนูหลิง พวกเราจะไปเก็บมาให้เองนะคะ”

“ไม่ ไม่ ไม่!” เจี่ยนอีหลิงส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “หลิงหลิงอยากเก็บเอง!”

หลังจากที่พูด เธอก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ด้วยตัวเอง

ด้วยแขนและน่องเล็กๆนั้น ทําให้ผู้คนที่พบเห็นต่างตกใจ

ใช้เวลาไม่นาน เธอก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้และยืนอยู่บนกิ่งก้านได้สําเร็จ เด็กหญิงตัวเล็กหัวเราะคิกคักและพูดว่า “ดูสิ หลิงหลิงเก่งมาก!”

จากนั้น เธอก็เอื้อมมือไปเก็บผลหยางเหมย*ที่เธอคิดถึง

(หยางเหมย หรือสตรอเบอร์รี่จีน มีสีแดงเข้ม ฉ่ําน้ํา มีรสหวานและเปรี้ยว ใช้ กินสด สําหรับคั้นเป็นน้ําผลไม้ ทําผลไม้แห้ง หรือ หมักเป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์)

ทีละลูก ทีละลูก

มือเล็กๆนั้น เล็กเกินกว่าจะเก็บได้ทีละสองหรือสามลูก

เธอเลือกเก็บผลหยางเหมยอย่างตั้งใจ และไม่ได้สังเกตว่าเท้าที่เหยียบลงไปนั้นมีแต่ความว่างเปล่า

เด็กหญิงตัวเล็กๆ จึงตกลงมาจากต้นไม้อย่างรวดเร็ว

“อา — ”

ความเจ็บปวดที่คาดหวังกลับไม่รู้สึกแม้แต่น้อย เพราะเธอตกลงมาบนร่างกายที่อ่อนนุ่ม

เจี่ยนอีหลิงหันกลับมาด้วยความงุนงง และพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของญาติผู้พี่เวินเหยียน ในขณะที่เจี่ยนอีหลิงกําลังตกลงมา เวินเหยียนก็รีบวิ่งเข้าไปรับเธอไว้

เด็กชายอายุสิบสองปีไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก ในขณะที่รับเจี่ยนอีหลิงเขาก็ล้มลงกับพื้น

ทั้งสองล้มลงกับพื้น และเจี่ยนอีหลิงก็ได้รับการปกป้องอย่างดีจากเวินเหยียน ไม่ได้รับกระทบกระเทือนใดๆทั้งสิ้น

แต่ตัวเขาเองกลับล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง

“พี่เวินเหยียน…” เจี่ยนอีหลิงตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

“เธอเป็นอะไรไหม?” เฉินเหยียนถามขึ้นเบาๆ

“ไม่เป็นไร…”

“มีอาการปวดตรงไหนไหม?”

“ไม่…”

“ไม่เป็นไร” เวินเหยียนตอบเจี่ยนอีหลิงและยิ้มอย่างอบอุ่น

หมอประจําตระกูลเวินรีบวิ่งเข้าไปดูทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว

หลังจากตรวจเจี่ยนอีหลิงแล้ว พบว่าเจี่ยนอีหลิงปลอดภัย แต่เวินเหยียนไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

เพราะแขนของเขาหัก

เมื่อได้ยินข่าวนี้ เจี่ยนอีหลิงก็ตกใจจนน้ําตาไหล

“เธอร้องไห้ทําไม?” เวินเหยียนถาม

“พี่เวินเหยียนแขนหัก ฉัน ฉัน ฉันหักแขนพี่เวินเหยียน…”

เจี่ยนอีหลิงร้องไห้เสียงดังเป็นอย่างมาก

เด็กหญิงตัวเล็กๆ เข้าใจได้ทันทีว่าเธอหักแขนและทําร้ายเวินเหยียน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็หายของมันเอง” เวินเหยียนอธิบายกับเจี่ยนอีหลิง

“หลิงหลิงทําร้ายพี่ มันเจ็บมากใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร” มือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บของเฉินเหยียน ลูบศีรษะของเจี่ยนอีหลิงเบาๆและพยายามปลอบเธอ

“หลิงหลิงไม่ดี หลิงหลิงไม่ดีเอง หลิงหลิงไม่ควรปีนต้นไม้นั่น…

เด็กหญิงอายุ 5 ขวบรู้ รับรู้ถึงความผิดของตัวเอง

เวินเหยียนได้รับบาดเจ็บจนกระดูกหัก และเจี่ยนอีหลิงไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้

แม้แต่เวินน่วนที่เป็นแม่แท้ๆก็ยังไม่สามารถเกลี้ยกล่อมได้ เธอเลยต้องโทรไปหาเจี่ยนหยุ่นไม่

เจี่ยนหยุ่นโม่มาถึงในชั่วข้ามคืน และตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

แต่เจี่ยนอีหลิงก็ยังร้องไห้ไม่หยุด

เมื่อเห็นเจี่ยนหยุ่นไม่มา เจี่ยนอีหลิงก็วิ่งไปกอดเขา “พี่ชายรองหลิงหลิงท่าตัวไม่ดี หลิงหลิง ไม่ยอมเชื่อฟัง…”

เจี่ยนอีหลิงฟุบลงบนไหล่ของเจี่ยนหยุ่นโม่ และร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่อย่างนั้น

เจี่ยนหยุ่นโม่ตบหลังสาวน้อยเบาๆ พลางปลอบด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบา

“หลิงหลิงท่าผิด แต่การร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ เราต้องจําความผิดพลาดครั้งนี้ไว้ให้ดีแล้ว คราวหน้าก็อย่าทําอีก และที่สําคัญอย่าไปปีนต้นไม้ด้วยตัวเองอีก”

“อือ หลิงหลิงจะไม่ทําอีก หลิงหลิงจะไม่ปีนต้นไม้อีกแล้ว…”

“งั้นหลิงหลิงก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว ตกลงไหม?”