เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 871

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 871 ความทรงจํา การดูแล

หลังจากที่เจี่ยนอีหลิงเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว เธอก็จับมือเจี่ยนหยุ่นโม่แล้วไปที่ห้องของเวินเหยียนด้วยกัน

เวินเหยียนก็เพิ่งตื่นเช่นเดียวกัน คนรับใช้ของตระกูลเวินเพิ่งพาไปที่ห้องก่อนหน้านี้ “พี่เวินเหยียนอย่าขยับ หลิงหลิงมาที่นี่เพื่อป้อนอาหารเช้าให้พี่!”
เจี่ยนอีหลิงวิ่งไปที่ข้างเตียง

คนรับใช้ของตระกูลเวินลังเลเล็กน้อย มองไปที่เจี่ยนหยุ่นโม่และเวินเหยียน แล้วถามว่าเธอหมายถึงอะไรเลย”

เจี่ยนหยุ่นไม่ยิ้มและพูดว่า “ปล่อยให้เธอทําไปเถอะ เธอรู้สึกไม่สบายใจที่เธอไม่ได้ทําอะไรอื่น”

พอได้ฟังดังนั้นคนรับใช้ของตระกูลเวินจึงยื่นชามโจ๊กให้กับเจี่ยนอีหลิง

มือเล็กๆของเจี่ยนอีหลิงค่อยๆตักช้อนไปที่ปากของเฉินเหยียน

เจี่ยนหยุ่นไม่พูดกับเวินเหยียนที่อยู่ข้างๆเขาว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวหลิงป้อนอาหารให้คน

พวกเขาเคยป้อนอาหารให้กับเธอตอนที่เธอยังเป็นเด็กตัวเล็ก

ตอนนี้เธออายุ 5 ขวบแล้ว และเธอก็สามารถป้อนอาหารให้คนอื่นได้

ครั้งแรกที่ล้ําค่าเช่นนี้ ได้มอบให้เวินเหยียนไปแล้ว ในฐานะพี่ชาย เขาก็ยังอิจฉา! “ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องถนอมมันไว้” ใบหน้าของเวินเหยียนเต็มไปด้วยรอยยิ้มและแววตาที่เอ็นดู

เวินรั่วที่รู้ว่าเวินเหยียนมือหัก ก็เดินไปที่ประตูจึงเห็นฉากนี้

ในตอนนี้เวินรั่วอายุ 6 ขวบ ถูกจูงมือโดยไช่ชิงเยว่แม่ของเธอ

เมื่อเห็นเวินเหยียนและเจี่ยนอีหลิงใกล้ชิดกัน เวินรั่วก็ทําหน้ามุ่ยทันที “พี่เฉินเหยียนไม่เข้าใกล้หนูเลย เขาดีแค่กับเสี่ยวหลิงเท่านั้น”

ไช่ชิงเยว่เหลือบมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในห้อง ดวงตาของเธอก็หม่นหมอง

ลูกสาวของเธออายุใกล้เคียงกับลูกสาวของเป็นน่วน

แต่ลูกสาวของเวินน่วนเติบโตมาอย่างดีตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ถึงแม้จะเป็นทารกที่คลอดก่อนกําหนด และตัวเล็กกว่าเด็กทั่วไป แต่ใบหน้าของเธองดงามมาก ทั้งผู้ใหญ่และเด็กโตต่างก็ชอบเธอ

สิ่งนี้ทําให้พี่ชายวัย 10 ขวบ ของตระกูลเวินชอบเจี่ยนอีหลิงมากกว่าเวินรั่ว

เจี่ยนอีหลิงเป็นเด็กที่ซุกซนมาก เธอปีนต้นไม้และหล่นลงมาทําให้เวินเหยียนที่ช่วยเธอไว้กระดูกหัก คนในตระกูลเวินไม่มีใครพูดกับเธอเลย

เธอร้องไห้อยู่ที่นั่น แล้วยังต้องให้คนอื่นมาคอยปลอบใจเธออีก และได้ยินมาว่าเมื่อคืนยังต้อง

ให้พี่รองเจี่ยนหยุ่นโม่มาเพื่อปลอบใจเธอทั้งคืน

มันไร้ที่ติจริงๆ

ไช่ชิงเยว่ดึงเวินรั่วออกมาด้านข้างและสอนเธออย่างอดทนว่า “รั่วรั่วต้องทําตัวดีๆ เมื่อลูกไปหาพี่เวินเหยียน ลูกอย่าทําเหมือนว่าลูกไม่ชอบเสี่ยวหลิงนะ ลูกต้องทําให้ทุกคนคิดว่าลูกชอบเสี่ยวหลิงและก็รักเสี่ยวหลิง รู้ไหม?”

“ทําไมล่ะคะ?” เวินรั่วไม่เข้าใจ

“เพราะถ้าลูกทําให้ทุกคนรู้ว่าลูกไม่ชอบเสี่ยวหลิง ทุกคนก็จะคิดว่าลูกเป็นเด็กไม่ดี รั่วรั่วลูกอยากเป็นเด็กที่ทุกคนชอบไหม? จะเอาแต่ใจเหมือนเสี่ยวหลิงไม่ได้”

ไชชิงเยว่สอนเวินรั่ว

เวินรั่วฟังคําพูดของแม่ราวกับจะเข้าใจ

ไช่ชิงเยว่บอกเธออีกนิดหน่อย และหลังจากที่แน่ใจว่าลูกสาวของเธอจะไม่ท่าตัวไม่ดี เธอจึงพาเวินรั่วเข้าไปในห้องของเวินเหยียน

“พี่เวินเหยียน มือดีขึ้นบ้างไหม?”

เมื่อเทียบกับเจี่ยนอีหลิงที่ชอบร้องไห้และเสียงดัง เวินรั่วดูเงียบ ท่าตัวดี และมีเหตุผล

“รั่วรั่วมาแล้ว ขอบคุณรั่วรั่วที่เป็นห่วง พี่ไม่เป็นไร” เฉินเหยียนตอบด้วยน้ําเสียงที่อ่อนโยน “พี่เวินเหยียนสบายดีแล้ว” เวินรั่วกล่าว

เจี่ยนอีหลิงที่ป้อนข้าวเสร็จก็ปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วพูดว่า “พี่เวินเหยียนหลิงหลิงจะนวดไหล่ให้!”

ถ้าบอกว่าอยากดูแลพี่เวินเหยียนก็ต้องทําให้ถึงที่สุด

เวินเหยียนขบขันกับท่าทางของเจี่ยนอีหลิง “เธอนวดเป็นเหรอ?”

“หลิงหลิงเคยเห็นพ่อนวดให้แม่ล่ะ!”

“งั้นลองดูไหม?” เวินเหยียนพูดด้วยความความหวัง

เจี่ยนหยุ่นโม่ นี่เป็นครั้งแรกที่น้องสาวของเขาป้อนอาหารคนอื่น ถึงแม้หัวใจจะร้องไห้ราวกับพายุ แต่ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเธอมาก

เวินเหยียนอยู่ท่ามกลางแดดจัดก่อนจะเกิดอุบัติเหตุ

บทที่ 872 ความทรงจํา รสชาติ

“ดีเลย! หลิงหลิงพร้อม! ถ้ามันเจ็บบอกนะ หลิงหลิงจะได้นวดเบาลง”

เจี่ยนอีหลิงคลานไปข้างหลังเวินเหยียนและนวดไหล่ของเวินเหยียน

เด็กหญิงอายุ 5 ขวบ ฝ่ามือของเธอ ขาวเนียนและอ่อนนุ่ม เธอจะมีเรี่ยวแรงได้อย่างไร แต่เด็กหญิงตัวเล็กๆไม่รู้ เธอใช้แรงเหมือนตอนที่เธอกําลังดื่มนม และคิดว่าตัวเองนวดแรง

“เจ็บไหม?” เสียงของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความหวัง

เวินเหยียนไม่รู้สึกถึงแรงนวดเลย แต่เขากลัวว่าเด็กหญิงตัวเล็กจะเหนื่อย จึงตั้งใจตะโกนว่า “แรงไปแล้ว หลิงหลิงนวดเบาๆหน่อย”

“โอเค หลิงหลิงจะทําเบาๆ”