เทียบท้ายุทธเวท นิยาย บท 10

หวังชาวและอู๋เฟียหลินออกจากโรงพยาบาลพร้อมกัน ที่ลานจอดรถ เธอขับรถมาเซราติ ควอตโตรปอร์เต้คันหนึ่งมา

เห็นรถคันนี้ หวังชาวก็ตื่นเต้นอย่างอดมได้

ไม่แปลกใจที่ให้ทียี่สิบล้าน เป็นคนรวยมากจริงๆ

“คุณหวัง ขึ้นรถค่ะ ฉันจะพาคุณไปดูบ้าน”

อู๋เฟียหลินพูดด้วยสีหน้านอบน้อม

สำหรับเธอ หวังชาวมีทักษะแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนธรรมดา ฉะนั้นท่าทางของเธอนอกจากจะตื่นเต้นแล้ว ยังระมัดระวังตัวมากกว่าเดิมด้วย

“คุณอู๋ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอกนะครับ เรียกผมว่าหวังชาวก็พอ” หวังชาวรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความสำคัญ

เขาโตมาจนป่านนี้ ไม่เคยมีใครเกรงใจกับเขาขนาดนี้มาก่อนเลย

แถมอีกฝ่ายยังเป็นคุณหนูคนโตที่รวยมากด้วย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาเกรงว่าแม้แต่คำพูดยังไม่กล้าพูดเยอะเลยด้วยซ้ำ

ยังไงสถานะของทั้งคู่ก็แตกต่างราวฟ้ากับดิน คนธรรมดาแบบเขา ไม่มีคุณสมบัติไปพูดคุยติดต่อกับคนรวยแบบนี้หรอก

“ได้ค่ะ คุณหวัง”

อู๋เฟียหลินยิ่งระมัดระวังตัวกว่าเดิม

หวังชาวหมดหนทาง ขึ้นรถไป

ไม่นานรถก็ขับมาถึงสวนริเวอร์ไซด์

เพิ่งเดินเข้าไป หวังชาวก็ตกตะลึง

นี่มันใช่เขตพื้นที่ธรรมดาที่ไหนกัน

เป็นเขตพื้นที่คฤหาสน์หรูชัดๆ!

คฤหาสน์สไตล์หรูมูลค่าสูงลิ่วแต่ละหลังแสดงอยู่ตรงหน้า ทำให้หวังชาวมองตาค้างทันที

หลังจากแต่งเข้า เขาก็ไม่เคยอยู่บ้านหรูมาก่อน

แต่เทียบกับคฤหาสน์ตระกูลหลินกับหลังนี้ ก็เหมือนอยู่ในระดับชนบท เทียบกันไม่ติดเลย

“คุณอู๋ครับ คุณไม่ได้พามาผิดที่ใช่ไหม?” หลังจากหวังชาวสงบสติอารมณ์ ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

อู๋เฟียหลินยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณหวัง บ้านของฉัน ฉันจะพาคุณมาผิดที่ได้ยังไงกัน บ้านที่พ่อฉันให้คุณอยู่พื้นที่หมายเลขหนึ่ง ตำแหน่งกลางสุด จริงสิ นี่คีย์การ์ดค่ะ เก็บไว้ให้ดีค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน คุณอู๋ นี่มันแพงเกินไปแล้ว ผมไม่มีโชคพอให้รับไว้ ผมไม่ต้องการมันจริงๆ ครับ”

หวังชาวรีบโบกมือปฏิเสธแล้วพูดขึ้น

“คุณหวัง ยังพูดแบบนั้นอีก เทียบกับชีวิตของพ่อฉัน นี่มันไม่มีค่าอะไรเลยจริงๆ ค่ะ”

“เชิญค่ะ ฉันจะพาคุณเข้าไป”

อู๋เฟียหลินก็ไม่รอให้หวังชาวพูดอะไร มอบคีย์การ์ดกับเขา จากนั้นก็เดินตรงไปข้างหน้า

หวังชาวรับคีย์การ์ดมาอย่างหมดหนทาง ทำได้แค่เดินตามหลังไป

เดินได้ไม่ไกลนัก ก็เจอกับหลินเหมี่ยวเหมี่ยวและหลี่ฮุยโดยบังเอิญ

เห็นหวังชาว หลี่ฮุยและหลินเหมี่ยวเหมี่ยวทั้งคู่ทำหน้านิ่ง

ไอ้ขยะนี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

โดยเฉพาะหลี่ฮุย มองสำรวจหวังชาวโดยละเอียด

เมื่อวานเขาฝากให้เหย่หลางไปหักขาหวังชาวสองข้างแล้วนี่?

ทำไมไอ้ขยะนี่ยังสบายดี?

หรือเหย่หลางยังไม่ได้ลงมือ?

เห็นหลินเหมี่ยวเหมี่ยวกับหลี่ฮุยสองคนนั้นแล้ว

สีหน้าหวังชาวก็บึ้งตึงทันใด

โลกมันกลมจริงๆ!

“หวังชาว ไอ้ขยะอย่างแกมาทำอะไรที่นี่? สวนริเวอร์ไซด์ใช่ที่ที่ขยะอย่างแกมาได้หรือไง?”

“รปภ.ที่นี่ตาบอดเหรอ? พวกเขาปล่อยขยะอย่างแกเข้ามาได้ยังไง?”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวเดินมาตรงหน้าหวังชาวช้าๆ ในแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและจองหอง!

สีหน้าหวังชาวบึ้งตึงกว่าเดิม

พูดขึ้นเสียงเข้ม “ฉันมาดูบ้าน”

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวตกตะลึงทันที จากนั้นหัวเราะลั่น หัวเราะจนร่างกายเอนไปมา ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก

“แกว่าไงนะ? แกมาดูบ้านที่สวนริเวอร์ไซด์? หวังชาว แกกำลังล้อเล่นอะไรอยู่ แกรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“สวนริเวอร์ไซด์ เป็นหนึ่งในตึกอาคารไม่กี่แห่งที่แพงที่สุดในเมืองจงไห่ คฤหาสน์ในนี้มีมูลค่าหลายสิบล้าน หลังที่แพงที่สุดหลายร้อยล้าน”

“แกที่ไม่มีแม้แต่เงินค่ารักษาพยาบาลไม่กี่หมื่น กล้าพูดได้ไงว่ามาดูบ้านที่นี่?”

“แกฝันกลางวันอยู่หรือไงวะ?”

ได้ยินคำพูดนี้ อู๋เฟียหลินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“เธอพูดกับคุณหวังได้ยังไง หุบปากเหม็นๆ ของเธอซะ!”

อู๋เฟียหลินเป็นลูกสาวอู๋เจิ้นสง มีออร่าที่แข็งแกร่งมาก

หลินเหมี่ยวเหมี่ยวมองอู๋เฟียหลิน ขมวดคิ้วขึ้นมาเช่นกัน