เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 142

“……”

ฉินเฟิงเงียบขรึมแล้ว มองไปยังอิ่นซินเช่นนี้ ประมาณสามนาทีเต็มๆ ถึงจะค่อยๆเอ่ยปากพูดว่า ： “ใช่ หลังจากที่MR.Xฆ่ายกครัวตระกูลอู๋ ผมถึงมา ได้ช่วยคุณไว้พอดี”

“ฉันก็รู้อยู่แล้ว”

มุมปากของอิ่นซินเผยการดูถูกตัวเองออกมาแล้ว ตัวเองมักจะคิดว่าฉินเฟิงเป็นฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีตำแหน่งสูงสุดอะไรแบบนี้ ช่างหน่อมแน้มมากซะจริงๆ

ในความเป็นจริง ฉินเฟิงเป็นเพียงแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวน้อยๆเท่านั้นแหละ แม้แต่สัญญาครึ่งปีหลังก็ทำไม่ได้

ตอนนี้เธอสามารถสัมผัสได้ว่าตัวเองค่อยๆตกหลุมรักฉินเฟิงแล้ว ถ้าหากอยู่ในสถานการณ์ปกติ นี่เป็นเรื่องดี คู่สามีภรรยาที่สมบูรณ์แบบ แต่ว่า นี่มันไม่เหมาะสมที่จะใช้กับคู่ของพวกเขา เพราะว่าเหลือเวลาแค่อีกห้าเดือน ฉินเฟิงไม่มีทางหาเงินสองล้านมาได้แน่

ถึงตอนนั้นก็ต้องหย่ากัน

ตอนนี้รักมากขึ้นเท่าไหร่ ถึงตอนนั้นในใจของเขาทั้งสองก็ยิ่งจะเจ็บปวด

เจ็บสั้นๆดีกว่าเจ็บยาวๆ เพียงแค่ ตอนนี้ไม่รักฉินเฟิง

บางที ถึงตอนนั้นอาจจะดีกับทั้งสองคน

“โจ๊กถ้วยนี้ คุณเอาไปเถอะ ฉันไม่กิน ต่อไปคุณก็ไม่ต้องทำแล้ว ที่นอนนี่ คุณก็เก็บให้เรียบร้อย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณก็นอนที่โซฟาข้างนอก หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ห้ามเข้ามาในห้อง”

อิ่นซินหลับตาลงแล้ว พักครู่หนึ่ง สุดท้ายใบหน้าที่เยือกเย็น พูดกับฉินเฟิงออกมาประโยคหนึ่ง

โทนเสียงก็เยือกเย็นอย่างมาก

“ที่รัก”

“เรียกฉันว่าอิ่นซิน ย้ายออกไป เดี๋ยวนี้ โดยทันที”

“โอเค”

สุดท้ายแล้วฉินเฟิงก็ยินยอม กอดผ้าปูที่นอนบนพื้นข้างเตียง เดินออกไปยังโซฟาทางด้านนอก นอนหลับแล้ว โซฟาเป็นไม้ แข็งมาก แถมยังหนาวมากด้วย

เพียงแต่ว่า ฆาตกรที่วางแผนทำร้ายอิ่นซินในตอนนั้น ยังจับตัวไม่ได้

ไม่สามารถที่จะเปิดเผยตัวตนได้ขนาดนี้

นอนที่โซฟา ก็นอนที่โซฟานี่แหละ

และหลังจากที่ฉินเฟิงเดินออกไปแล้ว ใบหน้าที่เย็นชาของอิ่นซิน ก็ผ่อนคลายลงทันที เปลี่ยนเป็นเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย สุดท้ายนอนลงบนเตียง ห่มผ้าห่มแล้ว

“ขอโทษนะ”

น้ำตาไหลลงอาบหน้าของอิ่นซินแล้ว กอดผ้าห่ม ปิดกั้นไม่ให้เสียงร้องไห้ของตัวเองแพร่กระจายออกมา ความเจ็บปวดถ่ายทอดออกมาจากหัวใจเป็นระลอกๆ

นี่ก็คือชอบเหรอ

เจ็บปวดจริงๆ

อิ่นซินคิดในใจ แต่ว่าไม่มีทางเลือกอื่น และอีกห้าเดือนหลังจากนี้ ต่อให้ในใจจะเจ็บปวด สู้ตัดสินใจแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วเฉียบขาดตอนนี้ดีกว่า นี่มันก็ดีกับทั้งสองคน

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉินเฟิงพบว่าอิ่นซิน ไม่เคยที่จะไม่ไปทำงานเลย อิ่นซินเป็นผู้หญิงแกร่ง แต่ไหนแต่ไรมาก็จะไปทำงานตรงเวลาเสมอ ไม่เคยมาสายเลย

แต่วันนี้ ไม่เพียงแค่ไม่ไปทำงาน แถมยังไม่ทานข้าวด้วย

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉินเฟิงเคาะประตูของอิ่นซินแล้ว

“ก๊อกๆๆ”

แต่กลับว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้ว ผลักประตูออกไปดู พบว่าอิ่นซินนอนหลับอยู่ เดินเข้าไปดู บนหมอนหนุน ยังมีคราบเปียกชื้นด้วย

“ร้องไห้เหรอ？”

ฉินเฟิงเห็นภาพฉากนี้ ในใจเจ็บปวด ยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง ลูบๆผมของอิ่นซินแล้ว อิ่นซินที่อยู่ห้วงความฝันก็ถูๆไถแล้ว เหมือนกับแมวน้อยยังไงอย่างนั้น

“เชื่อฟัง แค่นิดเดียว รอผมจับตัวฆาตกรคนนั้นออกมาได้ ผมจะบอกคุณทันที”

นัยน์ตาของฉินเฟิงสาดส่องความอ่อนโยนออกมา

แต่ว่าในเวลานี้ โทรศัพท์ที่อยู่ข้างอิ่นซินก็ดังขึ้นแล้ว ฉินเฟิงเอียงศีรษะมองแวบหนึ่ง เป็นอ้ายเสี่ยวซี หยิบขึ้นมารับสายทันที ： “เสี่ยวซี มีอะไรเหรอ？”

“คุณฉิน ประธานล่ะ？เกิดเรื่องขึ้นที่บริษัทแล้ว ถูกล้อมไว้แล้ว คนเยอะมาก”

“ถูกล้อมไว้แล้ว？ใครกัน？”