เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 231

หลิวหลินมีความฝันอยากที่จะ

ผดุงความถูกต้อง ยืนหยัดในความยุติธรรม！

ดังนั้นเธอจึงไปเป็นตำรวจ เธอคิดว่าเธอได้ทำตามความฝันของตัวเองแล้ว นั่นก็คือเกลียดชังความเลวร้าย การจัดการเจียงเฉิงภายใต้การดูแลของเธอ เริ่มมีระเบียบเรียบร้อย

แต่ ครั้งนี้ เธอถูกตำหนิเข้าให้แล้ว

หลิวหลินก้มหน้าลง กำพวงมาลัย ไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกสลับซับซ้อน เพราะเธอรู้ดีว่า ฉินเฟิงพูดถูก

ถึงแม้เธอจะหลีกเลี่ยงหัวข้อสนทนานี้มาตลอด แต่เหตุผลที่เธอสามารถยืนหยัดสานฝันของเธอให้เป็นจริงอย่างมั่นคงในเจียงเฉิงได้ ก็เป็นเพราะการปกป้องจากพ่อของเธอเอง

ฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไร อันที่จริงก่อนหน้านี้ที่เขาไม่ได้อธิบายเรื่องของตำรวจทั้งสามนายให้หลิวหลินฟัง เป็นเพราะ ถ้าหลิวหลินไปตามหาด้วยตัวเอง เขาก็จะพูดถึงเหตุผล

ถ้าหากไม่ไปหา เขาก็จะไม่พูด

คนคนหนึ่งจมอยู่ในความฝัน ต้องมีวันตื่นสักวัน ต้องมีสักวันที่ หลิวเจิ้นโก๋พ่อของหลิวหลินปกป้องหลิวหลินไม่ได้อีกต่อไป พอถึงเวลานั้น หลิวหลินก็จะต้องถูกความชั่วร้าย เข้าครอบงำกัดกิน

นี่ถือว่าเป็นทหารของตนเหมือนกัน

คำพูดนี้ หลิวหลินสามารถเข้าใจได้เท่าไร ก็เท่านั้นแหละ

“ถึงแล้ว ไม่ต้องส่งเรากลับหรอก”

ผ่านไปไม่นาน ก็มาถึงโรงเรียนอนุบาล ฉินเฟิงลงจากรถ โบกมือให้หลิวหลินที่เอาแต่เงียบ

“อืม”

หลิวหลินก้มหน้าลง ตอบกลับไปหนึ่งคำ

ต่อมา ก็เหยียบคันเร่งแล้วจากไป แต่ในสายตาของเธอมีประกายเจิดจ้า แสงแห่งความดื้อรั้น หลิวหลินเธอไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ

หลังจากที่มาถึงโรงเรียนอนุบาล หน้าประตูมาเด็กสองคน ฉินกั่วกั่วสวมกระโปรงตัวเล็ก ผูกผมเปียสองข้าง เสี่ยวหยูที่สวมชุดกระโปรงเอี๊ยม ใบหน้าอ้วนน่ารัก เนื้อจ้ำม้ำ ปล่อยผม

เด็กที่น่ารักทั้งสองคน จับมือกัน ยืนอยู่ที่หน้าประตู กลายเป็นภาพฉากหน้าโรงเรียน

“คุณพ่อ”

“คุณลุง”

หลังจากที่เด็กทั้งสองคนมองเห็นฉินเฟิง ก็โผเข้ามาทันที ซ้ายคน ขวาคน อยู่ในแขนซ้ายและแขนขวาของฉินเฟิงพอดี น่ารักน่าชังมาก

“จ้า”

ฉินเฟิงลูบผมของเด็กน้อยทั้งสองคนเบาๆ

เด็กทั้งสองคนนี้ บางครั้งเขาจะมารับ บางครั้งฉีหยุนมารับ บางครั้งหวางเถ่จะมารับ สำหรับเด็กทั้งสองนี้แล้ว ฉินเฟิงไม่ได้มีความลำเอียงเลย

ลูกสาวของหวางเถ่ ก็เหมือนลูกสาวของเขาเหมือนกัน

“คุณพ่อขา วันนี้หนูอยากกลับบ้าน ไปหาคุณแม่ค่ะ”ฉินกั่วกั่วพูดในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดข้างขวาของฉินเฟิง

“ได้ครับ”

ถึงวิลล่าหยุนติ่งจะดีอย่างไร จะหรูหราขนาดไหน ที่ที่อิ่นซินอยู่ จะเป็นบ้านของกั่วกั่ว ดังนั้นตอนนี้เธออยากกลับบ้านแล้ว เพื่อไปพบแม่ของตัวเอง

ต่อมา ฉินเฟิงก็โทรศัพท์หาหวางเถ่

ผ่านไปไม่นาน หวางเถ่ก็มารับเสี่ยวหยูไป

เนื่องจากเป็นลูกสาวของตัวเอง

และฉินเฟิง ก็ต้องพาฉินกั่วกั่วกลับตระกูลอิ่น

ณ สวนในตระกูลอิ่น

“คุณแม่ขา คุณแม่ ทำไมคุณแม่ถึงหลับไปแล้วคะ”

ฉินกั่วกั่วเขย่าตัวอิ่นซิน ทำให้อิ่นซินที่สลบไปแล้ว ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ในขณะที่กำลังค่อยๆตื่นขึ้นมานั้น เธอก็รู้สึกปวดหัวมาก

แต่ว่า หลังจากที่เธอเห็นว่าเป็นฉินกั่วกั่ว เธอไม่สนใจอาการปวดหัวอีกต่อไป รีบโอบกอดฉินกั่วกั่ว“ลูกรัก แม่คิดถึงลูกใจแทบขาดแล้ว”

“กั่วกั่วก็คิดถึงคุณแม่เหมือนกันค่ะ”

ฉินกาวกั่วยื่นมือออกไปอย่างว่าง่าย เพื่อลูบหลังปลอบโยนอิ่นซิน

หลังจากที่โอบกอดอยู่ครู่หนึ่ง อิ่นซินก็ค่อยๆปล่อยมือ แล้วบีบแก้มเล็กๆของฉินกั่วกั่วพลางกล่าวว่า“พ่อของหนูล่ะ？คงไม่ได้ออกไปอีกแล้วใช่ไหม ใจดำจริงๆ”

“พ่อทานข้าวอยู่ข้างนอกค่ะ”