เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 244

“แก.....แกอย่าเข้ามานะ.....”

โจวเสี่ยวเมิ่งถอยหลังไปสองก้าว

“ไม่ต้องกลัว ครั้งแรกก็จะเจ็บหน่อย ต่อไปก็ไม่เจ็บแล้ว อีกอย่าง ครั้งแรกยังเขินๆ ครั้งที่สองก็จะชินเอง ครั้งหน้าก็จะไม่กลัวแล้ว ไม่แน่ บางที่อาจจะเสนอตัวมาหาเองเลยก็ได้นะ”

พี่จางหัวเราะอย่างหื่นกระหาย จากนั้นก็ยื่นมือออกไป คิดจะจับตัวของโจวเสี่ยวเมิ่ง

เตรียมจะขืนใจแล้ว

แต่ว่า ในตอนนี้ ก็มีเสียงปังดังขึ้น ประตูถูกถีบพังออกมา มีคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วมองทุกคนไปรอบๆ แล้วก็เห็นโจวเสี่ยวเมิ่งนั่นงอยู่ที่มุมห้อง สายตาก็เกิดความโมโหขึ้นมา

“ใครวะ? ไม่รู้หรือไงว่าข้างเขากำลังทำอะไรกันอยู่?”

หวางเสียนจิ้งกอดอก แล้วก็หันมามองอย่างไม่พอใจ

“เพื่อนทหารของพ่อฉัน”

โจวเสี่ยวเมิ่งเงยหน้ามอง พอเห็นว่าเป็นฉินเฟิง ก็รู้ได้ว่าตนเองรอดแล้ว อยากจะวิ่งออกไป แต่ไอ้คนที่ชื่อพี่จาง ไม่ยอมให้โจวเสี่ยวเมิ่งวิ่งออกไปได้ง่ายๆ

ยื่นมือหนึ่งออกไป เตรียมจะจับตัวโจวเสี่ยวเมิ่ง

แต่ว่า

ตอนที่เขาจะได้สัมผัสตัวนั้น ฝาเบียร์อันหนึ่ง ก็ลอยออกมา โจมตีเข้าที่แขนของเขา ทำให้เขาต้องถอยไปหลายก้าว ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

พอได้จังหวะ โจวเสี่ยวเมิ่งก็วิ่งมาอยู่ข้างหลังฉินเฟิง

“ไอหย๋า พี่จาง”

พอเห็นว่าผู้ชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บ หวางเสียนจิ้งก็ร้อนรนขึ้นมาทันที นี่เป็นถึงบ่อเงินบ่อทองของเธอ พอรีบเข้าไปดู ก็เห็นว่ามือของพี่จางกำลังมีเลือดไหลออกมา

แล้วก็มีฝาเบียร์ ที่ฝังเข้าไปในเนื้อ

“ไอ้หนู แกรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร? นี่คือพี่จางนะ จางว่านเทียน ผู้จัดการของบริษัท ว่านตง จำกัด ตำแหน่งที่นี่ สูงส่งแค่ไหน รู้จักไหม?”

หวางเสียนจิ้งรีบด่ามาทางฉินเฟิง

ส่วนฉินเฟิงก็ยกคิ้วสูงพูดขึ้นว่า “บริษัท ว่านตง จำกัดงั้นหรือ? บริษัทนี่อีกแล้ว ทำไมมีแต่พวกเดนคน”

หลายครั้งแล้ว

ก็มีแต่บริษัทนี้ น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็น ค่ายกากมนุษย์ เลยน่าจะดีกว่า

“เฮือก......นี่มึงกล้าลงมือกับกูเลยหรือวะ！”

ในตอนนี้ จางว่านเทียนก็ผ่อนคลายขึ้นจากความเจ็บปวด สีหน้าก็เคียดแค้น

“พี่จาง เดี๋ยวฉันจะรีบไปตามยามเข้ามา คุณรอเดี๋ยวนะ”

หวางเสียนจิ้งกลัวเข้าแล้ว จึงรีบโทรศัพท์ออกไป ไม่กี่วินาทีต่อมา ด้านนอกก็มียามกลุ่มหนึ่งเข้ามา เป็นคนรูปร่างใหญ่5-6คน แต่ในตอนนี้ ที่ประตูมีคนปรากฏขึ้น2คน

“เจ้านายกูมีธุระ ใครไม่เกี่ยว ไสหัวไปให้หมด”

ฉีหยุนกำหมัด

แน่นอน ยามพวกนี้ไม่กลัวหรอก พวกเขามีคนเยอะกว่า พอบุกเข้ามา ไม่กี่ท่า พวกเขาก็นอนฟุบลงพื้นกันหมด หน้าตาฟกช้ำดำเขียวไปตามกัน

“ยังจะเอาใครมาอีก?”

หวางเสียนจิ้งหน้าเสีย

ยามของตัวเอง ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย

“พี่จาง เดี๋ยวฉันจะรีบโทรหาบอสของเราให้นะคะ ให้เขาพาคนมา ใครกล้ามาหาเรื่องในบาร์ของฉัน ดูสิว่าบอสฉันจะฆ่ามันยังไง” หวางเสียนจิ้งรีบโทรศัพท์ออกไป

“ใช่แล้ว รีบโทรหาพี่เฉียง”

จางว่านเทียนรีบพูดออกมา

แต่ว่า ตอนนี้ เขาได้ค่อยๆ เดินไปยังโซฟา เตรียมจะพัก เดินไปหัวเราะร้ายๆ ไปด้วยว่า “ไอ้หนู มึงรู้ไหมว่าพี่เฉียงร้ายแค่ไหน? เขาเป็นเพื่อนสนิทของกู เป็นพี่ใหญ่ในถนนแถบนี้ เป็นเจ้าของบาร์แห่งนี้ เก่งไม่เบาเลยนะ ฆ่ามึงได้ ไม่ถึงนาทีหรอก”

พูดไป เขาก็เดินมาถึงด้านหน้าโซฟา เตรียมจะนั่งลง

แต่ วินาทีหลังจากนั้น

“เฮือก……”

เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นอีก บนเท้าของจางว่านเทียน มีฝาเบียร์เพิ่มมาอีกอัน ปักเข้าไปในเนื้อเลย ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

เสียงดังโครม

ล้มลงพื้นอีกแล้ว ท่าทางเหมือนหมาตัวหนึ่ง

“กูให้มึงนั่งลงหรือยัง？”

ในตอนนี้ ฉินเฟิงก็ค่อยๆ เดินเข้ามา สายตาเพ่งเล็ง