เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 245

ไม่ว่าจะถูกกระทืบเอ๋อไปแล้วหรือเปล่า คนคนนี้ก็ถือว่าเป็นลูกค้าประจำ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็จะต้องสั่งสอนคนที่ก่อเรื่องเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นต้าอาเฉียงคงจะเสียหน้าไม่น้อย

“ทุกท่าน ว่าไง?”

ต้าอาเฉียงก็ควักดาบออกมา เป็นแสงสะท้อน เห็นได้ชัดว่าได้ลับคมมาแล้ว น่ากลัวมาก จากนั้นก็พูดว่า “มาทำร้ายคนของกู ก็ต้องชดใช้ คนละล้าน พวกมึง3คนก็3ล้าน ถ้าไม่มี วันนี้กูก็จะส่งพวกมึงไปหายมบาล ไปเอามา”

“3ล้านงั้นหรือ? ？”

ฉีหยุนถึงกับหัวเราะออกมา “มึงรู้ไหมว่าชีวิตกูมีค่าเท่าไร? 2.5ล้านล้านเว้ย！แล้วมึงรู้ไหม เจ้านายกูมีค่าเท่าไร? ไม่มีใครจ่ายไหวหรอกเว้ย”

“2.5ล้านล้านเว้ย！”

ต้าอาเฉียงถูกเล่นงานจนมึน เขาโตมาขนาดนี้ เพิ่งเคยได้จับเงินหลายล้านเอง คราวนี้มาพูดถึงเงิน2.5ล้านล้าน เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมากแค่ไหน

“อย่ามาพูดไปเรื่อย รีบเอาเงินมา ถ้าไม่มี พวกมึงก็ตายเสีย” ต้าอาเฉียงก็กวัดแกว่งดาบในมือ

ฉินเฟิงก็ไม่อยากจะสนใจคนนี้

แต่ในตอนนั้นเอง หวางเสียนจิ้งคนนั้นก็รับรู้ได้ว่าท่าไม่ดี 3คนนี้เผชิญหน้ากับต้าอาเฉียงก็ยังนิ่งขนาดนี้ ดูแล้วคงจะไม่ได้มาดี ก็เลยเตรียมจะแอบหนีไป

แต่ว่าตอนที่จะก้าวออกประตูไปนั้น ฉินเฟิงก็พูดขึ้นมา

“กูให้มึงกลับได้แล้วหรือไง？”

หวางเสียนจิ้งก็ตัวแข็งทื่อ

“เห้ย มึงหมายถึงใคร ใครไปไหน? กูไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย กูก็อยู่ที่นี่ไง”

ต้าอาเฉียงอึ้ง แล้วก็ด่าออกมา

แต่ว่า ฉินเฟิงไม่ได้สนใจคนนี้

หวางเสียนจิ้งรับรู้ได้แล้ว มีต้าอาเฉียงคอยรับหน้าให้ แล้วก็จะขยับตัวอีกครั้ง เตรียมจะออกไปจากที่อันตรายตรงนี้

แต่ว่า ในตอนนี้ ฉินเฟิงก็พูดขึ้นมาอีก

“ถ้าเดินออกไป มึงต้องเสียใจภายหลังแน่นอน”

พูดออกมาแบบนี้ ทำให้หวางเสียนจิ้งตัวแข็งไปอีกครั้ง

แต่ว่า ต้าอาเฉียงก็งงอีก เขาคิดว่ากำลังพูดกับเขา ก็เลยด่าออกมาว่า “กูบอกแล้วไง กูก็อยู่นี่ไง กูไม่ไปไหนหรอก วันนี้ ถ้าพวกมึงไม่เอาเงินมา ก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

หวางเสียนจิ้งคิดจะหนี！

แต่ก็ไม่กล้าหนี และยิ่งไม่กล้าหันหลังกลับไป

“ฉีหยุน ไปลากคนนั้นมา” ฉินเฟิงสั่ง

“ครับ”

ฉีหยุนก็รีบไป

“เห้ย มึงยังจะจับตัวกูไปอีกหรือวะ โอหังไม่เบา”

ต้าอาเฉียงก็โมโหทันที ไม่เอาเงินมาไม่ว่า แถมยังจะพูดอะไรบ้าๆ ตั้งหลายรอบ ตัวเขาก็อยู่ที่นี่ ยังจะบอกว่าไม่ให้ไปไหนอีก ตอนนี้ยังจะเอาตัวเขาไปอีก

คิดว่าเขาเป็นก้อนดินที่จะบี้เล่นได้ตามสบายหรือไง?

แต่ว่า วินาทีต่อจากนั้น เขาก็อึ้ง

เพราะว่า เขาพบว่าฉีหยุนที่เดินเข้ามาอย่างโมโห เดินอ้อมเขาไป แล้วพุ่งไปยังตัวของหวางเสียนจิ้งที่ปากประตู

“มึงหมายความว่าไง？”

ต้าอาเฉียงยกดาบขึ้น แล้วมาขวางไว้ตรงหน้าฉีหยุน

“อย่ามาขวางกู จุดประสงค์ของกูไม่ใช่มึง”

พอฉีหยุนพูด เหมือนจะไม่ได้ตั้งใจพูดอะไร แต่ก็เหมือนได้ทำร้ายต้าอาเฉียงไปแล้ว อย่างน้อยเขาก็เป็นคนมีอิทธิพลในแถบหนึ่ง แต่วันนี้เขากลับถูกเมินเฉย

ใช่

ถูกเมินเฉย

ที่แท้ตั้งแต่เริ่ม ที่พูดว่าไม่ให้ไป และเอาตัวมา เป็นการพูดกับหวางเสียนจิ้ง ไม่มีใครสนใจเขาเลย ถูกเมินเฉยใส่อย่างชัดเจน

“นี่พวกมึง！จะมากเกินแล้ว อย่างน้อยกูก็เป็นใหญ่ในแถบนี้ กล้าไม่สนใจกูหรือวะ เดี๋ยวกูจะทำให้พวกมึงได้เห็นความร้ายกาจของกู！”

ต้าอาเฉียงก็ฟึดฟัด แล้วก็ยกดาบในมือขึ้นมา

แต่ว่า

ฉีหยุนก็เตะกวาดลาน

ตุบ

ต้าอาเฉียงร่วงลงพื้น ท่าทางดูไม่ได้ แถมดาบใหญ่ที่มีน้ำหนักมากเล่มนั้น ก็ยังร่วงมาฟาดใส่หน้าของเขา จนฟันหลุดไป2ซี่

แต่ว่า ที่สำคัญนั้นมันไม่ใช่อาการบาดเจ็บ ที่สำคัญคือในใจของเขา

มันเจ็บปวด

มันเจ็บใจมากจริงๆ

มาอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นก็ไม่มีใครสนใจ ตอนนี้ฟันก็ถูกซัดจนร่วงอีก2ซี่ ท่าทางดูไม่จืด เขาเข้าใจแล้ว ที่แท้คนพวกนี้ไม่สนใจเขา ก็มีเหตุผลอยู่

เขาไม่ได้เรื่อง