เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 246

ตบไปทีเดียว3ฉาด

ตบไปบนใบหน้าของหวางเสียนจิ้งอย่างไม่ไว้หน้ากัน ทำให้ใบหน้าของหวางเสียนจิ้งบวมขึ้นมาทันที และร้องด้วยความเจ็บปวด

“เพราะมึงนี่ไง ทำให้พวกมันมาที่นี่ สมควรโดนแล้วล่ะ แต่ว่าแค่ตบไป3ทีก็พอแล้ว ถือว่ากูตบสั่งสอนแล้วกัน ไม่เกี่ยวกับเรื่องของไอ้พวกนั้น”

ต้าอาเฉียงด่าออกมา

มีครั้งไหน ที่ต้าอาเฉียงเคยเสียเปรียบแบบนี้ ถูกคนอื่นสั่งสอน แถมยังโดนคนอื่นสั่งให้ทำงานอีก?

อีกอย่าง เขาก็เป็นคนมีศักดิ์ศรี ฉินเฟิงให้เขาตบสั่งสอน เหอะ จะเป็นไปได้อย่างไร นี่มันเป็นคนของเขา หมอนั่นจะสักแค่ไหนกันเชียว

ถ้าเชื่อฟังไปจริงๆ ต้าอาเฉียงก็คงจะเสียหน้าไปหมดแล้วสิ

“แค้นนี้ กูไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด”

ต้าอาเฉียงเจ้าคิดเจ้าแค้นขึ้นมา

ถึงแม้จะถูกเตะจนบาดเจ็บ แต่นิสัยของเขา เป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้น

แต่ว่า ในตอนนี้ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา คนที่นำมาเป็นผู้ชายท่าทางหาเรื่อง พอเข้ามาก็มองไปรอบๆ เหมือนกำลังมองหาอะไร ดูรีบร้อนมาก พอต้าอาเฉียงมองไป ก็อึ้งไปอีก

เพราะว่าคนนี้คือ เสว่โส่！

พ่อเลี้ยงผู้มีอิทธิพลในโลกใต้ดินของเมืองเทียนหลิง

“เสี่ยเสว่ เสี่ยเสว่ พี่กำลังหาอะไรครับ?”

ต้าอาเฉียงเดินเข้ามา ขากะเผลกๆ เอามือจับหน้าอก ยังมีรอยเลือดอยู่อีกมาก

เสว่โส่มองเห็นแล้ว แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้ ก็เลยรีบพูดว่า “เมื่อครู่เอ็งเห็นคน3คนไหม คนหนึ่งรูปร่างใหญ่ อีกคนขาเป๋ ใส่ชุดชาวนา อีกคนผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา หน้าคมๆ”

“อ๋อ......มีครับ......เอ่อ เสี่ยเสว่ พี่ตามหาไอ้พวกนั้นทำไมครับ?”

พอเสว่โส่พูดออกมา ต้าอาเฉียงก็อึ้ง เพราะว่า ลักษณะรูปพรรณสัณฐานที่พูดมานี้ ก็คือพวกของฉินเฟิง

“เอ็งรู้ไหมว่าหมอนั่นเป็นใคร? เป็นหัวหน้าของเหลัยงชิวโม่ คนที่แม้แต่ผู้รับผิดชอบเขตทหารเมืองเทียนหลิงก็ยังต้องเรียกว่า หัวหน้า วันนี้ผู้ใหญ่ในเมืองเทียนหลิง ล้วนไปสวัสดีเขาหมด กูเองก็ไปหามาแล้ว ดังนั้นก็เลยตามหามันอยู่ อีกอย่าง กูจะบอกให้นะ กูมีข่าวพิเศษอะไรจะบอกให้ หมอนั่น มีตัวตนที่มึงยากจะคาดเดาได้ มีคนเรียกมันว่า เทพสงคราม”

เทพสงคราม！

พอเสว่โส่พูดออกมาแบบนี้ ต้าอาเฉียงก็อึ้งไปเลย แม้แต่เสว่โส่กลับออกไปแล้ว ต้าอาเฉียงก็ยังคงตกอยู่ในความตกใจ เทพสงคราม ต้องเก่งขนาดไหนกัน

ประเทศต้าหัวมีเทพสงครามเพียงคนเดียว

ก็คือบุคคลที่ปกป้องดูแลชาติบ้านเมือง ยื่นมือเข้าต่อต้านกองกำลังต่างๆ ทำสงครามจนประเทศรอบข้างเกรงกลัวกันหมด

เป็นเวลา10นาทีเต็มๆ กว่าเขาจะตั้งสติกลับมาได้

“เมื่อครู่นี้ กูจะลงฟันเทพสงครามงั้นหรือ กูรนหาที่ตายสิเนี่ย”

ต้าอาเฉียงเผยสายตากลัวออกมา จากนั้นก็มองบนพื้น เห็นหวางเสียนจิ้งที่ค่อยๆ มีสติขึ้นมา แต่ยังเอามือจับหน้าตนเองอยู่ แล้วก็ตบลงไปอีกฉาด

“เทพสงครามมีคำสั่ง ตบ！”

ตบลงไปหลายๆ รอบ

นอกจากคำสั่งแล้ว ยังมีความกลัวด้วย เขาเป็นแค่เถ้าแก่ร้านเหล้าธรรมดา แต่ไปหาเรื่องเทพสงครามอันดับหนึ่งของประเทศต้าหัวเข้า คุณพระช่วย กูนี่มันรนหาที่ตายจริงๆ

ไม่ได้

กูจะต้องเข้าไปรับผิด！

ต้าอาเฉียงอยากจะเข้าไปรับผิด แต่ฉินเฟิงคงจะไม่ให้โอกาสเขาแล้ว เพราะว่าคนคนนี้ ฉินเฟิงไม่มองอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ คนที่ชื่อเสว่โส่อะไรนั่น ก็เหมือนกัน

ตอนนี้พวกเขากำลังเดินทางกลับบ้าน

แต่ไม่ได้นั่งรถ

“เป็นไงบ้าง？”

ฉินเฟิงถามโจวเสี่ยวเมิ่ง

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”

โจวเสี่ยวเมิ่งหันหน้าหนี ไม่กลับสบตาฉินเฟิง แต่ก็ยังพูดจาอย่างระวัง

ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรต่อ

เดินอยู่บนท้องถนน

เดินไปพักใหญ่ โจวเสี่ยวเมิ่งถึงจะพูดอย่างตั้งมั่นขึ้นมาว่า “จริงๆแล้ว หนูก็รู้อาชีพแบบนี้ และหนูก็รู้ว่ายัยหวางเสียนจิ้งนั่น ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก แต่ว่า ก็เหมือนกันที่ยัยนั่นบอก หนูขาดเงิน”

ใช่

ขาดเงิน