เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 26

บทที่ 26 เมื่อก่อนฉันขับรถถัง

“พวกฉันมีตั้งหลายร้อยคน แกล้อมพวกฉัน?”

ต้าตาวและคนอื่นๆมองไป จากนั้นจึงพูดคํานี้และหัวเราะออกมา โดยเฉพาะต้าตาวที่หัวเราะออกมาจากด้านหลัง “ฮ่าฮ่าฮ่า น่าตลกจริงๆ แกคนเดียวเนี่ยนะ พวกฉันมีตั้งหลายร้อยคน ตาของแกไม่ดีรึเปล่า ดูสถานการณ์ไม่ออกรึไง ตอนนี้พวกฉันล้อมแกอยู่ ไม่ใช่แกล้อมพวกฉัน”

“เคยมีกลุ่มทหารรับจ้างพันคน ก็พูดแบบนี้เหมือนกัน สุดท้ายก็ไม่รอดสักคน”

ฉีหยุนเดินมา

“หนึ่งพันคน? ตลกน่า คนน้อยจะสู้คนเยอะได้ยังไง พวกเราจัดการมัน วันนี้มันต้องชดใช้ ฉันจะให้มันรู้ว่าคนอย่างฉันไม่ได้แตะต้องได้ง่ายๆ”

นัยน์ตาของต้าตาวฉายแววดุร้าย เขาแค่ชูมือขึ้น ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังก็บุกเข้าไปอย่างรู้งาน

ทั้งหมดบุกเข้าไปพร้อมท่อนเหล็กในมือคนละท่อน

“ไอ้เวร ไปตายซะ”

ทั้งหมดพุ่งเข้ามาที่ฉีหยุน ด้วยท่าทีที่เหมือนจะหักกระดูกของฉีหยุนให้แตกเป็นชิ้นๆยังไงอย่างงั้นที่นี่ไม่มีการตรวจตรา และบังเอิญฉินเฟิงก็คิดอย่างนั้น

“ฉีหยุน บุหรี่หนึ่งมวนสำหรับการจัดการกับพวกมัน”

ฉินเฟิงเอนตัวพิงรถและหยิบบุหรี่ออกมาสูบ สีหน้าที่ดูผ่อนคลาย ขัดกับสถานการณ์ที่ต่อสู้และฆ่ากันในตอนนี้

“หึ บุหรี่หนึ่งมวน ตลกน่า ต่อให้สู้จะเก่งแค่ไหน………”

ต้าตาวหัวเราะแห้งๆ พูดยังทันไม่จบ ก็ถูกกลบด้วยเสียงร้องที่คร่ำครวญ ทําให้ต้าตาวถึงกับงง เขาหันไปมอง ก็เห็นลูกน้องร่วงลงกับพื้นทีละคนๆ

คร่ำครวญไปทั่ว

จากเดิมหลายร้อยคน ตอนนี้เหลือแค่ห้าหกคน

นี่มันอะไรกัน

เร็วขนาดนี้เลยเหรอ

คนของเราอ่อนขนาดนี้เลยเหรอ?

“เจ้าหิน จัดการมัน”

ต้าตาวมองไปยังชายร่างกํายําที่อยู่ในกลุ่มคนนั้น ใส่สนับมือ นัยน์ตาดุร้าย แต่ละหมัดพร้อมพุ่งเข้าทำร้ายฉีหยุน

ไอ้น้องชายคนนี้เกิดมาเพื่อต่อสู้จริงๆ

ทักษะการต่อสู้ของเขานั้นไม่ธรรมดา เป็นลูกน้องที่ฝีมือดีที่สุดของต้าตาว

“ได้สิ”

เจ้าหินปล่อยหมัดถี่และเร็วขึ้น ทีละหมัดๆ จนมีเสียงผัวะ ทำให้ฉีหยุนยิ้มมุมปาก “ตอนแรกเห็นว่านายเก่งดี ยังคิดจะเก็บนายไว้จัดการเป็นคนสุดท้าย แต่ในเมื่อนายเริ่มก่อน ก็อย่าโทษฉันละกัน! ”

ผัวะ

ฉีหยุนกำหมัดแล้วพุ่งออกไป ต่อยกับหมัดของเจ้าหินพอดี

ทั้งเผชิญหน้ากัน

“อ๊า……”

ฉีหยุนยังไม่ทันได้ขยับ เจ้าหินกลับร้องโหยหวนและถอยหลังไปหลายก้าว ฉีหยุนหักแขนและบิดหน้าของมันเจ้าหิน ถึงกับเหงื่อตก แล้วหันไปพูดกับต้าตาวว่า “ลูกพี่ ฉันสู้ไม่ไหวแล้ว แขนฉันหัก”

“อะไรนะ? ”

ต้าตาวถึงกับอึ้งและเบิกตาโต

แล้วฉีหยุนก็เริ่มลงมืออีกครั้ง เขาชั่งน้ำหนักขา และจัดการจับพวกมันห้าหกคนเหวี่ยงให้ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง เจ้าหินเองก็ล้มลงกับพื้น หมดแรงที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง

“43วินาที ภารกิจเสร็จสิ้นครับท่าน”

ฉีหยุนเดินเข้ามารายงานกับฉินเฟิง

จากนั้นฉินเฟิงก็มองไปที่ต้าตาว ต้าตาวมองลูกน้องตัวเองที่นอนคร่ำครวญ ถึงกับถอยหลัง “พี่ชาย มีหนี้ก็ต้องชดใช้ นี่คือสัจธรรม ใช่หรือไม่ ผู้หญิงคนนั้นติดหนี้เรา เราถึงได้มาทวง”