เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 261

ฉินเฟิงลงจากรถ เขาสวมเสื้อคลุมสีดำ หน้ากากปีศาจแยกเขี้ยว สีหน้าหม่นหมองและเคร่งเครียด ออร่าปีศาจปรากฏขึ้นในรัศมีสิบลี้ ทุกคนรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง เกิดความหวาดกลัว

พวกเขารู้ว่า Mr.X ได้มาถึงแล้ว

“Mr.X เจ้านายของพวกเราเชิญคุณขึ้นไปชั้นบน”

ผู้หญิงในชุดกี่เพ้า รูปร่างดี ท่าทางอ่อนหวาน เดินออกมาจากประตู เห็นได้ชัดว่าเธอตั้งใจรอฉินเฟิงอยู่ที่นี่

“อืม”

ฉินเฟิงตามขึ้นไปชั้นบน

สถานที่จัดงานเลี้ยงเต้นรำนี้เป็นคฤหาสน์หลังเล็กๆ มีชั้นสองอยู่ด้านบน ตรงกลางแกะลายฉลุ สามารถมองเห็นด้านล่าง แต่ชั้นล่างมองไม่เห็นชั้นบน

มีกระดานเดินหมากอยู่ชั้นบน มันไม่ใช่หมากล้อม ไม่ใช่หมากรุก แต่เป็นหมากรุกทหาร

ทุกอย่างจัดวางพร้อมแล้ว

หน่วยทหารแต่ละเหล่าประจำที่แล้ว

“สวัสดี Mr.X”

มีชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่บนเก้าอี้ หล่อเหลาเอาการ เขาดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย ริมฝีปากแดง ฟันขาว ดวงตาระยิบระยับ ดูอ่อนวัยมาก ใครเห็นก็ไม่อยากฆ่า

แต่ฉินเฟิงสามารถรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดจากชายคนนี้

เคยฆ่าคนมาเป็นจำนวนมาก

“ยมบาลเจียง?”

ฉินเฟิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ผมเอง แต่ว่ายมบาลเจียงอะไรกัน ข้างนอกลือกันไปสุ่มสี่สุ่มห้าทั้งนั้น ไม่เป็นความจริง ความจริงผมเป็นคนดีคนหนึ่ง ดูหน้าผมสิ คุณก็รู้ว่า ผมเป็นคนยังไง ไม่ใช่เหรอ? จะดื่มโค้กหรือว่าสไปรท์? “

เจียงเจิ้นถามขึ้น

“ไม่เป็นไร”

แม้แต่ดวงตาของฉินเฟิงก็แปลกไปเล็กน้อย

เจียงเจิ้นไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน ในตลาดก็ไม่มีใครกล้าขายข้อมูลเกี่ยวกับเขา มีคนรู้จักหน้าตาของเขาแค่ไม่กี่คน ไม่รู้ว่าที่จริงเขามีหน้าตาละเอียดอ่อนมาก

คนโง่ไม่มีพิษสง

สี่คำนี้เหมาะสมกับเขามาก

หากไม่ใช่เพราะฉินเฟิงมาจากสนามรบ และรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่ซ่อนอยู่ในตัวเจียงเจิ้นผู้นี้ ก็คงจะคิดว่ายมบาลเจียงนั้นเป็นคนโง่ไม่มีพิษสงจริงๆ

แต่พอมาคิดอีกที คนที่สามารถเป็นผู้นำของบอดี้การ์ดมังกรได้ จะเป็นคนโง่ไม่มีพิษสงได้อย่างไร

ฆ่าคนมาก็ไม่น้อย

“เล่นหมากรุกทหารเป็นไหม? ผมเล่นหมากล้อมกับหมากรุกไม่ค่อยเป็น มีความรู้เรื่องหมากรุกทหารมากกว่า ลองดูไหม?” เจียงเจิ้นหยิบตัวหมากขึ้นมาแล้วโบกไปมา

“ได้สิ”

ฉินเฟิงนั่งลง

“คุณก่อนแล้วกัน”

เจียงเจิ้นยิ้มๆ ราวกับไม่มีวี่แววว่าจะฆ่าหรือทำร้ายใครได้เลย เขาให้ฉินเฟิงเดินก่อน

“ตกลง”

ฉินเฟิงไม่ปฏิเสธ ผลัดกันรุกผลัดกันรับ เดินหมากอย่างต่อเนื่อง

หมากรุกทหาร เขาก็เล่นเป็นเหมือนกัน

ตุบ ตุบ

ตัวหมากเม็ดแล้วเม็ดเล่าถูกวางลงไป เล่นไปเล่นมา เจียงเจิ้นก็เงยหน้าขึ้นหัวเราะ “Mr.X คุณมาที่เมืองเจียงเฉิงมีจุดประสงค์อะไร ความจริงคงไม่ได้มาเพื่อปะทะกับพวกเราใช่ไหม?”

“อาจจะใช่ หรืออาจจะไม่ใช่”

ฉินเฟิงขยับหมากตัวหนึ่ง แล้วพูดอย่างกำกวม

“ฮ่าฮ่า ผมพูดความจริง พวกเราพบกันครั้งแรกก็เหมือนคุ้นเคยกันมานาน อยากจะสาบานเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกันเดี๋ยวนี้เลย ดังนั้นจึงไม่อยากลงมือกับคุณ ผมสามารถช่วยคุณจัดการกับสามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลแห่งเมืองเจียงเฉิง จัดการกับหลินเย่าตุงได้ หลังจากนั้นผมสามารถมอบเมืองเจียงเฉิงให้กับคุณ”

“เงื่อนไขล่ะ?”

“ช่วงนี้เมืองเจียงเฉิงต้องกลับมาเป็นของผม”

เจียงเจิ้นหรี่ตาลง มือที่ถือหมากอยู่ชะงักงัน

บรรยากาศอันตรายปรากฏอยู่รอบกระดานหมาก

เขากำลังรอคำตอบของ Mr. X

พ่อทูนหัว?

แต่ก็ทำให้หลิวลานเมิ่งที่จับตาดูเธออยู่ตลอดเวลาถึงกับมึนงง พ่อทูนหัว พ่อทูนหัวหมายความว่ายังไง กั่วกั่วยอมรับพ่อทูนหัวตั้งแต่เมื่อไหร่ เสี่ยวซินไม่เห็นบอกเธอเลย

แต่เมื่อเธอหันกลับไปก็ยิ่งงุนงงมากขึ้น

“ท่าน…ประ…ธาน!”

หลิวลานเมิ่งตะโกนด้วยความตกตะลึงอ้าปากค้าง

เพราะพ่อทูนหัวของกั่วกั่วคนนี้ร่างกายสูงใหญ่กำยำ แต่ในเวลานี้ฉีหยุนที่มีสีหน้ารักและเมตตาเหมือนพ่อแท้ๆ ได้แสดงตัวตนของเขาออกมาในฐานะประธานของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป

และเป็นเจ้านายของเธอเช่นกัน

“หัวหน้าฝ่ายหลิว”

ฉีหยุนชำเลืองมองหลิวลานเมิ่ง มองอยู่ครู่หนึ่งแล้วถอนสายตากลับ

หลิวลานเมิ่งมีหน้าตาสะสวย เป็นสาวประชาสัมพันธ์ แต่ในสายตาของเขา ผู้หญิงทุกคนคืออุปสรรค มีเพียงศัตรูเท่านั้นที่สามารถสร้างความตื่นเต้นจากความเป็นความตายให้เขาได้

นอกเหนือจากนี้ก็คือเด็กน้อยแล้ว

คนที่ทำให้เขาเผยแววตาเหมือนพ่อแท้ๆ ออกมาได้

หลังจากเล่นกันสักพัก ฉีหยุนก็วางกั่วกั่วลงแล้วเดินออกไป เขายังมีภารกิจของตัวเองที่ต้องทำ แต่ในขณะนี้ หลิวลานเมิ่งได้เข้ามาโอบกอดกั่วกั่วไว้ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น พลางถามว่า “กั่วกั่ว เธอรู้จักคุณผู้ชายคนนั้นเหรอ?”

“นั่นคือพ่อทูนหัวของกั่วกั่ว พ่อทูนหัวดีกับกั่วกั่วมาก” กั่วกั่วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนเยาว์สดใส

“เป็นพ่อทูนหัวจริงๆ”

ตอนนี้หลิวลานเมิ่งมั่นใจแล้วว่า เขาคือพ่อทูนหัวจริงๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่อิ่นซินจะแนะนำให้เธอรู้จัก

เด็กดี

เป็นที่เชิดหน้าชูตา

พ่อทูนหัวเป็นถึงประธานของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป

และในเวลานี้อิ่นซินได้ออกมาจากห้องน้ำ หลิวลานเมิ่งมองไปที่เธอด้วยความขุ่นเคือง “ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่หรือเปล่า เรื่องแบบนี้ไม่บอกฉันสักนิดเลย?”

อิ่นซินมองไปที่หลิวลานเมิ่ง ในหัวค่อยๆ ปรากฏเครื่องหมายคำถามออกมา