เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 46

หลังจากเข้าไปในห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง ฉินเฟิงก็เดินตามอิ่นหนิงหยู่เข้าไป

ในห้องผู้ป่วยห้องนี้มีคนพักอยู่ทั้งหมด 6 คน ทั้งหกคนเป็นเด็กอายุประมาณ 5-6 ขวบ มีทั้งชายและหญิง พอเห็นอิ่นหนิงหยู่ก็ตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานทันที “พี่หนิงหยู่”

“หนิงหยู่”

ในห้องผู้ป่วย มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งยืนขึ้นทักทายอิ่นหนิงหยู่ เธอเป็นคนดูแลเด็กๆ เหล่านี้ และฉินเฟิงก็รู้จักนักเรียนหญิงคนนี้ด้วย

ได้พบกันตอนไปรับอิ่นหนิงหยู่ครั้งล่าสุด เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

“เป็นยังไงบ้าง?”

อิ่นหนิงหยู่เดินเข้ามาถามนักเรียนหญิงคนนั้น

“ถูกส่งไปที่ห้องผ่าตัดแล้ว พวกเรายังไม่ได้จ่ายเงิน ที่พวกเราสามารถยืมได้ก็ยืมมาแล้ว ตอนนี้ไม่มีเงินเลยจริงๆ” นักเรียนหญิงผายมือออก สีหน้าเป็นกังวล

“เรื่องนี้ ฉันจัดการเอง”

หลังจากปลอบโยนเด็กๆ เหล่านี้ครู่หนึ่ง อิ่นหนิงหยู่ก็ลากฉินเฟิงไปยังจุดจ่ายเงิน จากใบเสร็จรับเงิน เป็นค่าผ่าตัดของเด็ก 7 คนทั้งหมด 9 แสนหยวน

ต่อมา พวกเธอก็มาถึงประตูห้องผ่าตัด

“คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเอาเงินไปใช้ที่ไหนหมด” อิ่นหนิงหยู่กล่าว

“พวกเขาเป็นเด็กกำพร้าหมดเลยเหรอ?”

ฉินเฟิงพบว่าเด็กเหล่านี้ไม่มีผู้ปกครองคอยดูแลอยู่ข้างกาย

“ใช่ ฉันกับเพื่อนนักเรียนเคยทำงานเป็นอาสาสมัครมาก่อน นี่ล้วนมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้น ไม่รู้ว่าทำไม มีเด็ก 7 คนในนั้นป่วยและต้องผ่าตัด ดังนั้นฉันจึงไปยืมเงิน และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ฉันต้องขอเงินจากคุณ”

อิ่นหนิงหยู่ก้มหน้าลง

ในที่สุดฉินเฟิงก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว เอาเป็นว่าสาวน้อยเหล่านี้ถือว่ามีจิตใจดี เขาจึงเอื้อมมือข้างหนึ่งออกไปขยี้ผมของอิ่นหนิงหยู่ทันที “ช่างมันเถอะ ผมจะไม่คิดหยุมหยิมกับคุณอีกต่อไปแล้ว”

“คุณห้ามจับผมฉัน ฉันไม่ใช่เด็กๆ นะ”

อิ่นหนิงหยู่ขัดขืน

“คุณนี่อารมณ์ร้อนนะ”

ฉินเฟิงยิ้ม เดิมทียังคิดว่าสาวน้อยคนนี้ใช้เงินไปในทางที่ไม่ดี แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะใช้เงินในทางที่ชอบธรรม แต่วิธีการนั้นไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าใดนัก

จู่ๆ ฉินเฟิงก็พูดกับอิ่นหนิงหยู่ด้วยน้ำเสียงสั่งสอนว่า “คราวหน้าไม่ต้องไปยืมเงินนั้นอีก ดอกเบี้ยทบต้น เงินห้าแสน ไม่ถึงเดือนก็กลายเป็นสามล้านแล้ว ถ้าคุณปล่อยให้ผ่านไปอีกไม่กี่เดือน ก็จะกลายเป็นสามสิบล้านแล้ว”

“เรื่องนั้นฉันรู้ แต่ตอนนั้นมีเด็กคนหนึ่งต้องเข้ารับการผ่าตัด ฉันก็ไม่มีเงินติดตัว เลยต้องทำอย่างนี้”

ในเวลานี้ เป็นเรื่องยากที่อิ่นหนิงหยู่จะไม่ปะทะกับฉินเฟิง แล้วยังคิดว่าตัวเองผิดอีกด้วย

“ว่าแต่ว่า คุณไปกับฉันเถอะ ในมือฉันยังมีเงินอยู่อีกสี่แสนหยวน ยังไงก็ตาม ฉันจะคืนบางส่วนให้พี่ต้าตาวก่อน แม้จะไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้เขาถึงไม่ได้มาหาฉันแล้วก็ตาม”

อิ่นหนิงหยู่ดึงแขนฉินเฟิง

“ตกลง”

ฉินเฟิงตอบตกลงแล้ว

สำหรับเหตุผลที่ช่วงนี้เขาไม่มาพบอิ่นหนิงหยู่ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะหวาดกลัวฉินเฟิง

ทันใดนั้น พวกเขาก็ลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง พอมาถึงถนนย่านการค้าทางด้านซ้าย ตามที่พี่ต้าตาวได้พูดไว้คราวก่อน ถนนสายนี้เป็นของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นเศรษฐีคนหนึ่ง

มิฉะนั้นฉินเฟิงจะปล้นเงินได้ถึงห้าล้านได้อย่างไร

เมื่อมาถึงห้องเล่นไพ่นกกระจอก อิ่นหนิงหยู่ก็ชี้ไปที่ด้านในแล้วพูดว่า “คราวที่แล้วพวกเราเจอพี่ต้าตาวที่นี่ เออใช่ ทำท่าเจียมตัวหน่อย ทุกคนในที่นี้ล้วนเป็นพวกอันธพาล”

ในห้องเล่นไพ่นกกระจอก ชายฉกรรจ์กำยำหลายคนกำลังเล่นไพ่นกกระจอก คาบบุหรี่อยู่ในปาก ดูท่าทางอันธพาลไม่เบา

“เมื่อเปรียบเทียบกัน ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นว่าพี่เขยคนนี้ดูดีมาก”

อิ่นหนิงหยู่มองไปที่คนเหล่านี้ แล้วมองไปที่ฉินเฟิงอีกครั้ง เขาหน้าตาดูดี รูปร่างสูงใหญ่ เมื่ออยู่กับฉินเฟิง ก็ให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เขาเสมอ

ถือว่าไม่เลว

อย่างน้อยก็แข็งแกร่งกว่าคนพวกนี้