เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 55

ถนนตงเจีย เมืองเจียงเฉิง

บนถนนสายนี้มีโรงเรียนอนุบาลอยู่แห่งหนึ่ง ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนพอดี ครูคอยดูแลนักเรียนและส่งพวกเขาออกจากประตูโรงเรียนทีละคน ฉินกั่วกั่วอยู่ในชุดกระโปรงหลากสีสันยืนอยู่ที่ประตู

เธอกำลังรอฉินเฟิงอยู่

ตั้งแต่ฉินเฟิงกลับมา ฉินเฟิงก็เป็นคนมารับส่งเธอ

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ มีเด็กชายตัวเล็กออกมา เขาสูงกว่าฉินกั่วกั่วหนึ่งศีรษะ เขาชี้ไปที่ฉินกั่วกั่วแล้วพูดเยาะเย้ย “วันนี้ไม่มีคนมารับเธออีกแล้วเหรอ? จะรออยู่ตรงนี้คนเดียวจนมืดหรือเปล่า แล้วก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้ตลอดเวลา แต่ไม่มีใครมาตามหาเธอเลย”

“หนิงจวิ้น”

ฉินกั่วกั่วสะพายเป้นักเรียนใบเล็กไว้ บุ้ยปาก มองไปที่นักเรียนชายตัวน้อยอย่างไม่พอใจ

เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เธออยู่ชั้นอนุบาล อิ่นซินบังเอิญออกไปทำงาน เธอขอให้จางลี่ผู้เป็นแม่มารับส่งเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าวันนั้นจางลี่จะเอาแต่เล่นไพ่นกกระจอกจนลืมเรื่องนี้ไปเลย

ส่วนฉินกั่วกั่วก็ร้องไห้อยู่ที่ประตูโรงเรียนอนุบาลตลอดทั้งคืน

เรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียนอนุบาล เรื่องนี้ทำให้อิ่นซินรู้สึกว่าเธอเป็นหนี้กั่วกั่ว ต่อมาเธอก็เลือกที่จะยอมรับฉินเฟิงเพราะกั่วกั่ว

เธอยังต้องไปทำงาน ตัวคนเดียวหมดแรงไม่มีสมาธิ สำหรับพ่อแม่ของเธอ ทั้งสองคนก็ไม่ค่อยชอบหลานสาวคนนี้มากนัก โดยเฉพาะจางลี่ เธอไม่เคยยอมให้กั่วกั่วได้ใส่เสื้อผ้าใหม่

บอกว่าเป็นแค่ลูกนอกสมรส จะใส่เสื้อผ้าใหม่ไปทำไม

“เธอไม่ต้องรอหรอก ก็คงจะเหมือนครั้งที่แล้ว ไม่มีใครมารับเธอ เธอน่ะ ต้องร้องไห้อยู่ตรงนี้ไปตลอด ร้องไห้ไปตลอด ฮ่าฮ่า คนที่ไม่มีใครรัก”

เด็กนักเรียนชายหัวเราะคิกคัก

“ฉันมีคนรัก ฉันมีพ่อ”

ฉินกั่วกั่วพูดอย่างแข็งกร้าว “พ่อของฉัน กำลังจะมารับฉันเร็วๆ นี้”

“พ่อเหรอ? ฮ่า ทุกคนรู้ว่าเธอไม่มีพ่อ เธอเป็นลูกนอกสมรส ลูกนอกสมรสที่ไม่มีใครรัก แล้วจะเอาพ่อมาจากไหน โผล่มาจากไหนเหรอ? ดูสิ พ่อแม่ของฉันมารับแล้ว”

ทันใดนั้น เด็กนักเรียนชายก็ชี้ไปที่ด้านหน้า รถเบนท์ลีย์คันหนึ่งจอดลง หญิงอ้วนดัดผมก้าวลงมาจากรถ อีกคนคือชายกำยำในชุดสูท คาบบุหรี่อยู่ในปาก

“เสี่ยวจวิ้นไปกันเถอะ”

ผู้หญิงเดินมาข้างหน้าแล้วจูงมือเด็กนักเรียนชาย เด็กนักเรียนชายทำหน้าทะเล้นใส่ฉินกั่วกั่ว “ไม่มีใครรักเธอ เธอไม่มีพ่อ เธอเป็นแค่ลูกนอกสมรส ฮ่าๆๆ”

ตอนเดินผ่าน ฉินกั่วกั่วกำลังอยู่ตรงนั้นพอดี เธอขวางทางพวกเขาไว้ ผู้หญิงคนนั้นยกฝ่ามือขึ้นแล้วตบฉินกั่วกั่ว “หลีกไป สวมเสื้อผ้าขาดๆ อย่ามาขวางทางพวกเรา”

“โอ๊ย!”

ฉินกั่วกั่วตกใจขวัญหนีดีฝ่อ หลับตาลง

แต่ทว่า อีกสองวินาทีต่อมา เธอพบว่าเธอไม่ได้ถูกตบ และตัวเองก็ยังอยู่ในอ้อมแขนของอีกคน ต่อมาจึงพูดขึ้นว่า “ลูกสาวของผม คุณกล้าตีเหรอ?”

“คุณพ่อ”

ทันใดนั้นฉินกั่วกั่วก็ลืมตาขึ้นและเงยหน้าขึ้นมอง เห็นใบหน้าที่เธอคุ้นเคย ฉินกั่วกั่วกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของฉินเฟิงทันที เอาหน้าเล็กๆ ซุกร่างกายของฉินเฟิง

“เด็กดี”

ฉินเฟิงลูบผมของฉินกั่วกั่ว

“คุณเป็นใคร ปล่อยแม่ผมนะ”

ผู้หญิงคนนั้น เดิมทีเธอเอาฝ่ามือฟาดลงไป แต่ถูกฉินเฟิงจับไว้ ทำให้เธอไม่พอใจอย่างมาก เธอดิ้นรนและตำหนิเขาในเวลาเดียวกัน

“ได้สิ”