ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 30

ถนิตโยนรีโมทอย่างไม่ลังเล แล้วเดินตามไป

ในห้องนอน รสิกาเปิดประตู ยืนอยู่ด้านใน ถนิตเดินเข้ามากอดเอวเธอ "รสิกา คุณตั้งใจใช่ไหม"

"ตั้งใจบ้าอะไร!" รสิกาผลักเขาออก เว้นระยะห่างของทั้งสองคน "วันนี้ฉันเพิ่งซื้อห้อง ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่"

"ผมซื้อตั้งนานแล้ว" ถนิตเอามือกอดอก ยกยิ้มร้ายกาจตรงมุมปาก "ยังมาบอกว่าคุณไม่ตั้งใจ"

ตอนนี้ถึง รสิกาอธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ เธอสูดหายใจไปสองสามครั้ง ถึงทำให้ตัวเองสงบลงได้ ไม่เถียงเรื่องตั้งใจหรือไม่ตั้งใจกับถนิตอีก

"ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เรามาพูดเรื่องอื่นกัน"

"เรื่องอะไร"

"ทำไมคุณต้องยกเลิกสัญญากับตระกูลปิติภัทรไพศาล" อันที่จริง รสิกาพอเดาได้อยู่แล้ว ว่าเป็นเพราะชรริน แต่อยากได้คำตอบจากปากของถนิต

"คุณรู้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ" ถนิตหรี่ตาลง "อืม......ตระกูลปิติภัทรไพศาลบอกคุณสินะ"

"คุณไม่ต้องสนใจว่าใครบอกฉัน บอกมาว่าเพราะอะไร" รสิกาไม่อยากพูดถึงเรื่องแม่ตัวเองเท่าไร "เพราะชรรินหรือเปล่า"

"อืม" เมื่อพูดถึงชรริน รอยยิ้มบนใบหน้าถนิตจางลงไปเยอะ เขาเดินไปตรงหน้าต่างบานใหญ่ เอากล่องบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ลังเลครู่หนึ่ง แล้วหันไปถามรสิกา "ไม่ถือสาใช่ไหม"

รสิกาส่ายหน้า

ถนิตจึงหยิบบุหรี่ออกมาจุด หลังสูบบุหรี่ไปหนึ่งที เขาพูดออกมาอย่างราบเรียบว่า "สองสามปีมานี้ ชรรินวุ่นวายข้างกายผมตลอดเวลา ก่อนหน้านี้ผมทนได้ เพราะเธอไม่ได้ทำอะไร แต่เรื่องเมื่อคืน มันเกินความอดทนของผมแล้ว"

การที่ เมืองซีวิจารณ์ว่าถนิตโหดร้าย ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ตอนเขาจัดการคนที่ตัวเองไม่ชอบ เขาไม่สนใจว่าจะเป็นหญิงหรือชาย

รสิกายกยิ้มมุมปากเบาๆ แม้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ควรยิ้ม จะทำให้คนอื่นคิดว่าตัวเองกำลังสะใจ แต่ไม่พูดก็ไม่ได้ การทำให้ชรรินถูกบีบให้พ่ายแพ้ รสิการู้สึกสะใจมาก