ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 32

รสิกาพูดด้วยเสียงแหบพร่าเล็กน้อย ใบหน้าดูทุกข์ใจ "คุณหาคนที่ดีกว่านี้ได้ นันท์นรีก็เป็นหนึ่งในนั้น ทำไมต้องเป็นฉันด้วย"

เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะเคยหย่าร้าง จึงคิดว่าตัวเองคงไม่สามารถรักใครได้อีก

แต่ในสายตาของถนิต เขาไม่สนว่าเธอเคยหย่ามาก่อน ครอบครัวจะไม่ดีแค่ไหน เขาต้องการแค่เธอ

แม้รสิกาเคยเจ็บมาก่อน แต่ตอนนี้ถนิตเริ่มทำให้อบอุ่นใจขึ้นมาแล้ว

"ทำไมเป็นคุณไม่ได้ล่ะ" ถนิตย้อนถาม "คุณเพิ่งอายุ 25 ปี เป็นนักออกแบบที่ดีที่สุดใน เมืองซี มีสตูดิโอเป็นของตัวเอง ผมชอบนิสัยคุณด้วย ไม่เกาะแกะคนอื่น แล้วทำไมจะเป็นคุณไม่ได้ล่ะ"

รสิกาได้ยิน อดหัวเราะออกมาไม่ได้ "ไม่เกาะแกะคนอื่น คงเป็นสิ่งที่คุณให้ความสำคัญสินะ"

ถนิตเลิกคิ้วขึ้น "มีความสุขแล้วเหรอ"

รสิกาไม่สนใจเขา "คุณรีบกลับไปเถอะ อย่าโดนปาปารัสซี่แอบถ่ายอีก"

เรื่องแบบนั้น ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว เจอครั้งที่สอง ใครจะรับไหว

ถนิตจึงไม่ได้อยู่ต่อ ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก แต่เดินได้สองก้าวก็หยุดลง หันมายัดสิ่งของที่เป็นเหมือนโลหะแข็งๆ ใส่มือรสิกา "อันนี้ให้คุณ"

"อะไร" รสิกาก้มลงมอง เห็นเป็นกุญแจหนึ่งดอก เธอเงยหน้าอย่างตกใจ "คุณให้กุญแจฉันทำไม"

"กุญแจห้องผม" ถนิตเอ่ยขึ้น

"คุณให้กุญแจห้องคุณทำไม" รสิกาเหนื่อยใจ "ฉันไม่ไปห้องคุณสักหน่อย"

"ผมมาห้องคุณก็ได้" ถนิตเอ่ยขึ้น

เห็นรสิกากำลังจะโมโห เขารีบพูดขึ้นมาก่อนว่า "ต่อไปผมจะมาอยู่ที่นี่ บางครั้งลืมเอากุญแจออกไปด้วย สำรองไว้ที่คุณหนึ่งดอกไง"

รสิกาพยายามรับคำอธิบายของเขา "โอเคๆ คุณรีบไปเถอะ" เธอดันถนิตออกไปนอกประตู จากนั้นจึงปิดประตูลง