ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 33

ว่ากันว่าอยู่หน้ากล้องจะอ้วนขึ้น ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

อีกทั้งรสิกากลัวว่าคนในสตูดิโอ จะดูออกว่าตัวเองคือคนเดียวกับคนในรูป ดังนั้นวันนี้จึงตั้งใจรวบผมดัดลอนที่ปกติจะปล่อยยาว ทำให้ดูสดใสขึ้นเยอะ

"งั้นเหรอ" รสิกาตื่นตระหนกในใจ แต่ใบหน้ายังราบเรียบ "เหมือนฉันจริงเหรอ เมื่อวานฉันยุ่งกับการย้ายบ้าน ไม่ได้ดูรูปนั้นอย่างละเอียด"

"เหมือนนิดหน่อย......" จรณินทร์พยักหน้า "แต่พอมาดูตอนนี้ ดูไม่เหมือนเท่าไรแล้ว"

"พอแล้ว มั่วแต่คิดเรื่องข่าวซุบซิบ เอาเวลาไปคิดเรื่องงานดีกว่า" รสิกาโบกมือไปมา เป็นการบอกให้เธอออกไป "ไปทำงานเถอะ ฉันต้องรีบร่างแบบให้คุณนันท์นรี เธออย่าให้ลูกน้องขี้เกียจ ทำออเดอร์ที่มีอยู่ให้เสร็จตามเวลา อย่าทำลายชื่อเสียงของสตูดิโอฉัน ไม่เป็นผลดีกับใครทั้งนั้น"

จรณินทร์ตอบว่า "อืม" "งั้นฉันออกไปก่อนนะคะ พี่รสิกาค่อยๆ ทำไปนะคะ"

รสิกาพยักหน้า จากนั้นเอาแบบร่าง ที่ตัวเองวาดได้ครึ่งหนึ่งออกมา

มีขนาดไซส์ของนันท์นรีแล้ว ตอนนี้แค่ร่างแบบให้เธอพอใจ จะได้เริ่มลงมือทำได้

แต่ฝั่งถนิต......

รสิการู้สึกลำบากใจ ดูเหมือนเขาไม่ยอมให้ความร่วมมือ

อันที่จริง รสิกาออกแบบชุดให้นันท์นรี ตัวเองก็พัวพันอยู่กับถนิต เธอรู้สึกผิดต่อนันท์นรีมาก

อยู่กับความรู้สึกผิด จนถึงเวลาเลิกงาน รสิกาไม่ได้ทำโอที เตรียมเอาแบบร่างไปวาดที่บ้าน แต่เมื่อเธอลงมาที่ลานจอดรถใต้ดิน เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ข้างรถของตัวเอง

ธนพจน์ที่โดนรสิกาปฏิเสธเมื่อครั้งก่อน มาหาอีกแล้ว ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเพราะอะไร

รสิกาขมวดคิ้ว "ธนพจน์ ฉันพูดกับคุณชัดเจนแล้ว ระหว่างฉันกับคุณ ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ได้โปรดอย่ามาหาฉันอีก"

ธนพจน์ยังไม่ทันได้พูด ก็โดนรสิกาพูดอย่างเย็นชาใส่ สีหน้าเขาดูเจ็บปวดทันที "รุ้ง ฉันแค่อยากพูดกับเธอไม่กี่ประโยคเท่านั้น เธอต้องแสดงท่าทีแบบนี้กับฉันเลยเหรอ"

"งั้นคุณอยากให้ฉันแสดงท่าทีแบบไหนกับคุณ" รสิกายิ้มเย็นชา "ธนพจน์ คุณไม่รู้จักนิสัยฉันหรือไง"