ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 35

ผ่านเรื่องวันนี้ รสิกาพอเข้าใจแล้วว่าทำไมธนพจน์มาหาตัวเอง

เขาสำนึกขึ้นมากะทันหัน หย่ากับรินรดาแล้วกลับมาหาตัวเอง อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม

แต่มันสายไปแล้ว

ในเมื่อธนพจน์ไม่อยู่ในช่วงที่เธอลำบากที่สุด งั้นเมื่อเธอผ่านมันมาได้ เขาไม่จำเป็นต้องกลับมาอีกแล้ว

ระหว่างทางกลับบ้าน รสิกาคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนของเธอกับธนพจน์

เดิมทีเธอคิดไม่ออก ทำไมในสถานการณ์แบบนั้น ธนพจน์ถึงจากไปเพียงคนเดียว แล้วทิ้งเธอไว้

แต่วันนี้ เมื่อรู้ว่าเขาหย่ากับรินรดา เธอพอจะเข้าใจแล้ว

ธนพจน์ดูเหมือนมีความรู้สึกกับทุกคน แต่ในความเป็นจริง เขารักตัวเองที่สุด

ขอแค่เขาอยากทำ เขาจะไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย

อย่างเช่นเธอเมื่อสามปีก่อน และสามปีต่อมา ก็คือรินรดา

แต่ธนพจน์ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องให้คนที่ไม่เกี่ยวข้อง มาวุ่นวายกับเธอ

หลังเดินออกจากลิฟต์ รสิกามองประตูห้องตัวเอง แล้วมองประตูห้องถนิต ลังเลครู่หนึ่ง แล้วเดินไปทางประตูห้องเขา

ไม่รู้ข้างในมีคนหรือเปล่า ดังนั้นเธอจึงเคาะประตูก่อน

แต่หลังจากเคาะประตู มีเสียงเท้าเบาๆ ดังมาจากข้างใน จากนั้นประตูถูกเปิดออก

เหมือนถนิตเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ยังมีน้ำหยดลงมาจากผม เขาสวมชุดบ้านสบายๆ

เมื่อเห็นเขา ความกล้าเมื่อครู่ของรสิกาหายไปจนหมด ขนาดพูดยังอึกอัก "เอ่อ......คุณกินข้าวหรือยัง"

"ทำไม จะชวนผมกินข้าวเหรอ" ถนิตยืนสบายๆ อยู่ตรงประตู ยกยิ้มมุมปากเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม ดวงตาดำขลับลุกวาว มองรสิกาแล้วเอ่ยขึ้น

"ไม่เป็นไร" รสิการับน้ำมาดื่มอึกใหญ่

ก่อนหน้านี้พูดกับธนพจน์เยอะมาก ไม่ได้ดื่มน้ำสักนิด ตอนนี้คอแห้งพอดี

"ทำไมจู่ๆ คุณถึงย้ายมาที่นี่ล่ะ" รสิกานั่งบนโซฟา แล้วเอ่ยถามถนิต

ถนิตเป็นประธานวัชรเดชานนท์กรุ๊ป ต้องการห้องแบบไหน ได้ทั้งนั้น ทำไมเขาถึงชอบพักห้องชุดล่ะ

ผู้ชายระดับประธานแบบถนิต ต้องอยู่ในคฤหาสน์ไม่ใช่เหรอ แบบนั้นดูสงบกว่า

"ที่นั่นโดนปาปารัสซี่หาเจอแล้ว" ถนิตนั่งไขว่ห้าง ลงบนโซฟาข้างเธอ

"ก็ใช่......"

รสิกาพูดเบาๆ แล้วยกน้ำขึ้นมาดื่มอีก