ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 40

ชญตว์ยังอยากจะพูดอะไร แต่รสิกาไม่ให้โอกาสเขา เธอหันหลังกลับเข้าไปในสตูดิโอ ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา

มองแผ่นหลังของเธอ ชญตว์ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

เขารู้สึกเสียใจ......แต่บนโลกนี้ ไม่มียาแก้เสียใจ

หลังจากจรณินทร์เห็นชญตว์หันหลังเข้าลิฟต์ไป จึงกลับมาคุยกับรสิกาในสตูดิโอ "พี่รสิกา พี่ว่าเขาเสียใจหรือเปล่า"

"ใครเสียใจ" รสิกาผลักประตูห้องทำงาน พลางถามขึ้น

"ก็......สามีเก่าของพี่ไง" จรณินทร์พูดเบาๆ "เมื่อกี้ฉันเห็นเขาเหม่อมองพี่ด้วย สีหน้าดูเสียใจอย่างชัดเจน"

รสิกาหลุดขำอย่างไม่พอใจ "เธอรู้ไหมว่าทำไมผู้ชายถึงมีชู้"

จรณินทร์ "ทำไมเหรอ"

"เพราะสิ่งที่เอามาไม่ได้ กับสิ่งที่สูญเสียไป คือสิ่งล้ำค่าที่สุด" ตอนพูดประโยคนี้ ใบหน้ารสิกาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

ชญตว์เป็นคนแบบเดียวกับธนพจน์

แต่เช่นเดียวกัน ไม่ว่าสองคนนี้จะเสียใจยังไง เธอไม่มีวันให้โอกาสพวกเขา เป็นครั้งที่สอง

"ฉันว่าพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน อันที่จริงดีมากนะ" จรณินทร์เอ่ยขึ้น "จะได้ไม่ไปทำร้ายคนอื่น"

"พอแล้ว ไปทำงานเถอะ" รสิกาพยักหน้า ยิ้มแล้วพูดออกมา

"ได้เลย!" จรณินทร์ยิ้มแล้วตอบ จากนั้นหันหลังเดินออกจากห้องทำงานรสิกา

ส่วนรสิกา หลังจากจรณินทร์ออกไป รอยยิ้มบนหน้าเธอค่อยๆ จางหายไป

พิมพ์พิศาไม่ใช่คนที่ยอมให้ตัวเองเสียเปรียบ เรื่องนี้เธอไม่ปล่อยไปแน่นอน จากนิสัยของเธอ ต่อไปต้องมาสร้างความลำบากใจให้รสิกาแน่ๆ