FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 10

ตอนที่ 9

"แล้วถ้าฉันบอกว่ารังเกียจล่ะ?" น้ำหนาวเลิกคิ้วถาม

"หนาว..แกจะทำอะไร" พรีมเดินเข้ามาจับเรียวแขนของน้ำหนาวเอาไว้เมื่อเห็นว่าน้ำหนาวเดินตรงเข้ามายืนประชันหน้ากับวาวาตรงๆ

"อะไร..ฉันก็แค่จะเดินไปหยิบชุดของฉันที่หลังรถ" น้ำหนาวตอบกลับพรีมพลางกระตุกยิ้มมุมปากให้กับวาวาเพียงนิดก่อนจะเดินผ่านหน้าวาวาตรงไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเองที่จอดอยู่ด้านหลังเวทีอย่างใจเย็น

"แกเอาชุดมาจากบ้านเองก็ไม่บอกปล่อยให้ฉันตกใจแทบแย่" พรีมพูดขึ้นพลางเดินหอบชุดแซนตี้สีแดงของน้ำหนาวเดินตามหลังน้ำหนาวเข้ามาในภายในห้องแต่งตัวโดยมีวาวาเดินตามเข้ามาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก่อนจะปรับแววตาให้ดูเป็นมิตรเมื่อน้ำหนาวหันหน้ากลับมาสบตากับเธอตรงๆ

"แกมองฉันแบบนั้นมีอะไรเหรอหนาว" วาวาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าน้ำหนาวเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่วางตา "อย่าบอกนะว่าแกสงสัยว่าฉันจะเป็นมือกรีดชุดของแกฉันจะไปทำแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อเราเป็นเพื่อนรักกัน"

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะแกจะร้อนตัวทำไม"

"ก็แกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเป็นใครก็ต้องคิด"

"ฉันแค่คิดว่าบทนางเอกคงจะเหมาะสมกับแกมากกว่าฉัน..แกอยากจะเป็นนางเอกใช่ไหม? ฉันให้แก" น้ำหนาวหยิบชุดแซนตี้ในมือของพรีมยื่นให้วาวาทำเอาพรีมงุนงงกับการกระทำของน้ำหนาวไม่น้อยคนที่จะได้รับเลือกเป็นนางเอกละครเวทีของโรงเรียนไม่ใช่แค่ความสวยต้องเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียนแต่ฐานะทางบ้าน

ต้องเป็นระดับมหาเศรษฐีติดอันดับต้นๆของประเทศเท่านั้นด้วยในงานมีแต่คนใหญ่คนโตมาร่วมงานคนที่จะเป็นนางเอกละครเวทีในกิจกรรมใหญ่ของโรงเรียนได้จะต้องเป็นลูกคนใหญ่คนโตเท่านั้น

วาวาเองไม่ได้มีคุณสมบัติอย่างที่ว่ามาถึงครอบครัวของเธอจะร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้มีมากมายไปกว่าครอบครัวของน้ำหนาวถึงวาวาจะเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยแต่ก็ยังคงเป็นรองของน้ำหนาวอยู่ในทุกเรื่องยังไงเสียน้ำหนาวก็คือที่หนึ่งของทุกๆเรื่องในโรงเรียนแห่งนี้

"หนาว..แต่อาจารย์เป็นคนเลือกแกเป็นนางเอกนะ" วาวาแสร้งทำหน้าตาใสซื่อเอ่ยถาม

"แล้วยังไง?" น้ำหนาวเลิกคิ้วถาม

"ถ้าฉันเป็นนางเอกแทนแกแล้วคนอื่นจะไม่ว่าฉันเหรอฉันไม่ได้สวยเหมือนแกนะ"

"จะว่าทำไม..ฉันว่าแกก็สวยในแบบของแก"

"แต่ฉันยังไม่เคยซ้อมบทของแกเลยนะ"

"ไม่ใช่ว่าแอบซ้อมบทของฉันมาแล้วเหรอ" น้ำหนาวเลิกคิ้วถามอย่างมีจริต

"หนาว..แกพูดอะไรของแก" วาวาเบือนหน้าหลบสายตาของน้ำหนาวที่เอาแต่จ้องมองมาที่เธอไม่วางตาด้วยกลัวว่าน้ำหนาวจะรู้ทันความคิดและแผนการของเธอ

"ฉันล้อเล่นน่ะฉันว่า..แกเล่นได้..แล้วก็ทำได้ดีด้วย" น้ำหนาวเดินเข้ามาสวมกอดวาวาเอาไว้พลางยักยิ้มประดับมุมปากเพียงนิด

"ถ้าฉันเล่นแทนแกแล้วบทตัวประกอบของฉันล่ะ..แกจะเล่นเป็นตัวประกอบแทนฉันเหรอ"

"ฉันดูเหมือนพวกตัวประกอบเหรอ?ก็แค่ตัวประกอบให้ใครเล่นแทนแกก็ได้ก็แค่.." น้ำหนาวเว้นวรรคพูดด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง "ตัวประกอบที่มีแค่บทเดินผ่านหน้านางเอกแค่แป๊บเดียวไม่มีใครเขาอยากดูหรอก...แกรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะเดี๋ยวฉันจะไปนั่งรอดูที่หน้าเวที" น้ำหนาวตบบ่าของวาวาเบาๆก่อนจะเดินผ่านหน้าวาวาออกไป

วาวาจ้องมองแผ่นหลังบางของน้ำหนาวไปจนลับตาด้วยความเกลียดชังในคำพูดของน้ำหนาวที่จงใจจะพูดเหยียดหยามเธอให้รู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าก่อนจะหันหน้ากลับมาแต่งตัวที่หน้ากระจก

"ในที่สุดบทนางเอกมันก็เป็นของฉันสักที..ไม่สิ..มันควรจะเป็นของฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้วถ้าอีน้ำหนาวมันไม่ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนนี้" วาวาพูดกับตัวเองผ่านกระจกสี่เหลี่ยมที่สะท้อนเห็นใบหน้าสวยของเธอได้อย่างชัดเจนพลางจ้องมองชุดที่ผู้หญิงทั้งโรงเรียนอยากจะใส่อย่างหลงใหลราวกับคนโรคจิตที่เก็บกดมานาน