FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 16

ตอนที่ 15

"เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจะจัดการเองคุณไม่ต้องโวยวายไป" ภูวดลตอบอย่างขอไปที

"ให้มันจริงเถอะค่ะ"

"แล้วนี่..สามีคุณเขาไปไหน"

"ดนัยไปตีกอล์ฟกับเพื่อนค่ะ"

"ไปตีกอล์ฟทั้งๆที่ลูกป่วย?"

"ค่ะ..ก็ยัยวาไม่ใช่ลูกแท้ๆของดนัยนี่คะคนเป็นพ่อแท้ๆมากกว่าที่จะต้องมาเยี่ยมลูกบ้างไม่ใช่มัวแต่ไปเอาใจแต่ภรรยาหลวง"

"เมื่อไหร่คุณจะเลิกพูดแบบนี้สักที" ภูวดลพูดขึ้นอย่างนึกรำคาญ

"อยากให้เลิกพูดก็โอนค่าเลี้ยงดูลูกและก็ค่าขนมลูกมาสิคะเดือนนี้คุณยังไม่ได้โอนเลย"

"เดี๋ยวผมจัดการให้"

"จัดการตอนนี้เลยได้ไหมคะ"

"คุณจะรีบไปไหน"

"ก็...ฉันต้องจ่ายค่ารักษาลูก"

"วายังไม่ออกจากโรงพยาบาลวันนี้หรอก..ไม่ต้องรีบจ่าย"

"ฉัน...ขอเงินคุณสักห้าล้านได้ไหมคะ"

"เอาไปทำอะไร"

"ฉันก็มีความจำเป็นต้องใช้เงินเหมือนกันนี่คะ"

"แล้วสามีของคุณมันไม่ให้เงินคุณใช้หรือไง"

"ฉันขอยืมก็ได้ค่ะเดี๋ยวจะเอามาคืน"

"ผมมีให้แค่สองล้าน" ภูวดลหยิบเช็คในกระเป๋าเสื้อออกมาเซ็นเช็คเงินสดให้ปาลีก่อนจะยื่นเช็คให้เธอ

"อะไรกันระดับมหาเศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศให้เงินเมียใช้แค่สองล้าน..ไม่น้อยไปหน่อยเหรอคะ" ปาลีรับเช็คจากภูวดลมาเก็บไว้ในกระเป๋าแบรนด์เนมหรูอย่างรวดเร็ว

"ตามที่เราตกลงกันไว้ผมมีหน้าที่รับผิดชอบแค่ค่าใช้จ่ายของลูกส่วนค่าใช้จ่ายของคุณ..คุณต้องไปขอกับสามีคุณเอาเองที่คุณได้จากผมไปก็หลายร้อยล้านบาทคุณเอาเงินไปไว้ที่ไหนหมด" ภูวดลเอ่ยถามพลางหรี่ตามองปาลีอย่างจับผิด

"ฉะ..ฉันก็ลงทุนไปเรื่อยๆแหละค่ะบางทีก็ขาดทุนบ้างก็เป็นเรื่องปกติของนักลงทุน"

"พ่อคะ" วาวาที่แสร้งนอนหลับอยู่บนเตียงนอนผู้ป่วยเอ่ยเรียกภูวดลด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"วา" ภูวดลเดินเข้าไปหาลูกสาวนอกสมรสด้วยความเป็นห่วงเป็นใย "เป็นยังไงบ้าง"

"เจ็บค่ะพ่อ..หนาวกระชากผมวาแล้วก็ยังพาเพื่อนมารุมตบวาอีก" วาวาแสร้งบีบน้ำตาใส่ร้ายน้ำหนาวทั้งที่ความเป็นจริงแล้วมีเพียงแค่น้ำหนาวคนเดียวที่ทำร้ายเธอไม่ได้ยกเพื่อนมารุมดังที่วาวากล่าวอ้าง

"สาเหตุที่หนาวทำร้ายวาคืออะไร" ภูวดลเอ่ยถามด้วยรู้นิสัยของน้ำหนาวดีถึงน้ำหนาวจะเป็นคนโมโหร้ายขี้เหวี่ยงขี้วีนแค่ไหนแต่ก็ไม่ใช่คนที่จะทำร้ายคนอื่นพร่ำเพรื่อ

"เอ่อ..หนาวเข้าใจผิดค่ะคิดว่าวากับคุณศิลาแอบนัดเจอกันหนาวมาเห็นเข้าก็เลยอาละวาดอย่างที่พ่อเห็นนี่แหละค่ะ"

"ถ้าแค่นั่นหนาวไม่น่าจะทำร้ายวาขนาดนี้นะ..มีอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า"

"ไม่มีนะคะหนาวคงอิจฉาวาตั้งแต่เรื่องนางเอกละครเวทีครั้งนั้นที่โรงเรียนเลือกวาเป็นนางเอกไม่ได้เลือกหนาว" คำพูดของวาวาล้วนไม่เป็นความจริงสักอย่างความจริงแล้วน้ำหนาวเป็นคนยกตำแหน่งนางเอกละครเวทีให้เธอเองส่วนวาวาเองความจริงแล้วเธอได้บทเป็นเพียงแค่ตัวประกอบวิ่งผ่านหน้านางเอกเพียงแค่หนึ่งวินาที

"อืม..ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะแล้วนี่จะยังคุยกันได้อยู่ไหม" ภูวดลตอบรับในลำคอเบาๆอย่างขอไปทีพลางเอ่ยถาม

"วาคุยได้ค่ะวาไม่ได้ติดใจหรือโกรธอะไรหนาวยังไงหนาวก็เป็นน้องสาวของวา..วาโกรธน้องสาวของตัวเองไม่ลงหรอกค่ะ" วาวาแสร้งคลี่ยิ้มบางๆให้ผู้เป็นพ่อที่จ้องมองมาที่ดวงตาของเธอด้วยแววตาที่ยากเกินจะคาดเดา

"ถ้าน้ำหนาวคิดได้แบบยัยวาก็ดีสิคะเราจะได้ย้ายมาอยู่ด้วยกันที่บ้านของคุณสักที" เป็นปาลีที่พูดแทรกขึ้นมาพลางใช้มือบางลูบศีรษะของลูกสาว

"นี่แกไปเปลืองตัวฟรีเหรอ"

"ยังไม่ถึงขั้นสอดใส่แค่ล้วงๆคลำๆ"

"แกโทรไปขอค่าตัวจากมันหน่อยก็ดีนะ"

"คุณคิรินจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ทุกบาททุกสตางค์แล้วยังจะให้วาแบกหน้ายับๆแบบนี้ไปขอค่าตัวจากเขาอีกเหรอ"

"ถ้าลุกไปได้ก็ควรจะไป"

"แม่" วาวาทำหน้ามุ่ยใส่ผู้เป็นแม่ด้วยความไม่พอใจ

"ก็ช่วงนี้ฉันต้องใช้ตังค์หนิธุรกิจกำลังไปได้สวย"

"ธุรกิจหรือบ่อน?อย่าคิดว่าวาไม่รู้ทันแม่นะวันก่อนเพื่อนผู้ชายที่โรงเรียนมาบอกวาว่าเจอแม่ที่คาสิโนแม่เล่นหมดไปสิบล้านใช่รึเปล่า" วาวาเอ่ยถามผู้เป็นแม่อย่างรู้ทัน

"สิบล้านบ้าอะไรของแกเพื่อนแกอ่ะมันมั่ว" ปาลีตอบปัดรำคาญเพื่อกลบเกลื่อนความจริงที่เธอนั้นได้เสียพนันที่คาสิโนไปนับสิบล้านภายในวันเดียวก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาข้างเตียงผู้ป่วย

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

@คฤหาสน์ของน้ำหนาว

"อย่าคิดที่จะหนีไปจากฉันตอนเย็นฉันจะมารับ" ศิลาเอ่ยบอกน้ำหนาวเสียงเข้มระหว่างที่นั่งอยู่ด้านในรถยนต์คันหรูกับเขา

"ฉันไม่อยากอยู่บ้านของนายฉันอยากอยู่บ้านของฉัน" น้ำหนาวตอบกลับศิลาด้วยสีหน้าบึ้งตึงอย่างเปิดเผย

"อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดแต่เช้าเพราะเธอเองจะเจ็บหนัก" ศิลาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันก่อนจะจับศีรษะทุยสวยของน้ำหนาวเข้ามาประกบจูบบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วงและดุดันก่อนจะผละริมฝีปากออกมาในนาทีต่อมาน้ำหนาวรีบก้าวขาเรียวสวยลงจากรถยนต์คันหรูทันทีที่ศิลาปล่อยมือจากศีรษะทุยสวยของเธอ

"ตอนเย็นฉันจะมารับ..อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอแอบคุยกับผู้ชายคนอื่นลับหลังฉัน" ศิลาพูดจบจึงรีบขับรถออกไปจากหน้าคฤหาสน์หรูของน้ำหนาวทันที

"หายไปไหนมาทั้งอาทิตย์ทำไมไม่กลับมานอนบ้าน" น้ำเสียงทุ่มต่ำของภูวดลดังขึ้นในระหว่างที่น้ำหนาวเดินแบกร่างกายอันบอบช้ำของตัวเองเข้ามาภายในคฤหาสน์กว่าที่ศิลาจะยอมปล่อยให้เธอออกมาจากคฤหาสน์ของเขาได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย