FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 28

ตอนที่ 27

@คฤหาสน์ของศิลา

"เป็นอะไร" ศิลาเอ่ยถามน้ำหนาวที่เดินเข้ามาภายในคฤหาสน์ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงขอบตากลมโตแดงก่ำราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"..." น้ำหนาวไม่ได้ตอบกลับอะไรเธอเมินเฉยต่อคำถามของศิลาแล้วรีบสาวเท้าเดินตรงไปที่บันไดชั้นสองของคฤหาสน์ทันที

"ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ ใครทำอะไรเธอ" ศิลาจ้องมองสภาพมอมแมมกระโปรงนักศึกษาทรงเอฉีกขาดขึ้นมาเป็นทางยาวจนถึงขอบกระโปรงนักศึกษา

"หนาว" ศิลาเดินตามน้ำหนาวขึ้นมาบนบันไดชั้นสองของบ้านมือหนาคว้าเอวคอดกิ่วเข้ามาแนบชิดกับลำตัวหนาของตัวเอง

"อีวาวา" น้ำหนาวตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางใช้หลังมือปาดหยาดน้ำตาออกจากดวงของตัวเองหน้าลวกๆ

"มันอีกแล้วเหรอ เธอควรจะให้ฉันฆ่ามันซะจะเก็บมันไว้เป็นหอกข้างแคร่อยู่ทำไมมันแสดงตัวเป็นปรปักษ์กับเธอชัดเจนขนาดนี้" ศิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันไม่เข้าใจในความคิดของน้ำหนาว

ทั้งๆที่วาวาเองตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธออย่างเปิดเผยทำไมน้ำหนาวถึงยังเก็บวาวาเอาไว้อยู่อีก วาวาควรจะหมดลมหายใจตั้งแต่ที่สร้างเรื่องเพื่อที่จะเข้ามาให้ท่าศิลาที่โรงพยาบาลแล้ว

"..."

"ถ้ามันทำร้ายเธออีก ฉันจะฆ่ามันซะไม่ว่าเธอจะขอร้องไม่ให้ฉันฆ่ามันก็ตาม"

"ถ้ามันเป็นพี่สาวของฉันจริงๆล่ะนายจะให้ฉันฆ่าพี่สาวของตัวเองเหรอ ถึงฉันจะเกลียดมันแต่ถ้ามันเป็นพี่สาวแท้ๆของฉันล่ะ"

"โง่ ฉลาดมาทั้งชีวิตแต่มาโง่เอาตอนนี้" ศิลาดันลิ้นหนาเข้ากระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดกับอดีตแฟนสาวที่ฉลาดมาตลอดทั้งชีวิตแต่มาเขลาปัญญาเอาตอนนี้

"-_-" น้ำหนาวตีสีหน้าบึ้งตึงก่อนจะแกะมือหนาออกจากเอวคอดกิ่วของเธอแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของศิลาทันที

"เจ็บตรงไหนรึเปล่า" ศิลาเดินตามน้ำหนาวเข้ามาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"..."

"มานี่" ศิลาโอบกอดเอวคอดกิ่วของน้ำหนาวให้มานั่งลงบนตักแกร่งของเขาที่โซฟาข้างเตียงนอน

"ทำแบบนี้ทำไม" น้ำหนาวเอ่ยถามเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าศิลากำลังเปิดกล่องยาหยิบอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาจะทำแผลที่หลังมือให้เธอ

"แบบไหน"

"จะมาแผลให้ฉันทำไม"

"คิดว่าไงล่ะ" ศิลาเอ่ยพลางจ้องมองใบหน้าสวยหวานเปื้อนน้ำตาของน้ำหนาวไม่วางตา

"ฉันอยากอาบน้ำก่อน"

"ให้ช่วยอาบไหม" ศิลาเอ่ยพลางลูบริมฝีปากหยักได้รูปของตัวเองเบาๆอย่างเจ้าเล่ห์

"ทะลึ่ง" น้ำหนาวแยกเขี้ยวใส่ศิลาก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินหายเข้าไปภายในห้องน้ำ

ศิลาที่เห็นอย่างนั้นจึงหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกมาจากห้องนอนเดินลงบันไดชั้นสองของคฤหาสน์ตรงเข้าไปหาเหล่าบอดี้การ์ดที่ตนสั่งให้ตามไปเฝ้าดูแลความปลอดภัยให้กับน้ำหนาวอยู่ห่างๆ

ผัวะ! ผัวะ!

"พวกมึงดูแลความปลอดภัยให้เมียกูยังไงเมียกูถึงได้โดนทำร้ายขนาดนี้" ผัวะ! ผัวะ! ศิลาซัดหมัดหนักๆเข้าที่ใบหน้าของบรรดาเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนเรียงหน้ากระดานกันนับสิบคนด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล

"ขอโทษครับนาย พวกผมเห็นว่านายหญิงเดินเข้าไปข้างในห้องน้ำหญิงพวกผมเลยไม่กล้าตามเข้าไป" หัวหน้าบอดี้การ์ดเป็นตัวแทนลูกน้องเอ่ยขึ้น

"โง่ กระทืบพวกมันให้กระอักเลือดถ้าเลือดไม่ออกห้ามหยุด" ศิลาหันไปออกคำสั่งกับเหล่าบอดี้การ์ดประจำตัวของตัวเองอีกกลุ่มหนึ่งก่อนจะเดินกลับขึ้นไปหาน้ำหนาวบนห้องนอนชั้นสองของคฤหาสน์

@เช้าวันต่อมา

"แปดโมงเช้าแล้วไม่ไปเรียนเหรอ" ศิลาเอ่ยถามน้ำหนาวที่ตื่นได้สักพักแล้วแต่ยังคงนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาข้างๆกายของเขา

"ตื่นแล้วแกล้งหลับทำไม"

"ยุ่ง" น้ำหนาวตอบกลับโดยที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

"พูดดีๆกับฉันหน่อยก็ดี ตอนเช้าแบบนี้น้องชายของฉันมันยิ่งต้องการจะเข้าไปข้างในตัวเธอ" ศิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบพลางขยับตัวขึ้นมาพิงหัวเตียงนอน

"ฉันไม่อยากไปเรียน"

"เพิ่งเปิดเทอมได้แค่หนึ่งวัน?"

"ฉันไม่อยากไป"

"เป็นอะไรอีก"

"ไม่คุย ฉันเกลียดนาย"

"ถ้าเธอฉลาดสักนิดไม่งี่เง่า วันนั้นฉันคงไม่ต้องข่มขืนกับเธอ"

"เหอะ พูดมาได้ไม่อายปากพูดเหมือนฉันเป็นฝ่ายผิดคนเดียวเลยนะ"

"ก็มาคุยกันดีๆ"

"ไม่"

"ถ้าเธอกลับมาคบกับฉัน ฉันจะยอมลบคลิปให้"

"นายมันเลวระยำปากบอกว่าอยากกลับมาคบกับฉันแต่นายขู่จะปล่อยคลิปฉัน..ไม่สิ วันนั้นนายจะปล่อยคลิปฉันจริงๆ"

"วันนั้นฉันจะปล่อยเพราะเธอจะไปจากฉัน ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อรั้งไม่ให้เธอไป"

"ถ้าฉันไป นายก็จะปล่อยคลิปฉันจริงๆ"

"หึ..ต่อให้เธอต้องอับอายคนทั้งโลกฉันก็จะทำ ถ้ามันจะทำให้เธอไม่ไปจากฉัน"

"เลว สิ่งที่นายทำมันคือการทำร้ายฉันอย่างเลือดเย็น มันไม่ใช่เพราะนายรักฉัน"

"มันคือวิธีรั้งเธอในแบบของฉัน"

"ไอ้เลว"

"ฉันเลวตั้งแต่จำความได้แล้ว เธอน่าจะรู้ดีที่สุด"

"แกจะไม่ตายดีหรอก"

"ลืมไปแล้วเหรอ ว่าไม่ควรมาปากดีกับฉัน" ศิลาดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากเรือนร่างอรชรขาวผ่องของน้ำหนาว

"อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดแต่เช้าดีกว่าน่า" ศิลาเลื่อนตัวลงมานอนทาบทับบนตัวของน้ำหนาวพลางกดจูบหนักๆลงบนหัวไหล่มนของน้ำหนาว

"เธอเองก็คงไม่อยากเจ็บตัวหรอก" จมูกโด่งซุกไซ้เข้าหาซอกคอหอมกรุ่นอย่างหื่นกระหายราวกับคนโรคจิตก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นมากระซิบหลังใบหูขาวผ่องอย่างแผ่วเบา

"ใช่ไหม?"