ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 15

รถม้าจากจวนอ๋องเป่ยลี้มุ่งหน้าตรงไปยังจวนซูแต่เช้าตรู่เพื่อไปรับใครบางคน แต่เมื่อพวกเขามาถึงกลับพบว่าซูหนานอี มิได้อยู่ในจวน

ภายในรถม้านั้น ใบหน้าอันบอบบางของหยุนจิ่งเต็มไปด้วยความผิดหวัง

"หืม? เหนียงจื่อมิอยู่งั้นหรือ?"

"จิ่งเอ้อร์คิดถึงนางมากเหลือเกิน จักทำอย่างไรดี?"

เหยียนโมโม่มองดูท่านอ๋องที่ทำท่าทางเหมือนเด็กอย่างงุนงง "องค์ชายเพคะ คุณหนูซูมีธุระที่ต้องทำในวันนี้ ช่วงบ่ายบ่าวและสาวรับใช้จะมารับอีกครั้ง ได้หรือไม่เพคะ?"

หยุนจิ่งส่ายหน้า "ไม่！ จิ่งเอ้อร์ต้องการพบเหนียงจื่อตอนนี้"

"โมโม่ จิ่งเอ้อร์มิได้เจอเหนียงจื่อมาหนึ่งวันแล้ว จิ่งเอ้อร์คิดถึงนางจริงๆ"

เหยียนโมโม่ทนมิอาจทนกับท่าทางออดอ้อนเหมือนเด็กของเขาได้ และมิรู้ว่าจะทำเยี่ยงไรกับเขาดี

เซี่ยซื่อเบิกตากว้าง เมื่อนึกถึงข่าวที่ตนเพิ่งได้รับมาแล้วจู่ๆก็คิดขึ้นได้ว่า "เหยียนโมโม่ อันที่จริงในวันนี้หนานอีก็มิได้มีสิ่งใดต้องทำเป็นพิเศษ เพียงแต่นางชอบดื่มชายามเช้า ดังนั้นนางจึงไปที่โรงน้ำชาจวี้ซิงที่ทางทิศใต้ของเมืองแต่เช้าตรู่ หากท่านอ๋องต้องการพบหนานอี สามารถเดินทางไปที่โรงน้ำชา นางคงจะอยู่ที่นั่นเป็นแน่"

เหยียนโมโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ในเมื่อคุณหนูซูมิสะดวก เราก็จะมิขอรบกวน รบกวนท่านช่วยส่งข่าวให้สักหน่อยเมื่อคุณหนูซูกลับมาแล้ว จวนชินอ๋องของเราจักส่งคนมารับเจ้าค่ะ"

ทันทีที่เสียงของเหยียนโมโม่สิ้นสุดลง หยุนจิ่งก็เริ่มกังวลเล็กน้อยและรีบคว้าแขนของเหยียนโมโม่เข้ามา "โมโม่ โมโม่！ พวกเราไปหาเหนียงจื่อกันเถอะ"

เหยียนโมโม่รู้สึกหมดหนทาง "ท่านอ๋องเพคะ ในเมื่อคุณหนูซูมิอยู่ที่นี่ คาดว่าคงมีธุระเป็นแน่ เช่นนั้นแล้วเราจะรบกวนนางได้อย่างไร? สู้กลับไปรอที่จวนเสียดีกว่า ท่านว่าอย่างไรเพคะ?"

หยุนจิ่งส่ายหน้า "ไม่！ จิ่งเอ้อร์ จิ่งเอ้อร์อยากเจอเพียงเหนียงจื่อ"

เมื่อเห็นเช่นนี้ เซี่ยซื่อก็เอ่ยแทรกเสริมขึ้นว่า "หนานอี มักจะใช้เวลาดื่มชายามเช้าจนกระทั่งเที่ยงวันถึงกลับมา หากมัวแต่รอเกรงว่าอาจจะกินเวลานาน ให้ข้าไปรับนางกลับมาดีหรือไม่?"

เหยียนโมโม่ยังมิทันจะกล่าวสิ่งใดออกมา หยุนจิ่งก็ส่ายหน้าตอบว่า "ไม่！ แหนียงจื่อของข้าต้องการดื่มชายามเช้า จงปล่อยให้นางดื่มอย่างมีความสุขไป อย่าได้รบกวนนาง!"

เซี่ยซื่อกลอกตา จากนั้นรีบทำความเคารพ "หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ"

"โมโม่ ไปหาเหนียงจื่อกันเถอะ ต่อให้กลับจวนไปก็มิมีสิ่งใดต้องทำ ดีหรือไม่?"

ท่านอ๋องกล่าวถึงเพียงนี้แล้ว เหยียนโมโม่จักทำเยี่ยงไรได้อีกเล่า?

"เพคะ"

เวลาผ่านไปมินานนัก รถม้าที่หน้าประตูจวนซู ซึ่งเป็นรถม้าของจวนอ๋องเป่ยลี้ก็หันหลังกลับและมุ่งหน้าไปทางใต้ของเมือง

ที่หน้าประตูจวนซู ซูหว่านเอ้อร์เดินออกไปอย่างเงียบๆ "ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงต้องหลอกล่อคนเหล่านี้ไปยังโรงน้ำชาจวี้ซิง?"

สัมผัสของความชั่วร้ายส่งผ่านดวงตาของเซี่ยซื่อออกมา "เมื่อครู่มีคนรายงานว่ารถม้าของจวนซูที่เดินทางไปยังโรงน้ำชาจวี้ซิง ระหว่างทางพี่สาวตัวดีของเจ้าได้พบกับชายคนหนึ่งตอนกลางวันแสกๆ ทั้งสองคนยังคงคุยกันอยู่ เจ้าว่า หากท่านอ๋องเดินทางไปและพบว่านางแอบนัดพบกับชายอื่นในเวลานี้......"

ซูหว่านเอ้อร์ยิ้มขึ้นทันที "เมื่อถึงเวลานั้น ซูหนานอีก็ได้แต่ขายหน้า และคงมิกล้าก้าวเข้าไปในประตูจวนอ๋องเป่ยลี้อีก หึๆ"

"สิ่งที่ข้ามิต้องการ นางก็อย่าได้คิดจะมาแตะต้อง"

ณ โรงน้ำชาจวี้ซิง