ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 17

บัดนี้สมองของซูหนานอีว่างเปล่า เมื่อครู่นางเพียงแค่ต้องการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า คาดมิถึงว่าจะถูกหยุนจิ่งกลับคุมเกมเสียเองเช่นนี้

นางหายใจเหนื่อยหอบ ใบหน้าแดงเรื่อร้อนผ่าว มือของนางสัมผัสอยู่ที่หน้าอกของหยุนจิ่ง นางรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังเต้นอยู่ในฝ่ามือของนาง

ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าโกลาหลเกิดขึ้นนอกประตู นางจึงได้สติกลับคืนมาและใช้แรงผลักหยุนจิ่ง "มีคนกำลังมา!"

หยุนจิ่งละริมฝีปากออกอย่างมิเต็มใจ "เหนียงจื่อ เหตุใดจึงหวานเช่นนี้?"

เมื่อกล่าวจบเขาก็เลียริมฝีปากตน ซูหนานอีเห็นการเคลื่อนไหวของเขา ใบหน้าของนางจึงเร่าร้อนราวกับไฟ "เจ้า......"

เสียงตะโกนจากข้างนอกดังเข้ามาขัดจังหวะ "อยู่ในนี้มิผิดแน่! ผลักเข้าไป!"

ดวงตาของซูหนานอีเยือกเย็นลงเล็กน้อย นั่นมันซุนโมโม่ที่อยู่ข้างกายเซี่ยซื่อหรอกมิใช่หรือ? ยังคงชอบใช้แรงตามเดิมสินะ

ซูหนานอีรีบกล่าวกับหยุนจิ่งว่า "จิ่งเอ้อร์ เรามาซ่อนหากันดีหรือไม่ เจ้าเข้าไปข้างในแล้วซ่อน จากนั้นข้าจะไปตามหาเจ้า"

ดวงตาของหยุนจิ่งเป็นประกาย "เอาซี จิ่งเอ้อร์ชอบเล่นกับเหนียงจื่อ！"

ซูหนานอีพยักหน้าแล้วส่งเขาไปในห้อง จากนั้นกลับมานั่งที่โต๊ะและยกถ้วยชาขึ้นดื่ม

หลังจากจิบชาไปได้เพียงอึกหนึ่ง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง และซุนโมโม่ก็รีบพาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความดุดัน

"ค้นหาให้......" ซุนโมโม่พบว่าซูหนานอีนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะดื่มชาเพียงลำพัง นางก็หยุดคำพูดของตนลงทันที

เกิดอะไรขึ้น? คุณหญิงกล่าวว่าซูหนานอีแอบพบปะกับชายหนุ่มเป็นการส่วนตัวมิใช่หรือ?

ซูหนานอีมองลงไปที่ถ้วยชาในมือ น้ำอุ่นสีจาง แต่น้ำเสียงของนางเย็นชายิ่ง "ซุนโมโม่ มาทำอะไรงั้นหรือ?"

ซุนโมโม่เหลือบมองไปทางด้านหลังห้องแล้วกล่าวพลางหัวเราะว่า "คุณหนูมิต้องกังวลไป เราเพียงเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณหนูเท่านั้น คุณหญิงจึงได้ส่งข้าน้อยให้มาดู"

"ซุนโมโม่ เจ้าอยู่ในจวนซูของข้ามากี่ปีแล้ว?" ซูหนานอีหันศีรษะของนางไปพร้อมรอยยิ้มไม่เป็นทางการ

ซุนโมโม่มิเข้าใจว่าทำไมจู่ๆเหตุใดนางจึงเอ่ยถามเรื่องนี้ขึ้นมา แต่นางก็ยังมีความเย่อหยิ่งอยู่เล็กน้อยและกล่าวว่า "ข้าน้อยเป็นบ่างรับใช้ประจำตัวของคุณหญิง จึงได้ติดตามคุณหญิงมาที่นี่ด้วย บัดนี้นับได้สอบหกปีแล้ว"

"สิบหกปี" ซูหนานอีพยักหน้า "อืม นับว่านานทีเดียว"

"แน่นอนเจ้าค่ะ"

ซูหนานอีวางถ้วยชาลงแล้วกล่าวว่า "มานี่สิ"

ซุนโมโม่ตกใจ นางรู้สึกว่าซูหนานอีน้ำเสียงดูผ่อนคลาย แต่มันก็มีแรงกดดันที่มิอาจต้านทานได้ นางจึงก้าวไปข้างหน้าสองก้าวโดยมิรู้ตัว

ซูหนานอีกล่าวต่อว่า "ขยับเข้ามาอีกหน่อย ข้ามีอะไรจะบอก"

ซุนโมโม่เดินไปหาซูหนานอีและเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย จู่ๆซูหนานอีก็ตบเข้าให้เสียงดังสนั่น

"เพี้ยะ！" นางตบเข้าที่แก้มซ้ายอย่างเร็วและแรง ซุนโมโม่รู้สึกเพียงว่าหน้านางร้อนผ่าวราวจะระเบิด นางแทบทรุดตัวลงไปบนพื้น ผู้ที่อยู่ข้างหลังนางตกตะลึงและรีบเข้าไปช่วยพยุงเอาไว้

ซุนโมโม่เอามือข้างหนึ่งปิดแก้ม ดวงตาของนางส่งรังสีร้อนแรงออกมา "เจ้ากล้าตบหน้าข้า?"

ซูหนานอีลุกขึ้นและเดินเข้าไปหา "ตบเจ้าแล้วอย่างไร? อยู่ในจวนซูมาถึงสอบหกปีแล้ว แต่มิสามารถเรียนรู้กฎเหล่านี้ได้ วันนี้ข้าจะสอนเจ้าเอง! ข้าคือนาย ส่วนเจ้าเป็นทาส！ บังอาจเรียกแทนตนว่าข้า เรียกข้าว่าเจ้า? คิดว่าตนเป็นใครกัน? แม้ว่าตระกูลซูจะเป็นเพียงพ่อค้า แต่ท่านพ่อก็เข้มงวดในการปกครองมาโดยตลอด จะปล่อยให้เป็นทาสเช่นเจ้ามาข่มเหงนายได้อย่างไร?"

"คุณหนูเข้าใจบ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ" ซูโมโม่กัดฟันกรอด ดวงตาของนางยังคงเต็มไปด้วยความแค้น "คุณหญิงเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณหนู จึงได้ส่งให้บ่าวมาติดตามดู เผื่อว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นบ่าวจะได้คุ้มกันคุณหนูทันเวลา บ่าวเองก็แค่กังวลใจมากไปเท่านั้น！"

"คุณหญิงหรือ?" ซูหนานอีหัวเราะเยาะเย้ยแล้วจ้องไปที่ดวงตาของอีกฝ่ายหนึ่ง "เซี่ยซื่อเป็นคุณหญิงตั้งแต่เมื่อไรกัน ก็แค่ภรรยาน้อยเท่านั้น แม้ว่าท่านแม่ของข้าจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่นางก็จะมิมีโอกาสขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาหลวง！"