ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 2

"จ๋อม!"

ซูหนานอีถูกน้ำเหยือกหนึ่งราดจนตื่นมา

ดวงตาคู่ที่คล้ายกับชาติก่อนค่อยๆลืมขึ้นมาด้วยความงง และได้เผชิญกับดวงตาที่สวยราวกับดอกพีช

ภายในดวงตาคู่นั้นสะอาดสะอ้าน ไม่มีสิ่งเจือปนใดๆ ราวกับเด็กอายุห้าหกขวบ ตามจริงแล้วเป็นดวงตาคู่ที่สวยงามมาก แต่มันก็บริสุทธิ์เกินไปจนทำให้คนไม่กล้ามีความคิดอะไรเลย

ซูหนานอีนั่งตรงขึ้นมาอย่างแรง สายตาย้ายออกจากดวงตาที่สวยราวกับดอกพีชคู่นั้น

คนที่อยู่ต่อหน้านางนั้นเป็นผู้ชาย

ซูหนานอียังเห็นว่าในมือของคนๆนั้นยังได้ถือเหยือกน้ำชาอยู่

"เจ้า......."

"ภรรยา!เจ้าตื่นแล้วหรอ!"

สายตาของผู้ชายสว่างขึ้นมาทันที จู่ๆก็เดินหน้าไปหนึ่งก้าว ใบหน้าทั้งใบล้วนปรากฏต่อหน้านาง

เขามีคิ้วที่สวยงามมาก และมีดวงตาคู่ที่อ่อนโยนมาก และเนื่องจากรอยยิ้มทำให้ดวงตาของเขาโค้งขึ้นมาราวกับดวงจันทร์ จมูกที่โด่ง ขาวจนเปล่งความสว่างออกมา ทำให้คนอยากลองจับดูจังเลย

ภายใต้จมูก เป็นริมฝีปากที่ค่อนข้างบาง ตอนนี้ดีใจจนแตกออกมา เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ

เขายิ้มจนเหมือนกันเทวดา

แต่ว่า สีหน้าบนใบหน้าของเขา กลับราวกับเป็นเทวดาที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ

คำพูดของซูหนานอีค้างอยู่ในลำคอ

ในฐานะที่เป็นหมอ เวลาแรกนางก็สังเกตถึงความผิดปกติของคนต่อหน้าคนนี้แล้ว

"เจ้าเรียกข้าว่า ภรรยา?"

ผู้ชายยิ้มราวกับดอกไม้"ขอรับ ภรรยาหน้าตาดีจริงๆ เป็นคนที่สวยที่สุดในบรรดาคนที่จิ่นเอ้อร์เคยเห็นนะขอรับ!"

จิ่นเอ้อร์?

ซูหนานอีส่ายหน้า ไม่รู้จัก

ส่วนคำว่าภรรยามันคืออะไรอีกเล่า?

"เจ้าเป็นใคร ที่นี่คือที่ไหน ทำไมพวกเราถึงอยู่ที่นี่?"

เมื่อเผชิญกับคำถามของนาง ผู้ชายก็ยิ้มขึ้นมา"ภรรยา ข้าเป็นสามีของเจ้าไง ที่นี่เป็นสวนฤดูร้อนไง เจ้าจำไม่ได้หรือ?"

ซูหนานอีขมวดคิ้ว"ข้าไม่ใช่ภรรยาของเจ้า"

สวนฤดูร้อน?

ไม่เคยได้ยินเลย

"เจ้าก็คือภรรยาของข้า!"

"ภรรยา เจ้ารังเกียจหน้าตาของจิ่นเอ้อร์ใช่ไหม?ท่านแม่บอกแล้วว่า สิ่งที่ได้เปรียบสิ่งเดียวของจิ่นเอ้อร์ก็คือหน้าตาดี!"

……