ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 21

เมื่อซูหนานอีกลับมาถึงเรือนหว่านจวิน เสี่ยวเถาก็ออกมาคอยต้อนรับ

"คุณหนูนะคะ ตกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ บ่าวช่วยล้างมือให้คุณหนเจ้าค่ะ!"

ซูหนานอีพยัักหน้า สายตาสอดส่องไปที่ภายในเรือน และพบว่าสะอาดเรียบร้อยไปมาก และยังมีกระถางต้นไม้อีกสองสามต้น

เสี่ยวเถากล่าวว่า "นายท่านส่งคนมาทำความสะอาดเจ้าค่ะ ตอนนี้คุณหญิงเซี่ยถูกกักบริเวณ คนในเรือนของนางต่างก็ถูกทำโทษ ซุนโมโม่ก็ถูกส่งไปยังหมู่บ้านในชนบท"

ซูหนานอีขดริมฝีปาก "หว่านเอ้อร์ล่ะ?"

นางไม่มีทางเชื่อ ว่าซูหว่านเอ้อร์จะสงบนิ่งลงได้

"คุณหนูรองอยู่แต่ในเรือนไม่ได้ออกมาเลยเจ้าค่ะ และก็ไม่ไปเยี่ยมคุณนายเซี่ย บ่าวได้ยินมาว่านางยังบอกว่าจะอดอาหารด้วยนะเจ้าคะ"

ซูหนานอีหัวเราะ นึกว่าจะมีวิธีการที่ฉลาดหลักแหลมกว่านี้ซะอีก

"ปล่อยนางไปเถอะ ไปจัดเตรียมอาหารมาได้แล้ว"

"เจ้าค่ะ"

เสี่ยวเถาทำความสะอาดมือให้ซูหนานอี และให้คนอื่นจัดเตรียมอาหาร นางมองไปที่นิ้วมือที่แช่อยู่ในน้ำอุ่น และกล่าวชมว่า "คุณหนูนะคะ สองมือของคุณหนช่างสวยงามเหลือเกินเจ้าค่ะ"

ซูหนานอีก็คิดเช่นนั้น ในชาติก่อนนางให้ความสนใจเป็นพิเศษกับการดูแลมือ เพราะความยืดหยุ่นของนิ้วมือมีความสำคัญเป็นพิเศษสำหรับวิธีการฝังเข็ม

ไม่คิดเลยว่า นิ้วมือบนร่างกายนี้จะดีกว่ามือดั้งเดิมของนาง

กับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทุกคนในจวนซูรู้ว่าซูหนานอีได้รับการสนับสนุนจากจวนอ๋องเป่ยลี้ และไม่มีใครกล้าปฏิบัติต่อนางย่างรุนแรงและแม้แต่การจัดเตรียมอาหารก็ดีขึ้นมาก

หลังอาหารเย็น ซูหนานอีเริ่มเขียนประวัติและอาการของโรค วันนี้นางใช้จังหวะที่ไม่มีใครสนใจแอบตรวจวัดชีพจรให้กับหยุนจิ่ง สัญญาณชีพจรของเขาแปลกประหลาดมาก เส้นประสาทในร่างกายเหมือนตาข่ายที่ยุ่งเหยิง เป็นความซับซ้อนแต่ยังคงไว้ด้วยความสมดุลที่แปลกประหลาด

นางคิดว่า นี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมหยุนจิ่งถึงเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระแม้ว่าชีพจรของเขาจะผิดปกติ แต่สมองกลับทำงานได้ไม่ดี

นางเขียนพลางและคิดพลาง ก็เป็นเวลากลางคืนโดยไม่รู้ตัว

เสี่ยวเถาเดินเข้ามาเบา ๆ "คุณหนูนะคะ ดึกมากแล้ว บ่าวเตรียมที่นอนให้คุณหนดีกว่านะเจ้าคะ"

"อืม" ซูหนานอีเก็บของและไปที่ห้องนอนกับเสี่ยวเถา

ช่วงนี้อากาศร้อน เหงื่อออกเยอะมาทั้งตัว และไม่สบายมากถ้าไม่ได้อาบน้ำ

เมื่ออาบน้ำเสร็จและเดินกลับเข้ามาที่ห้อง เสียงฝีเท้าของซูหนานอีก็หยุดชะงักลง เสี่ยวเถาสงสัยและถามว่า "มีอะไรหรือเจ้าคะ คุณหนูนะคะ?"

เมื่อเห็นซูหนานอีจ้องมองที่กระถางธูปบนโต๊ะ เสี่ยวเถาก็ตอบว่า "อันนี้หรือเจ้าคะ อันนี้เป็นของที่คนรับใช้คนสนิทนายท่านเอามาให้เจ้าค่ะ บอกว่านำมาให้คุณหนูใช้ผ่อนคลายเจ้าค่ะ"

นางพูดในขณะที่ทำจมูกดมกลิ่น "บ่าวคิดว่ากลิ่นนี้หอมดีนะเจ้าคะ คุณหนไม่ชอบหรือเจ้าคะ?"

ซูหนานอีเดินไปที่หน้ากระถางธูป กระถางธูปมีขนาดเล็กและสวยงาม มีควันออกมาจากรูกลวง และกลิ่นก็หอมน่าสนใจ

"หากคุณหนูไม่ชอบ บ่าวก็จะเอาออกไปเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้อง ตั้งไว้ที่นี่แหละ" ซูหนานอีโบกมือ "เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะนอนแล้ว"

"เจ้าค่ะ งั้นบ่าวลาแล้วเจ้าค่ะ"

เสี่ยวเถาเป็นสาวใช้ที่สนิทสนม อยู่บนเตียงเล็ก ๆ ในห้องด้านนอก คอยเฝ้าดูแลนาง

ใบหน้าของซูหนานอีซีดลง และแสงเทียนที่กระโจนสะท้อนดวงตาที่ยาวและเล็กของนาง และแสงนั้นเย็นชา

นางเป่าตะเกียงแล้วนอนลงบนเตียงโหลับตา แต่หูของนางไม่ปล่อยเสียง

ใดเล็ดลอดไปได้

ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าแผ่วเบาจากที่ไกลมาใกล้ และในที่สุดก็หยุดอยู่ที่หน้าต่าง

ซูหนานอียิ้มมุมปากของเธออย่างเงียบ ๆ จากนั้น "เพียะ" เป็นเสียง วัตถุมีคมแทงทะลุกระดาษหน้าต่าง ในไม่ช้า ควันสีน้ำเงินก็ลอยเข้ามาและผสมกับควันจากกระถางธูป

คนที่อยู่นอกหน้าต่างเข้ามาและจากไปอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่ได้สังเกต ไม่นานหลังจากที่เขาหันหลังกลับ เงาดำก็ตามเขาไป

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกคันที่หลังคอเล็กน้อย และเขาก็เอื้อมมือไปเกาโดยไม่ได้คิดอะไร

หลังจากผ่านเรือนไปที่ประตูเรือนอีกแห่งแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและเคาะประตูเรือนอย่างแผ่วเบา

ในไม่ช้า มีคนอยู่ข้างในเปิดประตูสะท้อนแสงจันทร์ราวกับน้ำ และซูหนานอีก็เห็นชัดเจนว่าคือชุนหลิง คนรับใช้ของซูหว่านเอ้อร์

อ๋อ ซูหนานอีเยาะเย้ยอย่างเงียบ ๆ ที่แท้ก็เป็นแผนของซูหว่านเอ้อร์