ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 24

อย่างที่คิด เมื่อได้ยินคำว่า"กิ่งทองใบหยก รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้ซีเฉินก็บางเบาลง

พระสนมเอกหลี่รั่วลั้นเมื่อเห็นสีหน้าของเขานิ้วมือก็เริ่มแข็ง จากนั้นก็ใช้ผ้าปิดปากแล้วหัวเราะออกมา"คุณหนูรองซูใช่หรือเปล่า?คำพูดนี้แม่เจ้าเป็นคนสอนเจ้าใช่ไหม?"

ซูหว่านเอ้อร์ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า และทำความเคารพอีกครั้ง"ใช่เพคะ"

"ไม่น่า......"พระสนมเอกยิ้มอย่างลึกซึ้ง เอียงหน้าไปมองกู้ซีเฉิน"ฝ่าบาท เวลาใกล้แล้ว หม่อมฉันอยากจะไปจุดธูปแล้ว ท่านอยู่พักผ่อนที่นี่สักพักหนึ่งเถอะ"

กู้ซีเฉินจับมือของนางเอาไว้"ไม่ต้อง เจิ้งไปกับเจ้า"

พระสนมเอกดีใจมาก"ขอบพระทัยฝ่าบาท"

ขันทีเอ่ยเสียงแหลม"ฝ่าบาทเคลื่อนขบวนเสด็จ" องครักษ์ชืออวี้เคลื่อนไหวตามเสียง

ซูหนานอีและหยุนจิ่งตามอยู่ข้างหลัง นางก็ก้มหน้าลง มือกำเป็นหมัด เตือนตัวเองอยู่ตลอดว่าต้องอดทนเอาไว้

หยุนจิ่งเห็นว่าสีหน้าของนางไม่ค่อยดี ถามอย่างเป็นห่วง"ภรรยา เจ้าเป็นอะไร?"

ซูหนานอีสะกิดให้เขาเงียบ"จิ่งเอ้อร์พูดเบาๆหน่อย ข้าไม่เป็นไร"

หยุนจิ่งยังคงวางใจลงไม่ได้ เอื้อมมือไปจับหน้าผากของนาง และก็จับของตัวเองด้วย

ท่าทางเหมือนจะตลก แต่ซูหนานอีกลับรู้สึกอบอุ่นใจ

"ข้าไม่เป็นไรจริงๆ"

ซูหว่านเอ้อร์อยู่ข้างหลังของพวกเขา เมื่อเห็นท่าทางของนางกับหยุนจิ่ง ดวงตาก็ปรากฏความอิจฉาและเยาะเย้ยออกมา

ซูหนานอี!หน้าไม่อายจริงๆ!

สังเกตถึงสายตาของนาง ซูหนานอีเอียงหน้าไปมองนาง ทำตาหยี ปรากฏรอยยิ้มที่มีความหมายบาฃอย่างขึ้นมา

ซูหว่านเอ้อร์ตะลึง ไม่รู้ความหมายในรอยยิ้มของนาง รู้สึกแต่ว่ามีอันตราย

นางยังไม่ทันได้ปรับตัว องครักษ์ชืออวี้ข้างหน้านี้ก็ยืนเป็นแถว กู้ซีเฉินและพระสนมเอกเดินเข้าไปห้องพระโรงพร้อมกัน

ในห้องเคร่งขรึมมาก เต็มไปด้วยหมอกธูป พระสงฆ์ระดับสูงหลายองค์โค้งคำนับ เสียงสวดมนต์ทำให้ผู้คนรู้สึกสงบลง

ซูหนานอีมองไปดูพระรูปใหญ่โต พูดตามตรง ก่อนหน้านี้นางมาเชื่อพระเลย และก็น้อยมากที่จะมาวัด แต่ครั้งนี้ นางอยากจะกราบด้วยความจริงใจ

นางยืนอยู่ข้างหลัง และไม่ต้องไปมองสีหน้าและท่าทางของกู้ซีเฉินและพระสนมเอก พนมมือไหว้ และอธิษฐานในใจ

หยุนจิ่งเห็นนางทำแบบนี้ ก็ทำตาม พนมมือและหลับตา

เวลานี้ กู้ซีเฉินและพระสนมเอกคุกเข่าในข้างหน้า คนอื่นก็คุกเข่าตาม ซูหนานอีดึงหนุนจิ่ง เขาจึงลืมตาแล้วคุกเข่าตาม จากนั้นหลับตาอีกครั้ง ไร้เดียงสาและจริงใจราวกับเด็ก

ซูหนานอีมองไปดูหน้าข้างๆของเขา รู้สึกว่าอบอุ่นใจมาก จึงแอบอธิษฐานกับพระว่า"แม้ว่าตลอดชีวิตนี้หยุนจิ่งล้วนไม่สามารถกลับมาเป็นคนปกติ ข้าก็จะอยู่ด้วยกันกับเขา และดีต่อเขา"

ทุกคนล้วนหลับตากราบ ไม่ได้ขยับตัวแม้แต่นิด สายตาของซูหนานอีเห็นว่าหลังรูปพระองค์หนึ่งมีมุมเสื้อสีฟ้าอ่อนปรากฏ

แม้ว่าหายไปอย่างเร็ว แต่นางก็มองได้ชัดมาก นานเป็นผ้าชั้นดี ไม่ใช่ผ้าธรรมดา

นางตกใจขึ้นมาทันที เป็นผู้ชายคนหนึ่ง!ในเวลานี้สถานที่นี้ จะมีผู้ชายได้ยังไง?

เขาซ่อนอยู่หลังรูปพระจะทำอะไร?

ลอบสังหาร?

เป็นไปไม่ได้ ใครจะใส่เสื้อแบบนี้มาลอบสังหาร?

ซูหนานอีเกิดความระมัดระวังขึ้นมา รู้สึกว่าเรื่องของวันนี้แปลกประหลาดมาก

รอบข้างเงียบสงบ จู่ๆแม่นางที่อยู่ข้างๆซูหว่านเอ้อร์กรีดออกมา เหมือนพบเรื่องอะไรน่ากลัว

ทุกคนมองมาตามเสียง เห็นนางกำลังชี้ซูหว่านเอ้อร์ ส่วนซูหว่านเอ้อร์กำลังเการ่างกายอยู่

ใบหน้าของนางมีเส้นแดงเกิดขึ้น บ้างก็หนาบ้างก็บาง เหมือนเป็นเส้นเลือดโผล่ขึ้นมา ดูแล้วน่ากลัวมาก

ซูหว่านเอ้อร์มองไม่เห็นเอง แค่รู้สึกว่าหน้าคันมาก คันจนไม่สบายอย่างยิ่ง อยากจะเกาให้มันสะใจ

คนอื่นเห็นแล้วล้วนตกใจ คนที่อยู่ใกล้นางล้วนหลบหลีกไป กลัวว่าจะติดโรคแปลกของนาง

ดวงตาของกู้ซีเฉินหดลง จ้องไปที่หน้าของซูหว่านเอ้อร์ไม่ได้พูดอะไรเลย เหมือนจะมองทะลุผ่านหน้าของนาง

ซูหนานอีรู้สึกว่าซวยแล้ว เมื่อคืนนางแค่อยากจะสั่งสอนซูหว่านเอ้อร์สักหน่อย ก็เลยใส่ยาพิษในกล่องเครื่องสำอางของนาง แต่คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมาที่นี่ ยิ่งคิดไม่ถึงว่ากู้ซีเฉินจะมาด้วย