ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 40

ซูหนานอีนั่งอยู่ในห้องอาหาร เป่าลมจากข้าวต้มร้อนๆ ได้ยินเสียงนินทาจากคนข้างนอก ก็รู้สึกสบายใจ

ฟังไปฟังมา คนที่อยู่ข้างนอกก็เปลี่ยนเรื่องคุย

"ใช่แล้ว พวกเจ้าได้ยินข่าวรึยังว่า คุณหนูตระกูลหลี่หายตัวไป"

"ตระกูลหลี่ไหนกัน"

"ก็หลี่หยวนว่ายที่อยู่หมู่บ้านเฉาต้วน ที่ถนนหย่งติ้งยังไงล่ะ ที่มีป้ายแขวนอยู่หน้าประตูนั่นไง"

"แล้วหายตัวไปได้อย่างไร"

"ไม่แน่ใจเหมือนกัน ได้ยินมาว่าไปซื้อเครื่องประดับที่ร้านขายเครื่องประดับ จากนั้นก็ไม่ได้กลับไป และก็มีบางคนบอกว่าหนีตามชายอื่นไปแล้ว"

"เจ้าว่าไหม เป็นคุณหนูอยู่ดีๆ แล้วถึงได้หายตัวไปได้"

"ใช่ๆ เมื่อสองวันก่อนหลี่หยวนว่ายยังดีใจอยู่เลย ว่าได้ไปไหว้พระกับพระสนม ฐานะสูงส่ง ต้องแต่งเข้าตระกูลที่ดี ฮ่าๆๆ"

ซูหนานอีได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับชะงักมือ

เสี่ยวเถากระซิบถามเบาๆ "คุณหนู เป็นอะไรหรือเจ้าคะ"

ซูหนานอีนิ่งอยู่ชั่วครู่ก็ส่ายหน้าแล้วเอ่ย "ไม่เป็นอะไร"

หลังจากรับอาหารเช้าเสร็จ เสี่ยวเถาก็เอ่ยถาม： "คุณหนู พวกเราจะไปไหนเจ้าคะ หรือว่ากลับจวน"

ซูหนานอีคิดสักครู่ "ยังไม่กลับ ไปซื้อขนมงาก่อน จากนั้นไปดูร้านยาสักหน่อย"

"ร้านยาหรือเจ้าคะ"

"ใช่ ร้านยาไม่กี่ร้านที่ข้าพึ่งได้มาไง เป็นเจ้านายคนใหม่ต้องไปแสดงตัวสักหน่อย"

เสี่ยวเถาก็เข้าใจทันที ก็ยิ้มตาหยีพร้อมกับเปิดม่านออก "เจ้าค่ะ!"

ร้านยาของเซี่ยชื่ออยู่ทางฝั่งบูรพาของเมือง ถือเป็นร้านยาที่ใหญ่ที่สุด และค้าขายดีที่สุด

ตอนแรกครอบครัวของซูหนานอีย้ายมีที่เมืองนี้นั้น ร้านยาของเซี่ยชื่อไม่กี่ร้านก็ขาดทุนไปหลายร้านเลยต้องย้ายไปหาทำเลค้าขายที่อื่น และพึ่งจะค้าขายอยู่ตัวก็ถูกซูหนานอียึดมาเสียก่อน

รถม้าได้มาหยุดที่หน้าประตูร้าน เสี่ยวเถาพยุงซูหนานอีลงมาจากรถม้า

ซูหนานอีเงยหน้าขึ้นมอง ป้ายที่แขวนอยู่หน้าร้าน ร้านยาหรงเสียง หน้าร้านมีคนเดินเข้าออก ค้าขายถือว่าไม่เลว

มองไปข้างใน ก็เห็นโต๊ะที่วางถึงยาซ้อนทับกันโดยมีเชือกป่านผูกเอาไว้เป็นก้อนๆ

มีชายหนุ่มสองคนสวมชุดสีฟ้าเสื่อแขนสั้น มีใบหน้าที่สะอาดสะอ้าน ดูแล้วสบายตา

ข้างหลังพวกเขาเป็นตู้ยาเรียงรายกันอยู่ แบ่งแยกชนิดโดยละเอียด

ริมหน้าต่างมีโต๊ะอยู่หนึ่งตัว มีชายแก่ผมสีขาว ไว้หนวดยาวคนหนึ่งนั่ง

กำลังตรวจชีพจรให้คนไข้อยู่

ซูหนานอีมองดูอยู่ชั่วครู่ถึงได้เดินเข้าไป

ข้างในมีพนักงานของร้านสังเกตเห็นพวกนางก็เข้ามาต้อนรับ "โอะ คุณหนู ท่านมาหาหมอหรือว่ามาซื้อยา"

ซูหนานอียิ้มบางแล้วเอ่ยตอบ: "มาหาหมอ"

"ถ้าอย่างนั้นเชิญมารอทางนี้สักครู่ขอรับ"

ซูหนานอีเดินนำเสี่ยวเถาเข้าไป นั่งบนเก้าอี้ตัวยาว

เวลานี้ชายผู้เฒ่านั้นก็ตรวจชีพจรให้คนไข้เสร็จแล้ว บอกกับคนไข้ว่า : "เจ้านั้นมีได้รับผลกระทบทางจิตใจ ต้องซื้อยาไปบำรุงถึงจะดีขึ้น"

คนไข้รู้สึกลำบากใจ "ยาแพงหรือไม่"

"ชีวิตเจ้าแพงหรือว่ายาแพงกันเล่า" ท่านผู้เฒ่าพูดแค่ประโยคเดียวออกมา

คนไข้ก็ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่กัดฟันพยักหน้าตกลง

ถึงคิวซูหนานอี ท่านผู้เฒ่ามองสังเกตนางอยู่ชั่วครู่ ตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น "เจ็บป่วยตรงไหนมา"

ซูหนานอีหยิบผ้าขึ้นมาวางบนข้อมือของนางแล้วยื่นออกไป "รู้สึกไม่สบายแต่ก็ไม่รู้ว่าตรงส่วนไหน เถึงได้มาให้ท่านตรวจดูสักหน่อย"

ท่านผู้เฒ่าพยักหน้ารับรู้ กะพริบตาปริบๆ พร้อมกับลูบเคราของตัวเองและตรวจชีพจรดู

เพียงไม่นาน ท่านผู้เฒ่าก็ตรวจชีพจรเสร็จ "ท่านลำไส้ไม่ดี ต้องกินยารักษาสักหน่อย"

ซูหนานอีไม่ขยับเอ่ยถามต่อ "กินยาอะไร กินแล้วได้ผลหรือไม่"