ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 41

ผู้จัดการเซี่ยคิ้วขมวด พิจารณาซูหนานอี

"ท่านเป็นผู้ใดกัน"

"นี่คือคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลซูของเรา" เสี่ยวเถาตอบอย่างภูมิใจ "อีกทั้งยังเป็นว่าที่พระชายาท่านอ๋องเป่ยลี้"

นางมองไปที่เด็กพนักงานของร้านพร้อมกับกลอกตามองบน

เด็กพนักงานคนนั้นถึงกับหน้าซีด ทั้งตกใจและเกรงกลัว จนก้มหน้าไม่เอ่ยคำใดออกมา

ผู้จัดการเซี่ยเองก็ตกใจอึ้งพยายามยิ้ม "อ้อ คุณหนูซูนี่เอง จะว่ายังไงก็พวกเด็กพนักงานพวกนี้ไม่รู้จักท่าน ท่านก็อย่าถือสาเลย"

ซูหนานอีมองเขาที่ยิ้มตาหยี ด้วยน้ำเสียงสบายๆ "ข้ารู้แล้ว ว่าพวกเขาเป็นเพียงคนงานตัวเล็กๆ ไม่มีปัญญาทำอะไรหรอก ล้วนได้รับคำสั่งจากเบื้องบน ท่านว่าถูกต้องหรือไม่"

ผู้จัดการเซี่ยได้แต่เม้มปากอย่างประหม่า ซูหนานอีเอ่ยต่อ： "ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ข้าสามารถดูบัญชีได้แล้วหรือไม่"

ผู้จัดการเซี่ยรู้สึกงง "บัญชีอย่างนั้นหรือ เมื่อคืนวันนั้นฮูหยินได้ส่งคนมาเอาสมุดบัญชีไปแล้ว"

ซูหนานอียิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย "ฮูหยินอย่างนั้นหรือ ฮูหยินตระกูลใดกันเล่า เซียจินเหลียนนั้นเป็นเพียงภรรยาอีกคนของบิดาข้า กล้าที่จะเรียกว่าฮูหยินหรือ"

ผู้จัดการเซี่ยได้แต่เงียบพูดไม่ออก

"พูดถึงเรื่องสมุดบัญชี" ซูหนานอีหัวเราะเบาๆ ออกมา "ผู้จัดการเซี่ยเห็นข้าโง่เขลาหรือ ดูไม่ออกว่าสมุดบัญชีของพวกท่านนั้นเละเทะเลยหรือ"

"คุณหนูซู" ผู้จัดการเซี่ยเอ่ยออกมาอย่างลำบากใจ พร้อมทั้งแบบมือออกมา "ท่านกำลังใส่ความข้า สมุดบัญชีของเรานั้นมีเพียงชุดเดียวมาแต่ไหน……"

"ผู้จัดการเซี่ย" ซูหนานอีเอ่ยแทรกเขา "อย่ามาใช้คำว่าพวกเรากับข้า ตอนนี้ร้านนี้เป็นของข้าแล้ว และตอนนี้คนพวกนี้จะสามารถทำงานที่นี่ต่อได้หรือไม่ ก็ยากที่จะบอกได้"

ตอนนี้ชายหนุ่มคนนั้นถึงกับเหงื่อชุ่มไปทั้งหัว แม้แต่หายใจยังไม่กล้า

ผู้จัดการเซี่ยก็ยิ่งตกใจจนไม่รู้จะทำหน้ายังไง ได้แต่อดทนไว้ "คุณหนูซู สะดวกไปคุยที่ด้านหลังหรือไม่"

ซูหนานอีพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็เดินตามเขาเข้าไปเรือนหลังนี้ไม่ใหญ่ตกแต่งก็ถือว่าไม่เลวตรงมุมมีไม้ไผ่ประดับอย่างประณีต

"คุณหนูซู เชิญดื่มชา" ผู้จัดการเซี่ยรินน้ำชาพร้อมกับยกให้นาง

ซูหนานอีนิ่ง ของที่อยู่ข้างนอกนางจะแตะต้องง่ายๆ ไม่ได้

"ผู้จัดการเซี่ย พูดสั้นๆ นะว่านอกจากข้ามาวันนี้แล้วจะต้องได้ยาตามรายการนั้นแล้ว ยังมาเพื่อมาดูสมุดบัญชี รับช่วงต่อจากเจ้าของร้านเดิมก็ต้องสอบถามให้ได้ความโดยละเอียด ถือว่าเป็นหลักตามความเป็นจริงใช่หรือไม่"

"ใช่ขอรับ" ผู้จัดการร้านตอบพร้อมกับก้มหน้าลง "ท่านพูดถูกแล้ว แต่......สมุดบัญชีได้มีคนอื่นเอาไปแล้ว ตอนนี้อยู่กับข้าไม่มีแล้ว"

" จริงหรือ" ซูหนานอีระบายยิ้มออกมา อย่างใจเย็น "ไม่เป็นไรท่านไปเอามา ข้ามีเวลา ขอจะรอท่านอยู่ที่นี่"

"นี่......" ผู้จัดการยังคิดมาหาข้ออ้าง ซูหนานอีพูดดักเขาไว้ "เจ้าวางใจ เซี่ยชื่อตอนนี้ต้องอยู่ที่จวน เพราะนางถูกกักบริเวณอยู่ อย่าว่าแต่หน้าประตู แม้แต่หน้าประตูจวนยังออกมาไม่ได้"

ผู้จัดการเซี่ยตกใจ เขานั้นไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น วันนั้นมีคนนำป้ายของเซี่ยชื่อกับลายมือมาว่าต้องการสมุดบัญชีกับใบโฉนดอะไร

ตอนแรกเขายังไม่เข้าใจ แต่เซี่ยชื่อกับลายมือเขียนอย่างชัดเจน นี่เป็นสิทธิของ......ให้เขาวางใจ

แต่ตอนนี้ มองดูซูคารวะอี ผู้จัดการเซี่ยรู้สึกใจคอไม่ดี

ตอนนี้จะทำอย่างไรดี ผู้จัดการคิดหาหนทางหลายวิธี เขานั้นก็ตัดสินใจอะไรไม่ได้

"คิดได้หรือยัง" ซูหนานอีเอ่ยถาม

ผู้จัดการเริ่มกระวนกระวาย ยิ้มแหยแล้วเอ่ย： "คุณหนูใหญ่ ตอนนี้มีเพียงข้าที่เป็นผู้จัดการร้าน สมุดบัญชีอะไรอยู่ที่ห้องบัญชี มิเช่นนั้นข้าจะเรียกนักบัญชีมาหาท่านดีหรือไม่"

ซูหนานอีรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้าม ： "ได้ ทางที่ดีเรียกคนที่ทำหน้าที่ควบคุมฝ่ายต่างๆ มาด้วย จะได้ไม่เสียเวลา"

"เวลานี้" ผู้จัดการเซี่ยแสดงสีหน้าลำบากใจออกมา "ทุกคนล้วนกำลังยุ่งอยู่กับงานของตนเอง ถ้าหากเรียกมาหมด แล้วร้านจะเปิดทำการอย่างไร เหลือคนงานไว้ไม่กี่คนนี้จะทำงานไม่ทั่วถึงนะขอรับ!"

"ง่ายนิดเดียว" ซูหนานอีแววตาเย็นเยือก "ก็ปิดร้านเสียเลย"