ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 42

คนที่เดินมาก็ยืนอยู่ด้านนอกแล้วเคาะประตู : "ผู้จัดการเซี่ย รบกวนเชิญท่านออกมาสักครู่"

เป็นคนที่ถูกส่งไปที่จวนซู

ผู้จัดการเซี่ยคารวะซูหนานอี "คุณหนูซู ข้าขอไปดูสักหน่อย"

พอมาถึงหน้าประตู เขาก็เอ่ยถามทันที: "ฮูหยินว่าอย่างไรบ้าง"

"ฮุูหยินโกรธมาก บอกว่าท่านต้องจัดการให้ได้ อย่าให้นางเจอกับสมุดบัญชีจริง ผ่านวันนี้ไปต้องทำให้นางกู้หน้ากลับคืนมาได้"

ผู้จัดการเซี่ยพยักหน้ารับรู้ "ตอนนี้ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง"

เด็กรับใช้อ้ำอึ้งก่อนที่จะพูดตามความจริง "ในจวน……ตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดี หน้าประตูและเรือนของฮูหยินล้วนกำลังถูกทำพิธี เหมือนกับว่ามีวิญญาณชั่วร้ายอยู่ ฮูหยินนั้น……ถูกกักบริเวณจริงๆ ขอรับ"

ผู้จัดการเซี่ยถึงกับคิ้วขมวดเป็นปม เป็นความจริงหรือนี่

เขาโบกมือไล่ให้เด็กรับใช้ไป ถึงตอนนี้เขานั้นสับสนไปหมด

เขากลับเข้ามาในห้อง คิดว่าจะพูดกับซูหนานอียังไงดี ซูหนานอีก็เอ่ยขึ้นมาก่อน "ส่งคนไปกลับมาแล้วหรือ เซี่ยชื่อว่าอย่างไรบ้าง"

ผู้จัดการเซี่ยก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

ซูหนานอีอมยิ้ม แววตาที่เฉียบแหลมราวกับกระบี่ที่แทงเข้ามาอย่างเยือกเย็น อย่างรวดเร็ว

ผู้จัดการเซี่ยก็ตกใจเอ่ย: "ข้า……"

ซูหนานอียกมือขขึ้นเพื่อห้ามไม่ให้พูด แล้วชี้ไปที่สมุดบัญชีกับรายการจัดซื้อที่อยู่บนโต๊ะ "สมุดบัญชีนี้ ไม่ใช่เล่มที่ข้าอยากได้ อย่านำเอาเล่มที่ทำปลอมขขึ้นมาให้ข้าดู แม้แต่รายการจัดซื้อนี่……"

พอนางพูดมาถึงตอนนี้ก็หยุด แล้วยิ้มเหมือนกับในละครพร้อมกับมองไปที่ผู้เฒ่าหลี่ "พื้นดินทางเหอซีแม้จะไม่อุดมสมบูรณ์ เพราะมีทรายปะปนทำให้ไม่เหมาะสมแก่การเพราะปลูก แต่กลับเหมาะแก่การเจริญเติบโตของสมุนไพรหญ้าดอกแดง ที่นั่นสมุนไพรหญ้าแดงคุณภาพดีที่สุด แต่ก็ราคาถูกกว่าสมุนไพรสีแดงที่ท่านซื้อมาอีก และยังมีโซวูแห่งซีหลิง อึ่งเจ็งแห่งกุ้ยหนาน เพียงแค่รายการเท่านี้ เจ้านำเข้ามาในราคาที่แพงกว่าที่อื่นถึงหนึ่งเท่า"

ยิ่งนางพูดผู้เฒ่าหลี่ยิ่งหน้าซีดเผือด แววตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นหวาดกลัว

"ท่านทั้งสาม" ซูหนานอีหัวเราะแต่ แววตากลับดูน่ากลัว "ดูแล้วพวกท่านไม่อยากจะคุยกับข้าดีๆ เสียแล้ว"

ทั้งสามคนต่างก็ก้มหน้า ใครก็คิดไม่ถึงว่าซูหนานอีผู้นี้จะมองออกทะลุปรุโปร่ง

จะเป็นไปได้อย่างไร

พวกเขาทั้งสามต่างก็ให้ความร่วมมือกันได้ไม่เลว ล้วนเป็นคนโปรดของเซี่ยชื่อ ร้านไม่กี่ร้านของเซี่ยชื่อนั้นได้ได้มาไม่ง่ายเลย พี่ชายของนางนั้นกว่าจะยอมยกให้ บางทีก็จะมาตรวจบัญชีบ้าง พวกสมุดบัญชีปลอมกับรายการจัดซื้อนั้นก็ทำขึ้นเพื่อให้เขาดู

พี่ชายของเซี่ยชื่อเป็นคนหัวการค้า พวกเขาล้วนทำสิ่งเหล่านี้ขึ้นเพื่อปิดบังเขา แล้วทำไมถึงปิดบังซูหนานอีที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้เล่า

ผู้จัดการเซี่ยไม่เข้าใจ คุณหนูที่ถูกอบรมเลี้ยงดูอยู่แต่ในจวน ทำไมถึงได้รู้จักเหอซีได้ และยังมีซีหลิงและกุ้ยหนานอีก นี่ก็……

"คุณหนูซู" ผู้จัดการเซี่ยยังทำเป็นยิ้ม "นี่……พวกเราจะกล้าทำสมุดบัญชีปลอมขึ้นมาได้อย่างไร และยังมีรายการนี่ ล้วนเป็นของจริง ผู้เฒ่าพึ่งกลับมาจะมีเวลาปลอมแปลงได้อย่างไร ในนี้อาจอะไรเข้าใจผิดหรือไม่"

"เข้าใจผิดอย่างนั้นหรือ" ซูหนานอียิ้มเยาะออกมา "ท่านมีความคิดเห็นอย่างไร"

นักบัญชีอูเลยเอ่ยเสียงอู้อี้ออกมา "ข้าดูแลเรื่องบัญชีมานานปี ฮูหยินไม่เคยสงสัยข้าคิดจะปลอมแปลงบัญชี ข้านั้นทำอย่างตรงไปตรงมามาตลอด แล้วพอเปลี่ยนนายก็สงสัยพวกเรา อย่างนั้น……"

"แล้วยังไง" ซูหนานอีย้อนถาม

นางเอียงคอมองด้วยสายตาเฉียบคม นักบัญชีอูถึงกับใจกระวนกระวาย พร้อมเอ่ย： "ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ข้าก็รับไม่รับ ข้าก็จะไม่รับใช้ทำงานที่นี่ต่อแล้ว! พูดอย่างไรไปก็เปล่าประโยชน์!"

ผู้จัดการเซี่ยทำเป็นตกใจ คิดอยากจะสั่งสอนนางสักหน่อย จะได้ทำให้นางได้รู้จัดที่ต่ำที่สูงบ้าง

แต่เขาไปได้เสนอหน้าออกมา ได้แต่พูดปลอด "ท่านอู ท่านคิดจะทำอะไร ไม่มีใครสงสัยท่าน อย่าพึ่งเพลี่ยงพล้ำไป"

นักบัญชีอูที่เห็นผู้จัดการเซี่ยเอ่ยขัด ยิ่งได้ใจ เขาก็มีจุดเส้นสุดความอดทนของเขา เขาเป็นคนเก่าคนแก่ของที่นี่ ลูกหลานล้วนทำงานอยู่ที่นี่ เขาไม่เชื่อหรอกว่า ซูหนานอี ยัยเด็กผู้หญิงคนนี้จะกล้าทำอะไรเขาได้

ซูหนานอียืดตัวขึ้นยืนอยู่หลังโต๊ะ ท่าทางทำให้คนหวั่นเกรง "ท่านคารวะ ท่านจะไปมิใช่หรือ ตอนนี้ไปได้แล้ว"

ทั้งสามต่างก็ตกใจอึ้ง นักบัญชีอูถึงกับปากสั่น "ท่าน……ท่านหมายความว่าอย่างไร"

"หมายความตามที่พูด ท่านถูกไล่ออกแล้ว" ซูหนานอีเอ่ยตามตรง

รักบัญชีอูถึงกับหน้าซีด ตอนนี้โกรธจนลมออกหู แต่ก็หัวเราะหยัน： "ไล่ข้าออกอย่างนั้นหรือ ท่านน่าจะรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว ลูกชายของข้า หลานของข้าล้วนทำงานอยู่ที่นี่! รับผิดชอบงานมากมาย ท่านจะไล่ข้าออก ร้านนี้ ก็จะทำการเปิดต่อไปไม่ได้!"

ซูหนานอียังคงหน้านิ่งเหมือนเดิม "ไม่เป็นไร ท่านมีญาติมมากเพียงใด ก็นำไปให้หมด ข้าอนุญาต อีกเรื่อง ท่านก็คอยดูก็แล้วกัน ข้าไล่ท่านออกแล้วจะทำต่อไปได้หรือไม่"

"เจ้า!" นักบัญชีอูคิดไม่ถึงว่านางจะร้ายกาจขนาดนี้ เพียงแค่ประโยคเดียวไม่เพียงแค่เขา แม้แต่เครือญาติของเขาก็ถูกไล่ออกด้วย

พอพูดจบ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา "เหนียงจื่อ!"

ซูหนานอีแปลกใจ หยุนจิ่งมาได้อย่างไร

"จิ่งเอ้อร์ ข้าอยู่นี่!"

หยุนจิ่งได้ยินเสียงนางก็กระโดดเข้ามา เสี่ยวเถาก็รีบคารวะ "คารวะท่านอ๋อง!"

ผู้จัดการร้านได้ยินอย่างนั้นถึงกับขาอ่อนไม่มีแรง

ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเป่ยลี้อย่างนั้นหรือ

พวกเขารีบก้มหัวคารวะ หน้าผากชิดพื้น ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา แม้แต่ส่งเสียงก็ไม่กล้า

ตอนนี้ผู้จัดการเซี่ยใจเต้นตุบๆ ไม่หยุด เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว ส่วนหัวก็ก้มชิดพื้นที่เย็นเฉียบ ความเย็นนี้หนาวเหน็บไปจนถึงขั้วหัวใจ เขารู้สึกขึ้นมาได้ทันทีว่า เรื่องวันนี้……เป็นเรื่องร้ายแปดส่วนแล้ว

หยุนจิ่งให้เสี่ยวเถาลุกขึ้น โดยไม่สนใจคนอื่น แล้วเดินเข้าไปหาซูหนานอี พร้อมกับเอ่ยอย่างดีใจว่า： "เหนียงจื่อ เจ้าดูนี่ ข้าพาใครมา!"