ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 44

หยุนจิ่งก็ไม่ได้ปิดบัง ก็ลดเสียงลงและกระซิบที่ข้างหูของซูหนานอี： "เป็นเซี่ยหล่านหล่านบอกข้าเอง"

"ห๊ะ" ซูหนานอีถามอย่างแปลกใจ "ใครกัน"

"ก็เซี่ยหล่านหล่านไง ที่มีนิสัยแปลกๆนั่นไง" อาทินจิ่งตอบออกมา

ซูหนานอียิ่งยิ่งรู้สึกตกใจ "……มีนิสัยแปลก ๆ ทำไมหรือ"

หยุนจิ่งเบิกตากว้างทำหน้าตาตื่นมากกว่าเดิม "เหนียงจื่อเจ้าไม่เห็นหรือว่า คนผู้นั้นมักมีของอะไรบางอย่างแขวนติดตัวตลอดเวลา พวกของสิ่งของแปลกๆ เหล่านั้น แกว่งไปมาสะท้อนจนแสบตา ไม่เรียกว่าแปลกๆ ได้หรือ"

"……" ซูหนานอีถึงกับลูบหน้าผาก

ที่ตัวของเซี่ยหล่านนั้นมีสิ่งนั้นอยู่จริง อาทิเช่นหยกแขวน ตราป้าย ถุงเงินอะไรอย่างนี้

เซี่ยหล่านเป็นคุณชายตระกูลขุนนาง อีกทั้งเขายังเป็นผู้อนุรักษ์นิยมอีกด้วย ดังนั้นตำแหน่งฐานะของเขาถือว่าเป็นตัวแปรความสำคัญมาก อีกทั้งเขานั้นเป็นผู้ที่ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์มาก ดังนั้นสิ่งของที่เขาใช้มักจะต้องเป็นของที่มีค่าราคาแพง

เนื้อผ้า ทรงผม ผ้าคาดหน้าผาก สายคาดเอว เครื่องประดับต่างๆ ล้วนมีราคาแพง คนอื่นที่พบเห็นล้วนมองด้วยสายตารู้สึกอิจฉา แต่พออยู่ในสายตาของหยุนจิ่งกลับเป็นคนมีนิสัยผิดแปลกประหลาด เกรงว่าถ้าเซี่ยหล่านได้รู้เข้าจะต้องโกรธจนควันออกหูแน่

"เหนียงจื่อ ข้าไปหาเจ้าที่จวนซูมา พวกเขาบอกว่าเจ้าไม่อยู่" หยุนจิ่งทำหน้าเศร้า "และต่อมาภายหลังเซี่ยหล่านนั่นก็ส่งคนมาแจ้งข่าวกับข้าว่าเจ้ามาที่ร้านยา ให้ข้ารีบกลับไปนำทั้งสามคนมา"

ซูหนานอีถึงได้เข้าใจ มองดูหยุนจิ่งที่ทำหน้าเศร้า "จิ้งเอ้อร์เป็นอะไรไปหรือ"

"เหนียงจื่อ ทำไมเจ้าไปที่ไหนเขาล้วนรู้หมด ข้ากลับไม่รู้ ข้าไม่สน ข้าก็ต้องรู้ด้วย"

ซูหนานอีสูดลมหายใจเข้าลึก "เรื่องนี้ เอาอย่างนี้ดีกว่า คนที่รับใช้หยุนจิ่งมีใครไว้ใจได้หรือไม่ และจะต้องมีฝีมือด้วย"

"มีสิ" หยุนจิ้งพยักหน้าตอบ "มีตั้งหลายคน"

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าหามาให้ข้าหนึ่งคน ถ้าหากว่ามีเรื่องอันใดจะได้ส่งข่าวให้เจ้าทราบ อย่างนี้เจ้าก็จะรู้แล้ว"

หยุนจิ่งทำตาประกาย "ดี ข้าจะกลับไปจัดการให้"

"เหนียงจื่อ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ใดกัน"

"ไปหาของอร่อยๆ กินกัน ข้ารู้จักร้านเสี่ยงหลงเปาอยู่ร้านหนึ่งอร่อยมาก ข้าจะพาเจ้าไปลองชิมดู"

"ดีๆ ดีๆ ข้าชอบกินเสี่ยวหลงเปา!" หยุนจิ่งประมืออย่างดีใจ "เหนี่ยงจื่อรู้ได้อย่างไร"

"เพราะว่าข้าชอบยังไงล่ะ ข้าคิดว่าข้าชอบจิ่งเอ้อร์ก็ต้องชอบเป็นแน่"

หยุงจิ้งยิ้มตาหยี "เหนียงจื่อฉลาดที่สุด ข้ากับเหนียงจื่อชอบเหมือนๆ กัน"

ซูหนานอีถอนหายใจอยู่ภายในใจ หยุนจิ่งที่ไม่มีแผนการอะไร รู้จักแต่ความสนุก อยู่กับเขาแล้วถึงจะรู้สึกผ่อนคลาย

พอถึงร้านเสี่ยวหลงเปา ซูหนานอีก็เดินขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อหาที่นั่งริมหน้าต่าง พร้อมสั่งซาลาเปาลูกเล็กที่มีไส้ต่างกันสองไส้ เตรียมภาชนะให้กับหยุนจิ่ง "รีบชิมดูสิ"

หยุนจิ่งชิมไปหนึ่งลูก ก็เอ่ยชมออกมา แล้วก็กินเข้าไปอีกลูก จนตอนนี้บริเวณปากก็เป็นมันหมดแล้ว

ซูหนานอีก็หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปากให้กับเขา "ค่อยๆ กิน ยังมีอีกมากโข"

หยุนจิ่งก็ใช้ตะเกียบคีบมาหนึ่งลูก "เหนียงจื่อ เจ้าก็กินด้วยสิ"

ซูหนานอีมองท่าทางการกินของเขาก็รู้สึกแปลกๆอยูาในใจ พูดไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง

ทั้งสองกำลังกินอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวาย

ซูหนานอีกับหยุนจิ่งก็มองจากทางหน้าต่างดู เป็นหญิงสาวที่ร้องตะโกนให้ช่วย "ช่วยด้วย ช่วยด้วย โอ๊ย!"

ข้างหลังนางมีข้ารับใช้หน้าโหดกำลังวิ่งตาม ในมือถือท่อนไม้ "หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าวิ่ง!"

ซูหนานอีก็ขมวดขึ้นขึ้นทันที หยุนจิ่งเอ่ยถาม： "เหนียงจื่อ เป็นอะไรไป"

"จิ้งเอ้อร์ เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปซื้อของอร่อยๆ มาให้เจ้ากิน"

"จิ่งเอ้อร์ไปด้วย!"

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวข้ายังอยากกินซาลาเปาอีก เจ้านั่งจองที่ไว้ที่ร้านนี่ล่ะ" ซูหนานอีพูดกล่อมเบาๆ

"ได้ งั้นข้าจะนั่งจองที่ไว้ให้กับเหนียงจื่อ รอเหนียงจื่อกลับมา!"