ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 58

เซี่ยเฉาดื่มชา หลับตาลงไม่มองหน้าเซี่ยชื่อ

"ข้ามาครั้งนี้ ไม่ได้มาเพียงคนเดียว ยังพาคนมาให้เจ้าด้วย"

เซี่ยชื่อมึนงง "ให้ข้าอย่างนั้นหรือ ผู้ใดกัน"

เซี่ยเถานิ่งไปชั่วครู่ "เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง"

"หญิงสาวอย่างนั้นหรือ" เซี่ยชื่อยิ่งอยากรู้ "หญิงสาวที่ไหนกัน"

เซี่ยเถาก้าวเดินมาข้างหน้าแล้วหยุดนิ่ง กระซิบบอก: "ข้านำตัวช่วยมาให้เจ้า ให้นางช่วยให้เจ้าได้ครองหัวใจของซูซืออวี้"

เซี่ยชื่อนิ่งอึ้ง ทันใดนั้นก็เข้าใจ เพียงไม่นานก็ลุกขึ้น จ้องมองไปที่เขา "เซี่ยเถา ท่านบ้าไปแล้วหรือ แม้ท่านเป็นพี่น้องต่างมารดากับข้า แต่เพื่อร้านยานั่นข้าเคยแย่งกับท่านมาแต่ท่านก็ไม่ควรมาทำร้ายฆ่าอย่างนี้"

เซี่ยเถาขมวดคิ้ว "เจ้าพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร ข้าทำร้ายเจ้าได้หรือ ทำร้ายเจ้าแล้วข้าได้อะไร"

เซี่ยชื่อเช็ดน้ำตา โกรธจนตัวสั่น ได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความโกรธ

เซี่ยเถาได้แต่ถอนหายใจ "เจ้าจะยอมให้ข้าใช้วิธีนี้หรือไม่ เจ้าก็ไตร่ตรองดูให้ดี หลายปีมานี้เขาเชิดชูเจ้าหรือไม่ และตอนนี้ซูหนานอีกำลังจะได้เป็นพระชายา ทำอะไรยิ่งจะเป็นเรื่องยากไม่ใช่หรือ หรือว่าเจ้าจะรอให้ซูซืออวี้เบื่อเจ้า รังเกียจเจ้าแล้วทิ้งเจ้าหรือ"

เซี่ยชื่อที่กำลังลังเล เซี่ยเถาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาลง "ที่นี่คือเมืองซินเยว่ เป็นเมืองหลวง แต่ก็ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว ซูซืออวี้มีเงิน หน้าตาก็ไม่อัปลักษณ์ ที่สำคัญเจ้าไม่มีบุตรชายให้กับเขา ถ้าหากเขาแอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยข้างนอก มีลูกชายหญิง เจ้าก็จะยิ่งถูกกระทำไม่ใช่หรือ"

เซี่ยชื่อหน้าซีดเผือด หันกลับไปมองเขา "ถ้าอย่างนั้น……"

"คนที่ข้าหามา เชื่อถือได้อย่างแน่นอน เจ้าสามารถที่จะควบคุมได้ แม้ในภายภาคหน้าจะกำเนิดบุตรชาย ก็สามารถเลี้ยงดูให้เป็นลูกของเจ้าได้ เมื่อถึงตอนนี้เจ้าก็เป็นคนตัดสินใจมิใช่หรือ"

เชี่ยชื่อครุ่นคิด เพียงไม่นาน ก็พยักหน้าตกลง

เมื่อฟ้าใกล้พลบค่ำ หยุนจิ่งถึงได้กลับจวนอ๋องไป ก่อนกลับก็อาลัยอาวรณ์ "เหนียงจื่อ พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าอีก"

"ได้ รีบกลับไปเถอะ"

ซูหนานอีเดินไปส่งเขาที่หน้าประตู มองดูเขาที่เดินไปได้สามก้าวก็หันกลับมามองนาง

และเมื่อจะเดินกลับเรือนก็ได้ยินเสียงเรียกนาง "คุณหนู กรุณาหยุดก่อน"

ซูหนานอีหันกลับไปมอง เป็นคนใช้ข้างกายซูซืออวี้

"มีเรื่องอันใด"

คนใช้คารวะ "คุณหนู นายท่านใช้บ่าวมาเชิญท่านไปกินข้าวที่เรือนใหญ่"

ซูหนานอีรู้สึกแปลกใจ "ไปเรือนใหญ่ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปที่เรือนใหญ่ได้"

คนใช้ส่ายหน้า "บ่าวก็มิทราบได้ เชิญคุณหนูไปก็คงจะรู้"

ซูหนานอีพยักหน้า "เจ้าไปบอกท่านพ่อว่าเดี๋ยวข้าไป"

คนใช้รับคำก็เดินจากไป เสี่ยวเถาก็กระซิบ： "คุณหนู ท่านจะไปหรือไม่เจ้าคะ"

"ไปสิ เขาทำอะไรข้าไม่ได้อยู่แล้ว ข้าอยากจะดูว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่"

ซูหนานอีกลับมาเก็บของพร้อมเตรียมตัวไปเรือนใหญ่ ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา เป็นเสียงของเสี่ยวเถาพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ "คุณหนูเจ้าคะ เสี่ยวชีกลับมาแล้ว"

"โอ๊ะ" ซูหนานอีก็ดีใจ เสียวชีทำงานได้เร็วกว่าที่นางคิดไว้อีก

"เสี่ยเถา เจ้าไปรอข้างนอกก่อน ห้ามให้ใครเข้ามารบกวน"

"เจ้าค่ะ"

เสี่ยวชีเข้ามาในห้อง

คารวะซูหนานอี ซูหนานอีพยุงนางให้ลุกขึ้น "ลำบากเจ้าแล้ว เรื่องที่ให้ทำเป็นอย่างไรบ้าง ราบรื่นดีหรือไม่"

เสี่ยวชีพยักหน้า "คุณหนูทั้งหมดราบรื่นดีเจ้าค่ะ เดิมทีก็เป็นกังวล แต่บ่าวทำตามคำสั่งของคุณหนู นำจดหมายส่งให้เขา พอเขาอ่านจดหมายก็รับปากทันที"

"จัดการดีแล้วหรือยัง" ซูหนานอีเอ่ยถาม "ไม่มีใครพบใช่ไหม"