ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 66

ซูหนานอีไม่รู้ว่าซูซืออวี้กำลังคิดจะทำอะไร แม้แม่นางหลิ่วเข้ามาในจวนมีจุดมุ่งหมายอันใดทุกคนล้วนรู้อยู่เต็มอก แต่ก็ไม่ควรที่จะผลีผลามอย่างนี้

หล่อนอมยิ้มมองไปที่ชุนหลิง "เป้าหมายของเจ้าเปลี่ยนได้เร็วมาก ต้องพยายามมากแค่ไหน ก็เปลี่ยนเจ้านายแล้วหรอ"

ชุนหลิงไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย แถมยังพูดอย่างอารมณ์ดีว่า： "บ่าวมิกล้า นี่คือคำสั่งของนายท่านตั้งแต่แรกอยู่แล้ว บ่าวไม่มีสิทธิ์ออกเสียงใยจะกล้าขัดคำสั่งได้"

ซูหนานอีพยักหน้า "เพียงแค่เจ้าตอบมา ข้าก็จะไป"

"เจ้าค่ะ"

หลังจากชุนหลิงไปแล้ว เสี่ยวเถาทำแก้มป่องด้วยความโกรธ "คุณหนูเจ้าคะ ท่านดูนางทำสิท่าทางได้ใจขนาดไหน!"

"เจ้าก็น่าจะรู้ว่านั่นเป็นท่าทางของคนร้ายที่ได้ใจ แต่ก็ได้ใจได้ไม่กี่วัน ก็ปล่อยนางไป" ซูหนานอีส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้เสี่ยวเถา "เจ้านำเรื่องนี้ไปแจ้งให้กับแม่บ้านชุย"

แววตาของเสี่ยวเถาก็วาวขึ้น "เจ้าค่ะ บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้"

ซูหนานอีกลับเข้าไปในห้องแล้วบอกกับหยุนจิ่ง ให้เขารออยู่อย่างว่าง่าย และบอกว่าอีกประเดี๋ยวจะกลับมาหาเขาแล้วพาเขาออกไปเที่ยวข้างนอก หยุนจิ่งก็ตอบตกลงด้วยความดีใจ

จากนั้นก็เดินไปคิดไปที่ห้องหนังสือของซูซืออวี้ อยากรู้ว่ามันจะออกมาแบบไหน ที่เซี่ยเถามาที่นี่ก็เพราะเซี่ยชื่อส่งจดหมายไปหาเขาแน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่บังเอิญอย่างนี้หรอก แต่ที่เซี่ยเถามา คงไม่ใช่เพราะว่าได้รับการสนับสนุนของเซี่ยชื่อหรอกนะ

เรื่องนี้ดูแปลก พอซูหนานอีเดินเข้าไปในเรือน ก็ตัดสินใจรู้ช่วงจังหวะในการปฏิบัติการ พูดไม่ได้ก็ไม่พูด ดูหน่อยว่าพวกเขาจะมาไม้ไหน

ในห้องหนังสือซูหนานอีนั่งอยู่บนเก้าอี้ แม่นางแซ่หลิ่วก็ยืนอยู่ข้างๆ เขา นางก้มหน้าลงปอยผมหลุดลงมาจากข้างหูที่มีต่างหูย้อยลงมาดูมีเสน่ห์

พวกเขาสองคนเหมือนกำลังกระซิบอะไรกันอยู่ และเหมือนแม่นางแซ่หลิ่วจะกำลังดูสึกน้อยเนื้อต่ำใจ ซึ่งซูซืออวี้กำลังพูดปลอบนางเสียงเบาอยู่

ซูหนานอีเหล่มองพวกเขาสองคน ทำเป็นมองไม่เห็น ท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ท่านพ่อ ไม่ทราบว่าท่านเรียกลูกมามีเรื่องอันใด"

ซูหนานอีกระแอมลำคอแล้วยืดตัวตรง "หนานอี เจ้ามาแล้ว มาๆ นั่ง"

ซูหนานอีพึ่งนั่งลงเก้าอี้ แม่นางหลิ่วก็ก้าวเดินไปแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ในมือมีผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา "คุณหนูใหญ่ ข้าตุ๋นซุปพวกนี้ไว้ รอสักครู่คุณหนูเอากลับไปกิน ช่วยคลายร้อนได้"

ซูหนานอีไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้าพร้อมกับระบายยิ้มเล็กน้อย

ท่าทางของนางทำให้ซูซืออวี้รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง เขาที่เหมือนกับจะพูดอะไร ซูหนานอีก็พูดขึ้นมาเสียก่อน： "ท่านพ่อมีธุระอันใดกับลูกหรือ"

เวลานี้ซูซืออวี้ได้แต่กลืนคำพูดที่จะพูดลงคอ จากนั้นก็พูดเข้าเรื่องทันที： "เจ้าก็ใกล้จะแต่งงานแล้ว ในบ้านก็ควรจะมีแต่ความสงบร่มเย็นถึงจะถูก ในอนาคตเจ้าไปอยู่บ้านสามีก็คงใช้ชีวิตอย่างดี มิเช่นนั้นจะทำให้คนคิดว่าลูกสาวตระกูลซูไร้วาสนามักมีเรื่องร้ายมาวนเวียนรอบตัว"

เขาพูดมาถึงตอนนี้ก็ถอนหายใจออกมา มองนางด้วยความรักเอ็นดู "เรื่องอภิเษกกับท่านอ๋อจวนเป่ยลี้ สำหรับบ้านเราแล้วถือว่าเป็นการแต่งเข้าสู่ตระกูลสูงส่ง ประตูของจวนอ๋องนั่งสูงกว่าบ้านเรานั้นมากเพียงใด ข้าในฐานะพ่อก็กลัวว่าต่อไปในภายภาคหน้าจะถูกคนดูถูกเอาได้"

ซูหนานอียังคงมีสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจพูดว่าเขาช่างพูดเหลวไหลจริงๆ ที่นำเรื่องเสียหายอย่างนี้มาโยงเข้ากับเรื่องแต่งงานของนางได้

ซูซืออวี้พูดจบก็รอคำพูดซึ้งใจจากนาง แต่คาดไม่ถึงว่านางไม่พูดอะไรออกมาแม้ประโยคเดียว ตนก็ทำได้เพียงพูดต่อไปอย่างประหม่า "ช่วงนี้เรื่องหลังบ้านไม่ค่อยสงบ เซี่ยชื่อก็ถือเป็นผู้บงการกระทำความผิด ดังนั้น พ่อคิดว่าจะทำโทษให้นางออกไปที่ร้านต่างๆ ประการแรกคือเพื่อให้นางได้ออกไปสำรวจร้านเหล่านี้ ประการที่สองเพื่อที่จะให้นางได้รู้จักความลำบากและให้นางได้รู้จักสำนึก"

เขาทั้งพูดทั้งมองสีหน้าของซูหนานอี "รอให้เจ้าแต่งงานแล้วถึงให้นางกลับมา ถึงอย่างไรนางก็เป็นเมียรอง เรื่องอย่างนี้นางเข้ามาร่วมงานด้วยก็คงจะไม่ดี ช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าหากมีอันใดมีหลิ่วเอ้อร์ที่สามารถช่วยอะไรได้บ้าง ไม่มากก็น้อย"

"หลิ่วเอ้อร์" ซูหนานอีหัวเราะในใจ ในที่สุดก็เอ่ยออกมาแล้วจนได้ ไม่กลัวลิ้นจะพันกันเอาเสียเลย