ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 67

เซี่ยเถาที่เห็นซูหนานอียิ้มก็คิดว่านางต้องมองอะไรออกแน่ เป็นไปได้อย่างไร เขาไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่ซูซืออวี้ก็เคยผ่านมาก่อนแล้ว ยัยเด็กซูหนานอีนี่จะต้องมองอะไรออกแน่

เขาหันกลับมาแล้วกัดฟันพูดกับซูหว่านเอ้อร์: "หากเจ้ายังก่อเรื่องอีก ทำให้แม่ของเจ้าลำบาก เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเมื่อวานตอนค่ำแม่ของเจ้าพูดกับเจ้าว่าอย่างไร"

ซูหว่านเอ้อร์ที่ตอนนี้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ใครพูดอะไรมาก็ไม่เข้าหู ผลักเขาออก "ท่านโกหก ทุกคนล้วนโกหก! พูดเหมือนจะดี ตอนนี้ท่านแม่ของข้าถูกขับไล่ออกไป ท่านยังจะมาพูดอะไร……"

เซี่ยเถาเห็นนางพูดออกมาก็รู้สึกโกรธจนหน้าซีด รีบจับแขนของนางแล้วลากออกไป ： "หุบปาก! หากเจ้ายังพูดเหลวไหลอีกแม้แต่ท่านแม่ของเจ้าก็จะถูกตัวเจ้าเองเป็นคนทำร้ายจนตาย"

นางที่สู้ขัดขืนไม่ให้ถูกลากออกไปจนเกือบจะถึงประตู น้าเซี่ยที่ได้ยินข่าวก็รีบมาทันที นางก็รู้สึกปวดหัว เมื่อคืนพูดปลอบซูหว่านเอ้อร์ดีแล้วนี่ แล้วไยถึงกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้ได้ ตอนแรกนางก็ไม่เข้าใจในแผนการที่เซี่ยเถาให้นางออกไปอยู่ข้างนอก แต่พอได้ฟังเขาอธิบาย เขาก็พูดมีเหตุผล อยู่แต่ในเรือนไม่ได้ทำอะไร สู้ยกให้แม่นางแซ่หลิ่วนี่ทำให้ซูหนานอีหันไปสนใจตัวแม่นางแซ่หลิ่วเอง และนางก็ได้ออกไปเดินเล่นบ้าง อีกทั้งยังได้ไปตรวจดูบัญชีของร้านต่างๆ หากำไรเล็กๆ น้อยๆเข้ากระเป๋าตัวเอง

เดิมทีนั้นกำลังเก็บของจะเสร็จแล้ว คิดไม่ถึงว่าซูหว่านเอ่อร์จะก่อเรื่องขึ้นอีก นางเกรงว่าซูหว่านเอ้อร์จะโกรธจนเผลอพูดความจริงออกมาจึงได้รีบมา

ซูหว่านเอ้อร์เห็นนางก็ร้องไห้ฮือๆ เซี่ยเถาส่งสายตาให้เซี่ยชื่อ เซี่ยชื่อเลยฉุดซูหว่านเอ้อร์ออกไป

เสียงของซูหนานอีดังลอยมา： "น้องรองอย่างร้องไปเลย เมื่อสักครู่ท่านพ่อรับปากแล้วว่า จะไม่ให้น้าเซี่ย ออกไปจากจวน"

ทั้งสามถึงกับหยุดเดิน แล้วหันกลับมาด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน

เซี่ยชื่อที่ทำหน้าสงสัย เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดได้แต่ฝืนยิ้มแล้ว ： "ท่านพี่……ไม่ลงโทษข้าแล้วหรือ"

ซูซืออวี้ที่โกรธโมโหซูหว่านเอ้อร์จนหอบแล้ว เดิมทีนั้นไม่อยากจะปล่อยสองแม่ลูกนี้ไป แต่ก็นึกถึงคำพูดของนักพรตจิน อย่างไรก็ตามก็ได้รับปากซูหนานอีไว้แล้วว่าให้นางเป็นคนไปตรวจบัญชีที่ร้าน ตอนนี้ก็จะกลับคำไม่ได้

เขาสะบัดแขนเสื้ออย่างแรง： "ต้องลงโทษอยู่แล้ว! พวกเจ้าต้องถูกกักบริเวณอยู่แต่ในเรือนห้ามออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว"

"ใครก็ได้มานี่!" เขาเรียกบ่าวรับใช้ข้างนอก บ่าวรับใช้ก็ส่งเสียงตอบแล้วยืนที่หน้าประตู "หาคนไปเฝ้าที่เรือนของพวกนาง ไม่มีคำสั่งจากข้าใครก็ไม่มีสิทธิ์ปล่อยพวกนางออกมา อาหารก็ลดเหลือครึ่งเดียว!"

"ขอรับ"

เซี่ยชื่อถึงกับหน้าถอดสี นี่มันเป็นการลงโทษจริงๆ ห้ามออกจากเรือน อาหารอาภรณ์ก็ลดเหลือครึ่ง แล้วจะมีชีวิตต่อได้เยี่ยงไร

ซูหว่านเอ้อร์ก็ตกใจอึ้ง ปากสั่นพูดไม่ออก

เซี่ยเถาก้าวขึ้นมาด้วยท่าทีร้อนรน： "น้องเขย นี่มัน……"

ซูซืออวี้โบกมือไปมา： "ให้นางไปร้านค้าก็ไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไหร่ ให้นางกักบริเวณอยู่ในจวนดีแล้ว ในเมื่อตัดสินใจแล้วไม่จำเป็นต้องเอ่ยอะไรอีก"

เซี่ยเถามองไปทางแม่นางแซ่หลิ่ว แม่นางแซ่หลิ่วก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ว่าช่วยไม่ได้

ท่าทางของพวกเขาอยู่ในสายตาของซูหนานอีตลอด ยิ่งทำให้นางรู้สึกว่าสิ่งที่นางคาดเดาไว้แม่นนัก

เซี่ยชื่อยังไม่ทันได้ตั้งสติซูหนานอีก็พูดกับซูซืออวี้: "ท่านพ่อ ในเมื่อท่านกักบริเวณน้าเซี่ย เรื่องภายในจวนก็ยากที่จัดจัดการ คนที่จะมาคอยจัดการเรื่องในจวนควรจะแต่งตั้งใหม่ใช่หรือไม่"

"เจ้า……" เซี่ยชื่อมีสติกลัวมาทันทีแต่กลับโต้แย้งอะไรไม่ได้

ซูซืออวี้ครุ่นคิด ถึงอย่างไรสิทธิ์ในการดูแลจัดการเรื่องในจวนที่เซี่ยชื่อรับผิดชอบก็ต้องส่งต่อให้คนอื่น ถ้าอย่างนั้นสู้ถือโอกาสนี้เสนอกับซูหนานอี

เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง : "ใช่แล้ว หนานอีพูดถูก"

เซี่ยชื่อเจ็บใจราวกับถูกมีดเฉือน แต่ซูหนานอีกลับยังไม่รามือ "น้าเซี่ย กุญแจห้องทั้งหมดเอาออกมาเถอะ พอดีข้าอยากจะตรวจดูสินสอดที่จวนอ๋องส่งมอบมาให้ก่อนหน้านี้สักหน่อย"

เซี่ยชื่อกับซูหว่านเอ้อร์ถึงกับหน้าถอดสี ซูหว่านเอ้อร์เอ่ย： "มีสิทธิ์อะไร"

"มีสิทธิ์อะไรอย่างนั้นหรือ" ซูหนานอีทำหน้าแปลกใจ "น้องรองเจ้านี่ก็ถามแปลกจังเลย เจ้าถามว่ามีสิทธิ์อะไรอย่างนั้นหรือ ข้ากำลังจะอภิเษกกับท่านอ๋องเป่ยลี้อยู่แล้ว สินสอดก็ต้องเอามานับดูหน่อยสิ ว่าตรงกับรายการหรือไม่ เมื่อสักครู่ท่านพ่อก็บอกแล้วว่ารอให้งานแต่งของข้าเสร็จแล้ว ถึงจะยกเลิกกักบริเวณน้าเซี่ย หรือว่าเมื่อถึงตอนนั้นให้ข้าที่กำลังจะแต่งงานเข้าไปหานางในเรือนที่กักบริเวณเยี่ยงนั้นหรือ"

ซูซืออวี้พยักหน้า "หนานอีพูดก็มีเหตุผล ข้าเกือบลืมเรื่องนี้ไปเสียแล้วเชียว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็เอาออกมาให้หนานอีดูสักหน่อยเถอะ"

เซี่ยชื่อตะโกนขึ้นอย่างร้อนตัว： "ท่านพี่ เกรงว่าจะไม่เหมาะกระมัง"