ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 74

ซูหนานอีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มุมปากของนางเผยอยิ้มขึ้นดวงตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและเคร่งขรึม "แม่นางหยุนหลิ่ว หมายความว่าอย่างไรกัน?"

หยุนหลิ่วฝืนยิ้มออกมา "ท่านอ๋องมีฐานะตัวตนที่สูงส่ง อีกทั้ง…… มีจิตใจที่เรียบง่ายบริสุทธิ์ การที่มักออกไปเที่ยวเล่นด้านนอกเช่นนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามกฎที่สมควร"

"เจ้าหลีกไปเสีย！" หยุนจิ่งขมวดคิ้วมองมาทางนาง "เรื่องของข้า เจ้ามิต้องมายุ่ง！"

ท่าทางของหยุนหลิ่วแข็งทื่อลง แต่ก็ยังโค้งตัวคำนับกล่าวว่า "ท่านอ๋องเจ้าคะ หยุนหลิ่วทำไปก็เพื่อความปลอดภัยของท่าน"

ซูหนานอีตบลงที่แขนของหยุนจิ่งเบาๆ เป็นความหมายว่าอย่าไม่ให้เขาโกรธ สายตาเหลือบมองไปยังหยุนหลิ่ว "แม่นางหยุนหลิ่ว เมื่อครู่ท่านกล่าวออกมาเองมิใช่หรือว่าไท่เฟยมิได้สนใจเรื่องกฎเกณฑ์มากมายนัก? แล้วตัวท่านเหตุใดจึงรีบร้อนกัน ในจวนท่านอ๋องนี้นอกจากไท่เฟยแล้วก็คือท่านอ๋อง ท่านมีสิทธิอันใดเข้ามาขวาง?"

"ข้า……"

"จิตใจของท่านอ๋องบริสุทธิ์ก็จริง แต่นี่มิใช่เหตุผลที่จะเก็บกักเขาเอาไว้ในเรือน ในเมื่อสิ่งเหล่านี้ท่านมิเข้าใจก็จงหลบไปให้พ้นเถิด"

น้ำเสียงของซูหนานอีดูไม่แยแส มันเปรียบดุจดาบอันแหลมคมที่ตบลงบนหน้าของหยุนหลิ่ว

หน้านางแดงเรื่อขึ้นทันที "คุณหนูซู！"

แต่ซูหนานอีหาได้สนใจนางอีกไม่ ได้แต่จูงมือหยุนจิ่งเดินอ้อมลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว

หยุนหลิ่วกัดฟันกรอด ดวงตาอันเคร่งขรึมจ้องมองไปยังทิศทางที่ทั้งสองเดินจากไป "ซูหนานอี เจ้าคอยดูให้ดี！" จากนั้นนางก็เดินเข้าไปในเรือน และหาพื้นที่ที่ไม่มีใครสังเกตใช้มือทั้งสองข้างบีบคอตนเองอย่างแรงเจ็บปวดเสียจนน้ำตาไหล จากนั้นรีบวิ่งไปหาไท่เฟย

ขณะนั้นไท่เฟยกำลังหลับตาลงพักผ่อนและฟังเหยียนโมโม่เล่าเรื่องราวที่น่าสนใจให้แก่นางฟัง มุมปากของนางเผยอยิ้มขึ้น ด้านข้างมีสาวใช้สองนางกำลังพัดวี สายลมเย็นๆทำให้นางอารมณ์ดียิ่งนัก

"หยุนหลิ่วคารวะไท่เฟย" น้ำเสียงของหยุนหลิ่วกล่าวออกมาอย่างเบาๆ

ไท่เฟยลืมตาขึ้นแล้วมองมายังนาง "หยุนหลิ่วมาแล้วหรือ พ่อครัวเพิ่งจะต้มซุปหวานดื่มคลายร้อนเมื่อสักครู่ นำมาดื่มสักถ้วยเถิด"

เมื่อสาวรับใช้ยื่นถ้วยนั้นให้นาง นางก็โค้งตัวเอ่ยขอบคุณ แล้วเอี้ยวตัวไปดื่มน้ำซุปนั้น ทันทีที่นางเอี้ยวตัวไปรอยแดงที่คอก็ปรากฏขึ้นเนื่องจากผิวของนางขาวผ่องจึงทำให้เป็นที่สังเกต

ดวงตาของไท่เฟยหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความสงสัย จากนั้นก็พบว่าดวงตาของนางนั้นยังแดงอยู่เห็นได้ชัดว่าเพิ่งร้องไห้มา

"เป็นอะไรหรือ ใครรังแกเจ้ากัน?"

หยุนหลิ่วชะงักลงเล็กน้อยจากนั้นก็รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดกุมลำคอของตนเอาไว้ ส่ายศีรษะกล่าวว่า "หามีไม่เจ้าค่ะ หม่อมฉันได้รับการคุ้มครองจากไท่เฟย จะมีใครในจวนท่านอ๋องกล้าทำร้ายหม่อมฉันกันเจ้าคะ"

นางแสร้งทำเป็นกล่าวอย่างสุภาพ แต่ขอบตานั้นก็แดงขึ้นมองไปน่าสมเพชยิ่งนัก

สีหน้าของไท่เฟยมืดมนลง "ยิ่งเป็นเช่นนี้ยิ่งไม่ควรปิดบังข้า ข้าอยากจะรู้เสียจริงว่าใครกันที่กล้ารังแกเจ้า"

หยุนหลิ่วก้มศีรษะลงอ่อนโยนราวกับหงส์ "หยุนหลิ่วสบายดีเจ้าค่ะ หาได้มีใครกล้ารังแกหม่อมฉันไม่ หม่อมฉันมิทันระวังไปเอง"

"ไร้สาระ！" น้ำเสียงของไท่เฟยหนักแน่นขึ้น "หากเจ้าทำเองจะเป็นถึงเช่นนี้ได้อย่างไร?"

นางมองไปที่สาวรับใช้ข้างกายหยุนหลิ่วแล้วกล่าวว่า "เจ้าบอกข้ามา！"

สาวใช้กลัวมากจนทรุดเข่าลงที่พื้น "ทูลไท่เฟย คุณหนู…… คุณหนูซูเจ้าค่ะ"

หยุนหลิ่วรีบตะโกนออกมาว่า "อย่ากล่าววาจาไร้สาระ！"

บ่าวรับใช้จึงได้ก้มหน้าลงไป "ทูลไท่เฟย บ่าวมิได้กล่าววาจาไร้สาระ เมื่อครู่บ่าวได้พบคุณหนูซูที่หน้าประตูเรือน นางกล่าวว่าจะพาท่านอ๋องไปข้างนอก คุณหนูของเราจึงได้กล่าวตักเตือนสองสามประโยคแต่ใครเล่าจะคาดถึงกันว่าคุณหนูซูจะทำร้ายคนเช่นนี้ กล่าวว่าในจวนนี้ไท่เฟยและท่านอ๋องเป็นผู้ตัดสินใจ มิใช่เรื่องของคุณหนูจะมายุ่งเกี่ยวอีกทั้งยังลงมือทำร้ายคุณหนูของเราด้วย……"

หยุนหลิ่วยกมือขึ้นปาดน้ำตาและยกชายกระโปรงขึ้นคุกเข่าลง "ไท่เฟยเจ้าคะ เดิมทีนี่นับว่าเป็นความผิดของหยุนหลิ่วเอง จะโทษคุณหนูซูมิได้ ท่านอ๋องชื่นชอบนางและยินยอมอยู่กับนางแน่นอนว่าหยุนหลิ่วต้องมีความสุขเช่นกัน เพียงแต่หยุนหลิ่วกังวลใจถึงเรื่องความปลอดภัยของท่านอ๋องเท่านั้น…… เนื่องจากก่อนหน้านี้คนที่ลอบทำร้ายท่านอ๋องยังหามิพบ คาดว่าคุณหนูซูคงไม่ทราบเรื่องนี้"

ไท่เฟยได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากันและมิได้เอ่ยอันใดออกมา นางยังคงร้อยลูกปัดในมือเบาๆ บรรยากาศในห้องเงียบมากเสียจนได้ยินเสียงลูกปัดกระทบกัน

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดไท่เฟยก็หลับตาลงและถอนหายใจออกมา "เหยียนโมโม่ จงพาหยุนหลิ่วออกไป หาหมอดีๆให้นางดู อย่าได้ทิ้งรอยแผลเป็นอะไรไว้ เมื่อวานนี้ทางราชวังส่งผ้าหูจิ่นมาสองพับมิใช่หรือ? เนื้อผ้านั้นช่างนุ่มเบาสบาย จงนำมาสักพับเพื่อตัดเสื้อผ้าให้หยุนหลิ่วสักชุดเถิด"

"เพคะ บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้" เหยียนโมโม่โค้งตัวลงคำนับ จากนั้นมองไปที่หยุนหลิ่วซึ่งยังคงคุกเข่าอยู่ด้วยรอยยิ้ม "คุณหนูหยุนหลิ่ว ตามบ่าวมาเถิดเจ้าค่ะ"

หยุนหลิ่วทำความเคารพไท่เฟย "ขอบพระคุณไท่เฟยเจ้าค่ะ หยุนหลิ่วขอตัวก่อน"