ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 78

"เอ้า นี่ถึงแล้วล่ะ！" ซูหนานอีชี้ไปยังทะเลสาบเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลนัก

"โอโห้！ ที่นี่มีทะเลสาบอยู่ด้วยหรือ" หยุนจิ่งตะโกนออกมาเสียงดัง ซูหนานอีจึงใช้นิ้วชี้สัมผัสลงตรงริมฝีปากของเขาเบาๆกล่าวว่า "ชู่ว์ จิ่งเอ้อร์เบาเสียงลงหน่อย มิเช่นนั้นของอร่อยอาจจะตกใจจนหนีไปได้"

ดวงตากลมโตของหยุนจิ่งประกอบกับแก้มอันปูดโปน มองไปเหมือนกับหนูแฮมสเตอร์ตัวเล็กๆ เขาพยักหน้าอย่างหนักแน่น

ซูหนานอีจึงปล่อยนิ้วของนางลง "จิ่งเอ้อร์อยากจะตกปลามิใช่หรือ? ที่นี่มีปลามากเลยทีเดียว"

นางคว้ากิ่งไม้เล็กๆมาแล้วลับให้แหลม "นั่นไงจิ่งเอ้อร์ลองดูสิ"

นางเดินตรงไปที่ริมแม่น้ำแล้วยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อย จิตใจจดจ่อ ดวงตาจับจ้องไปที่ผิวน้ำแล้วฟังเสียงเคลื่อนไหวด้วยหู

นางพลิกข้อมืออย่างกะทันหัน ปลายแหลมของไม้นั้นพุ่งลงไปในสายน้ำ เมื่อดึงมันออกมาอีกครั้งก็พบว่ามีปลากำลังดิ้นไปมา

"โอ้โห！" หยุนจิ่งรีบวิ่งเข้ามาปรบมือ "เหนียงจื่อช่างเก่งกาจเหลือเกิน！"

ซูหนานอีโยนปลานั้นขึ้นไปบนฝั่ง ก่อนจะส่งกิ่งไม้ให้แก่เขา "เอาสิ จิ่งเอ้อร์ลองดู"

หยุนจิ่งรับมันไปอย่างมีความสุข ส่วนซูหนานอีมองดูท่าทางและฝีก้าวของเขา ก่อนจะมองไปที่ท่าทางการจับกิ่งไม้นั้น แล้วในใจก็รู้สึกปวดร้าวขึ้นมา

ทักษะการต่อสู้ของซูหนานอีมิได้สูงมากนัก แต่ก็เพียงพอในการป้องกันตนเอง นางมองออกว่าหยุนจิ่งนั้นมีกังฟูที่ไม่แย่เลยทีเดียว

หากว่า…… นับจากกลุ่มคนที่นางรู้จัก นอกจากลู่ซือหยวนที่อาจจะพอสู้กับเขาได้ คนอื่นคงไม่มีใครมีความสามารถพอ

กู้ซีเฉินยังมิใช่คู่ต่อสู้ของหยุนจิ่ง

ช่วงที่นางกำลังเหม่อลอยก็พบว่าหยุนจิ่งจับปลาได้ตัวหนึ่งแล้ว "เหนียงจื่อรีบดูนี่สิ！"

ซูหนานอีจึงได้สติกลับคืนมาแล้วรีบก้าวไปด้านหน้า "จิ่งเอ้อร์ปลาตัวนี้ช่างตัวใหญ่เหลือเกิน มันอ้วนมาก คงต้องอร่อยแน่ๆ"

ดวงตาของหยุนจิ่งยิ้มเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว "เหนียงจื่อ พวกเรากลับจวนให้พ่อครัวทำอาหารให้กินเถิด"

"มิต้อง พวกเราจะทำกันเอง" ซูหนานอีหยิบมีดสั้นออกมาและจัดการกับปลาเหล่านั้น ก่อนจะใช้กิ่งไม้เสียบเข้าไป "อีกประเดี๋ยวพวกเราหาที่ๆเหมาะสมแล้วย่างพวกมันเสีย"

หยุนจิ่งมองไปที่นางด้วยสายตาเหลือเชื่อ แววตานั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมและเสน่หา เหนียงจื่อของข้าทำเป็นหลายอย่างเหลือเกิน!

"เหนียงจื่อ ข้าจะไปดูตรงนั้นสักหน่อย！"

"ไปเถอะ แต่อย่าไปไกลนักล่ะ" ซูหนานอีมองไปตามทางที่เขาชี้นิ้วแล้วกำชับ

"ตกลง！"

ซูหนานอี ยืนถือกิ่งไม้ที่เหลาจนปลายแหลมอยู่ข้างริมแม่น้ำ แล้วกางออก หูของนางกำลังฟังการเคลื่อนไหวรอบๆ

การที่นางเดินทางมาในวันนี้ มิใช่มาเพื่อต้องการจับปลาธรรมดาๆเท่านั้น

นางมาจับปลาใหญ่ต่างหาก

เมื่อคืนเซี่ยหล่านได้เขียนจดหมายมาถึงนาง กล่าวว่าในภูเขาเล็กๆแห่งนี้ มีบ้านไม้หลังขนาดย่อม ซึ่งผู้อาศัยคืออาจารย์และศิษย์สองคน ทั้งสองคนนี้เคยเป็นสมาชิกของหุบเขาหมอเทวดา แต่หลังจากที่จวนเทียนอีเกิดเรื่องแล้ว พวกเขาก็ได้หนีมาอาศัย ณ ที่แห่งนี้ ศิษย์สองคนนั้นจะยังบริสุทธิ์อยู่หรือไม่ บัดนี้สถานการณ์เป็นเช่นไร และพวกเขาถูกปีศาจเอาชนะใจได้หรือไม่ เซี่ยหล่านยังมิได้ตรวจสอบออกมา เนื่องจากหุบเขาหมอเทวดาเดิมทีก็ค่อนข้างจะลึกลับซับซ้อน และมีกฎอันระมัดระวังยิ่ง นับภาษาอะไรกับเมื่อจวนเที่ยงอีเกิดเรื่องขึ้น แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องระมัดระวังตัวเพิ่มขึ้นอีกเป็นพิเศษ ในขณะที่ซูหนานอีกำลังครุ่นคิดอยู่นั่น จู่ๆหูของนางก็ได้ยินเสียงเป็ดร้องขึ้น และตามมาด้วยเสียงอันตื่นเต้นของหยุนจิ่ง

"เหนียงจื่อ！"

ซูหนานอีหันศีรษะไปมองและพบว่าหยุนจิ่งโผล่ขึ้นมาจากกอหญ้าที่ไม่ไกลออกไปนัก เขาอุ้มเป็ดมาตัวหนึ่งไว้ในอ้อมแขน

ซูหนานอียิ้มแล้วเดินตรงเข้าไป "จิ่งเอ้อร์จับเป็ดได้หรือ? พวกเรามีเป็ดย่างกินแล้วล่ะ！"

"เหนียงจื่อทำเป็นอย่างนั้นหรือ? ฟังดูแล้วน่าอร่อยนัก!" ดวงตาของหยุนจิ่งเป็นประกายและเริ่มกลืนน้ำลายลงคอ

"แน่นอนข้าทำเป็น นำมาให้ข้าเถิด แล้วจิ่งเอ้อร์จงไปเก็บกิ่งไม้แห้งมาอีก" ซูหนานอีรับเป็ดป่าไป โดยไม่ลืมที่จะกำชับว่า "อย่าไปให้ไกลนัก"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

ซูหนานอีรู้วิธีทำจริงๆ ทักษะในการทำอาหารของนางไม่เลวเลย ในแต่ละปีจะมีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่นางเดินทางออกไปเสาะหาวัตถุดิบทางการแพทย์ หากมิสามารถเอาชีวิตรอดในป่าได้ก็คงแย่ ทุกคนรู้ว่าว่าคุณหนูใหญ่แห่งจวนเทียนอีนั้นสูงส่งมากเพียงใด แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าแท้จริงแล้วนางมิได้เป็นสตรีผู้อ่อนแอ แต่ยังสามารถเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้มีความรู้มากมาย

หลังจากทำความสะอาดเป็ดป่าเรียบร้อยแล้ว หยุนจิ่งก็กลับมาพร้อมกับกิ่งไม้มากมาย เขาวางมันลงและจากไปอีกอย่างรวดเร็ว

ซูหนานอีมองเห็นเขาทำท่าทางอย่างสนุกสนานจึงมิได้เอ่ยปากรั้งเอาไว้ ปล่อยให้เขาเล่นตามอำเภอใจ

นางหาสถานที่ที่ใกล้กับลำธารและทำความสะอาดพื้นที่ ก่อนจะลองดูทิศทางลมเพื่อป้องกันมิให้เกิดไฟไหม้บนภูเขา

เมื่อไฟถูกจุดขึ้นหยุนจิ่งก็วิ่งกลับมาอีกครั้งด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม "เหนียงจื่อ ดูสินี่คืออะไร！"