ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 77

หลี่จิ้งหว่านคำนับให้ซูหนานอีอย่างนอบน้อม "ขอบพระคุณยิ่งนัก"

มือของซูหนานอีถือกริชเอาไว้แล้วจับจ้องไปที่หลิวลี่ซงทำท่าครุ่นคิด "ข้าควรจะ…… จัดการเจ้าอย่างไรดี?"

หลิวลี่ซงรู้สึกถึงความเย็นชาผ่านเข้ามาในสมอง เขาไม่กลัวหลี่จิ้งหว่าน อย่างมากสุดก็เพียงแค่โกหกนางแล้วรีบปลีกตัวออกมา แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับซูหนานอี เขามักรู้สึกว่าตนนั้นไม่ต่างอะไรกับเด็กอายุสามขวบ ที่ไม่ว่าจะทำอะไรนางก็มองออกไปเสียทุกอย่าง

"อาหว่าน ได้โปรดเถิด โปรดเห็นแก่รักของเราในอดีต……"

เขายังไม่ทันพูดจบ กริชในมือของซูหนานอีก็จ่อเข้าให้ที่คอของเขา "เจ้าลองกล่าวออกมาอีกสักคำ！"

หลิวลี่ซงจึงได้หุบปากแน่น ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

"ความรักในอดีตอย่างงั้นหรือ มีความรักอะไรให้พูดถึงกัน? ตอนที่เจ้าและชุ่ยจือดื่มสุราด้วยกัน เหตุใดเจ้าจึงไม่คิดถึงความรักในอดีตล่ะ หืม?"

ใบหน้าของหลิวลี่ซงขาวซีด เม็ดเหงื่อหยดลงบนมาจากหน้าผาก

ซูหนานอีเก็บกริชเล่มนั้นลงแล้วกล่าวกับเสี่ยวชีว่า "จงไปจัดเตรียมรถม้า เราจะไปที่ศาลจิงจ้าวกัน"

"เจ้าค่ะ"

ซูหนานอีและหยุนจิ่งมัดตัวหลิวลี่ซงแล้วพามายังที่ศาลจิงจ้าว ส่วนหลี่จิ้งหว่านนั้นเดินกลับไปที่เรือนเล็กโดยมิได้แม้แต่หันหลังกลับมามอง นับแต่นี้เป็นต้นไปนางกับหลิวลี่ซงหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก

เจ้าเมืองจ้าวแห่งศาลจิงจ้าวหงุดหงิดยิ่งนัก ในตอนแรกคนจากจวนเจ้ากรมกล่าวว่าจะมาขอตัวแม่นางจิ่น จากนั้นก็มีคดีหญิงสาวหายตัวไป ซึ่งบัดนี้มิเพียงแต่ยังไม่สามารถคลี่คลายได้ อีกทั้งยังมีคนหายตัวไปเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่เซี่ยหล่านที่เขามิชื่นชอบเป็นที่สุด ก็ยังเดินทางมาที่เมืองวินเยว่และเข้าฟ้องร้องอยู่ถึงสองคดี

เซี่ยหล่านไม่ชื่นชอบที่เจ้าเมืองจ้าวเป็นคนซื่อตรงเกินไปไม่อ้อมค้อม ส่วนเจ้าเมืองจ้าวไม่ชื่นชอบที่เซี่ยหล่านมีแต่ความคิดอันคดโกงไม่สุจริต ทั้งสองคนต่างไม่ชอบมาพากลซึ่งกันและกัน เดิมที่คิดว่าเมื่อแยกจากกันที่เจียงหนานแล้วก็คงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก แต่ใครจะไปรู้เล่าว่าผ่านไปเพียงแค่พริบตาเดียวพวกเขาก็ได้มาพบกันอีกครั้ง

เจ้าเมืองจ้าวพยายามเก็บความรู้สึกโมโหเหล่านั้นลงไป และ ณ วินาทีนั้นเขาก็ได้ตั้งใจแล้วว่าคดีนี้จะต้องจัดการให้ได้ มิเช่นนั้น คงจะถูกเจ้าหมอนี่หัวเราะเยาะเย้ยเอาเป็นแน่! ซึ่งเขาคงไม่อาจทนได้!

หากเปรียบเทียบกันแล้ว แม้ว่าเรื่องในจวนของท่านเจ้ากรมจะดูยุ่งยากกว่าสักหน่อยแต่จัดการได้ง่ายกว่ามากนัก เขาได้จัดเตรียมเขียนหนังสือฟ้องร้อง โทษฐานหละหลวมต่อการปกครองและประมาทเลินเล่อต่อชีวิตของผู้อื่น

ในขณะที่กำลังร่างหนังสืออยู่นั้น ก็มีเจ้าหน้าที่เข้ามารายงานว่า "นายท่านขอรับ ที่ด้านนอกมีคนเข้ามาร้องเรียน กล่าวว่าเกี่ยวข้องกับคดีที่มีสตรีสูญหาย"

"งั้นรึ" เจ้าเมืองจ้าวรีบวางพู่กันลงทันใด "เร็วเข้า รีบไปที่ห้องโถง"

"……นายท่านขอรับ อีกฝ่ายหนึ่งกล่าวว่าเพียงต้องการมาให้เบาะแสแก่พวกเรา มิใช่มามอบตัวหรือมาร้องทุกข์แต่อย่างใด ดังนั้นจึงไม่อยากจะเปิดเผยให้เป็นสาธารณะ"

สำหรับเจ้าเมืองจ้าวแล้ว ความซื่อตรงเป็นอำนาจสูงสุดของกฎหมาย ส่วนเรื่องวิธีการจัดการนั้นสามารถยืดหยุ่นได้ โดยปกติแล้วเขาก็มิได้ว่างท่าแต่อย่างใดเมื่อได้ยินคำกล่าวนี้จึงมิได้ขัดแย้งรำคาญ "ตกลง เช่นนั้นให้พวกเขามาพบข้าที่นี่เถิด"

"ขอรับ！"

ผ่านไปครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น เจ้าเมืองจ้าวจึงได้เงยหน้าขึ้นมองดูและพบชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาจากประตู เขาอดไม่ได้ที่ดวงตาจะสว่างเป็นประกาย

สตรีนั้นช่างงามเลิศ ส่วนชายหนุ่มก็หล่อเหลา จะดูยังไงก็ช่างงดงามตา

ประเดี๋ยวนะ！ สตรีนางนี้มิใช่คุณหนูแห่งจวนซูหรอกหรือ? เมื่อหันไปมองดูชายหนุ่ม เจ้าเมืองจ้าวก็ได้กระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ

"ท่านอ๋อง?" เจ้าเมืองจ้าวรีบก้าวหน้าไปเพื่อคารวะ "ข้าน้อยคารวะท่านอ๋อง"

นายทหารผู้นั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าหยุนจิ่งมองไปช่างคุ้นตานัก แต่ต่อมาเมื่อเห็นเขาหิ้วชายคนหนึ่งเข้ามา อีกทั้งยังทำท่าทางเชื่อฟังซูหนานอี มันช่างไม่เหมาะสมกับตัวตนของท่านอ๋องเอาเสียเลย

หยุนจิ่งหาได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา "เจ้าเมืองจ้าวเฉินลุกขึ้นเถิด ในวันนี้ข้าเพียงแค่เดินทางมาเป็นเพื่อนเหนียงจื่อ…… เพื่อแจ้งความ"

เจ้าเมืองจ้าวลุกขึ้นแล้วมองไปทางซูหนานอี "คุณหนูซู มิทราบว่า……"

"ตุ๊บ！" มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะคำพูดของเจ้าเมืองจ้าว

จนทำให้เขาตกสะดุ้งตกใจถอยหลังออกไป เมื่อมองอย่างตั้งใจพบว่าที่รอบข้างมีคนหนึ่งถูกมัดเอาไว้และสลบล้มลง

หยุนจิ่งปัดมือไปมากล่าวว่า "เขานี่แหละ เขาเที่ยวแจกจ่ายใบปลิวและออกตามหาใครบางคนบนท้องถนน"

ซูหนานอีมอบใบปลิวนั้นไปให้ฉบับหนึ่ง เป็นฉบับที่เขียนด้วยลายมือของหลิวลี่ซงและนำแจกจ่ายตรงถนน

"ท่านเจ้าเมืองจ้าว ชายผู้นี้แจกจ่ายใบปลิวที่บนถนน กล่าวว่าตนมีความรักอย่างลึกซึ้งกับคุณหนูหลี่ ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของคุณหนูดีอย่างยิ่ง จิตใจของเขาช่างน่ารังเกียจหนัก！"