ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 83

หยุนหลิ่วแน่ใจว่าผู้หญิงที่อยู่ในถุงนี้ก็คือซูหนานอี นางเดินหน้าขึ้นไปสองก้าวและคุกเข่าลงไป ดวงตาค่อยๆปรากฏน้ำตาออกมา

"คุณหนูซู คุณหนูซู......เจ้าเป็นอะไรเนี่ย?ทำยังไงดี?ไท่เฟยยังจัดงานแต่งอยู่ในจวนให้เจ้ากับท่านอ๋องอยู่เลย แต่นี่มัน......"

"หลายวันนี้เจ้ามาท่านอ๋องบ่อยมาก แม้ข้าคิดว่ามันไม่เหมาะ แต่ก็รู้สึกว่าเจ้าเป็นลูกสาวของพ่อค้า นิสัยน่าจะตรงไปตรงมา แต่ใครจะรู้ไปล่ะว่าวันนี้กลับประสบอุบัติเหตุเช่นนี้!หากรู้มาก่อน แม้รู้ว่าเจ้าจะไม่สบายใจข้าก็จะพูดโน้มน้าวใจเจ้าบ้าง......"

พอนางพูดเช่นนี้ รอบข้างก็มีเสียงซุบซิบเกิดขึ้นทันที

"ได้ข่าวมาว่าตระกูลซูมีตำแหน่งที่ไม่สูงมากนัก แต่ตกลงเป็นแค่ลูกสาวของพ่อค้าอย่างงั้นหรือ?"

"ยังไม่ทันได้แต่งเข้ามาเลย ก็ไปที่จวนอ๋องบ่อยครั้งขนาดนั้น?นี่ทำได้ยังไง?ไม่มีกฎระเบียบจริงๆดลย!"

"ข้าว่านะ คุณหนูซูคนนี้ประสบเรื่องแบบนี้ก็ถือว่าสมควรแล้ว หากสามารถอยู่ที่บ้านดีๆ รอวันแต่งงานมาถึงก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก"

หยุนหลิ่วได้ยินเสียงซุบซิบของรอบข้าง รู้สึกดีใจมาก แต่ใบหน้ากลับปรากฏความเศร้าโศกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

"รีบ รีบกลับไปบอกไท่......"หยุนหลิ่วสั่งสาวใช้ข้างๆ แต่ทันใดนั้นก็สะดุ้ง"ไม่ได้ บอกไท่เฟยไม่ได้ ไม่งั้นไท่เฟยต้องรับไม่ไหวแน่นอน เจ้าไปบอกจวนซูก่อนเถอะ ยังไงก็ต้องพาคุณหนูซูกลับก่อน"

"เจ้าค่ะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ"

สาวใช้เดินผ่านฝูงชน วิ่งตรงไปทางจวนซูอย่างเร็ว

หยุนหลิ่วใช้ผ้าปิดตาเอาไว้ ปิดบังความดีใจในสายตาลงไป และบอกกับคนรอบข้างว่า"ทุกท่านคงไม่ทราบว่า ไท่เฟยสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง แต่ยังคงจัดการงานแต่งให้ท่านอ๋องด้วยตัวเองทุกอย่าง หลายวันก่อนเพิ่งจัดเรียงสินสอดครบและส่งไปให้จวนซู......แต่ใครจะรู้ล่ะว่า......"นางร้องไห้อย่างหนัก เหมือนกับว่าเสียใจมากๆ จนทำให้คำพูดข้างหลังยังพูดไม่ออกแล้ว

คนที่ดูสนุกอยู่รอบข้างล้วนเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดๆ มีคนทนไม่ไหวไปแจ้งข่าวให้กับจวนอ๋องเป่ยลี้ตั้งนานแล้ว

ไท่เฟยกำลังนั่งอยู่ระเบียงทางเดินกับเหยียนโมโม่"การที่แต่งงานกับคุณหนูซูเดิมก็เพื่อจะขจัดเสนียดจัญไรและรักษาโรคให้จิ่งเอ้อร์ ทำไมถึงเกิดการเปลี่ยนแปลงมากมายเช่นนี้ขึ้นมา?ฟังจากความหมายของหยุนหลิ่ว เหมือนกับว่าคุณหนูซูนั้นไม่เป็นมงคลเลย?"

เหยียนโมโม่เทน้ำชาให้นางอีกแก้วหนึ่ง ไม่ร้อนไม่เย็นพอดีเลย"ทุกสิ่งล้วนต้องคำนึงถึงท่านอ๋องเป็นหลัก ส่วนการเปลี่ยนแปลงนั้น หลายปีนี้ท่านอยู่ในวังบ้าง ในจวนอ๋องบ้าง ยังเห็นได้น้อยอีกหรือ?"

ไท่เฟยตะลึง ยกแก้วน้ำชาขึ้นมาพูดว่า"ก็ใช่นะ"

นางจิบไปอึกหนึ่ง ขมวดคิ้วพูดว่า"ทำไมมันอุ่นล่ะ?"

เหยียนโมโม่ยิ้มและพูดว่า"ไท่เฟยไม่ควรกินชาเย็นอีก มันไม่ดีต่อสุขภาพเลย อุ่นๆแบบนี้กำลังดีเลยเพคะ*

ไท่เฟยถอนหายใจออกมา พยายามกินอีกหลายอึก รอบข้างไม่มีคนอื่นอยู่ นางกระซิบพูดว่า"ความหมายแท้จริงในการแต่งงานกับคุณหนูตระกูลซู ไม่มีใครรู้เนอะ?"

"ไม่มีเพคะ"เหยียนโมโม่ก้มหน้าพูดอยู่ข้างหูของนาง"มีแต่ท่านกับบ่าวรู้อยู่เพียงสองคนเพคะ"

ไท่เฟยพยักหน้าด้วยความพอใจ"แม้ว่าคุณหนูซูจะมีฐานะไม่สูง แต่นิสัยแบบนี้ก็ถือว่าใช้ได้จริงๆ สิ่งที่หายากก็คือหยุนจิ่งชอบ ยังเชื่อฟังกว่าเมื่อก่อนเลย เมื่อวานเพิ่งกลับมาก็ให้ข้าดูไข่เป็ด ยังบอกเรื่องสนุกๆเหล่านั้นให้ข้าฟังด้วย"

"ใช่ไง ท่านอ๋องดีใจมากจริงๆ ยังบอกว่ารีบกลับบ้านคือกลัวว่าท่านจะเป็นห่วงเลย ยังเป็นคุณหนูซูบอกเช่นนี้ให้เขาฟัง"

ไท่เฟยรู้สึกปลื้มใจมาก"ใช่ไง คิดแบบนี้แล้วมันก็ดีนะ ข้าไม่มีความหวังอย่างอื่นแล้ว หวังแต่ว่าจิ่งเอ้อร์ของข้าจะสามารถกลับสู่สภาพปกติ มีชีวิตได้อย่างสุขสบาย อย่างนี้อดีตท่านอ๋องก็จะรู้สึกปลื้มใจเช่นกัน"เมื่อพูดถึงสามีที่เสียชีวิตไปแล้ว ไท่เฟยมีปรากฏความเศร้าโศกขึ้นมา

เหยียนโมโม่กำลังคิดจะปลอบใจสักหน่อย จู่ๆก็มีสาวใช้วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

เหยียนโมโม่เตือนด้วยเสียงเบา"รีบอะไร พูดดีๆสิ"

สาวใช้ฟื้นสติกลับมา ทำความเคารพและพูดว่า"กราบทูลไท่เฟย มีคนมาแจ้งว่า ได้พบคุณหนูซูบนถนน คุณหนูซูเต็มไปด้วยแผลบนร่างกาย เสื้อ......เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเพคะ"

สีหน้าของไท่เฟยแข็งตัวไปทันที"อะไรนะ?!"

เหยียนโมโม่ก็เปลี่ยนสีหน้าไป"คำพูดนี้จริงหรือเปล่า?"