ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 82

ในเรือนของซูหวานเอ้อร์มองขึ้นไปแล้วให้ความรู้สึกเหงาๆ ไม่ใช่เป็นแบบเหมือนฤดูหนาว แต่คือแบบยุ่งเหยิงมาก ทำให้คนเกิดความเหงาจากใจ ดอกไม้ที่ปลูกเหี่ยวหมด ต้นไม้ก็ไม่ได้ตัดกิ่ง แถมบนกิ่งไม้ยังมีพวกยันต์และเชือกขอพรมัดอยู่ด้วย มีแต่สิ่งซี้ซั้วเต็มไปหมด ทำให้คนเห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจ

ซูซืออวี้ขมวดคิ้ว ลังเลว่าจะเข้าไปหรือเปล่า

แม่บ้านชุยวิ่งช้าๆออกจากข้างใน ออกมาทำความเคารพ ซูซืออวี้ก็เลยมีแต่ต้องเข้าไป

เข้าไปก็เห็นซูหว่านเอ้อร์นอนตะแคงอยู่บนเตียง หน้าซีดไปหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ผมก็ปล่อยลงมาไม่ได้หวี มองขึ้นไปแล้วน่าสงสารมาก

ซูหว่านเอ้อร์เหมือยผ่านไปสักพักหนึ่งถึงพบเห็นเขา รีบลงมาจากเตียง แล้วคุกเข่า"ท่านพ่อ ท่านพ่อท่านมาแล้วหรือ ลูกอกตัญญูทำความเคารพพ่อเจ้าค่ะ"

ซูซืออวี้รู้สึกผิดหวังกับลูกสาวคนนี้มาก รำคาญนางตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่ามีปัญหาเกิดขึ้น เขาไม่มาแน่นอนหรอก พอได้เห็นซูหว่านเอ้อร์เป็นแบบนี้เขารู้สึกใจอ่อนลงมา แต่พอมองไปเห็นตะคันที่อยู่ข้างหลังของแม่บ้านชุย อันนั้นคือตอนนั้นนักพรตจินเป็นคนให้ไว้ เขาคิดถึงคำพูดของนักพรตจิน ความใจอ่อนนั้นก็หายไปหมดเลย

เขาขมวดคิ้วมองซูหว่านเอ้อร์"ข้าถามเจ้ายะ ที่เจ้าบอกว่าฝากฝันมา เรื่องนี้เป็นจริงหรือ?"

ซูหว่านเอ้อร์ร้องไห้ไปพยักหน้าไป"ลูกสาวไม่กล้าโกหกพ่อเจ้าค่ะ"

ซูซืออวี้ยิ้มแบบเย็นชา"เรื่องที่เจ้าโกหกข้ามันยังน้อยหรือ?"

"ลูกสาว……"ซูหว่านเอ้อร์พูดไปน้ำตาก็ไหลลงตาม

ซูซืออวี้พูดแทรก"เจ้าแค่ต้องตอบมาว่าตกลงขริงหรือไม่จริง?"

ซูหว่านเอ้อร์สองกราบมือลงพื้น"ลูกสาวพูดจริงๆเจ้าค่ะ ถ้าท่านพ่อไม่เชื่อก็ให้คนรับใช้ไปที่เรือนของพี่สาวดู ดูว่าพี่สาวปลอดภัยอยู่หรือเปล่า"

ซูซืออวี้เงียบไป เมื่อกี้เขาให้พ่อบ้านไปหาซูหนานอี ก็อยากดูว่าซูหนานอีอยู่ในเรือนหรือเปล่า แต่พอบ้านตอบว่า เสี่ยวเถาไม่ให้เขาเข้าไป ในนี้ต้องมีอะไรแน่นอน

ซูซืออวี้คิดถึงนี่ ก็เลยพูดว่า"เจ้าฝันถึงอะไรกันแน่ บอกมาให้ชัดเจน!"

ซูหว่านเอ้อร์รู้สึกดีใจ แต่ทำหน้าเศร้า"ท่านพ่อฟังนะ หลายวันนี้ลูกสาวกินข้าวไม่ลง นอนก็ไม่หลับ แต่เมื่อวานคืน ไม่รู้เป็นอะไรอยู่ๆก็รู้สึกง่วง แล้วก็ฝันถึงนักพรตจิน"

นางพูดไปด้วยมองสีหน้าของซูซืออวี้ไปด้วย เห็นเขาได้ยินคำว่า"นักพรตจิน"สีหน้าเปลี่ยนไปเยอะ ก็รู้แล้วว่าแผนนี้นางทำถูกแล้ว

"นักพรตจินพูดว่า ให้ลูกสาวต้องระวัง ว่าใกล้ๆนี้พี่สาวจะมีเรื่องไม่โชคเกิดขึ้น ลูกตกใจ ถามเขาว่าเรื่องอะไร เขาแค่ส่ายหัวไม่พูดแล้วก็หายไป ลูกสาวคิดว่า ตอนนี้พี่สาวก็คือหน้าตาของตระกูลซู ถ้าพี่สาวมีอะไรขึ้นมา บ้านเราก็……"

ซูซืออวี้ขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกกังวลขึ้นเรื่อยๆ

……

เวลานี้ซูหนานอีกำลังดื่มชากับหยุนจิ่งที่โรงน้ำชาจวี้ซิง ตั้งแต่ได้ติดต่อกับเซี่ยหล่าน เซี่ยหล่านก็เหลือห้องไว้ให้นาง ในห้องไม่ใหญ่มาก แต่ตกแต่งได้งามดี หน้าหลังล้วนมีหน้าต่าง เปิดหน้าต่างก็เห็นซอย ที่นี่เป็นที่ที่เจริญที่สุดของเมืองซินเยว่ และเป็นที่ที่คนเดินมากที่สุด ถ้ามีอะไรจะต้องเผยแพร่ ที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีที่สุด

หยุนจิ่งปลอกเม็ดทานตะวัน จับมือของซูหนานอี เอาเม็ดทานตะวันที่ปลอกเสร็จแล้วใส่มือของนาง"ภรรยา กินสิ"

ซูหนานอีมองเม็ดทานตะวันที่มือ"จิ่งเอ้อร์ทำไมไม่กิน?"

"ภรรยากินก่อน"หยุนจิ่งหน้าแดง รู้สึกอาย"เมื่อกี้ข้าแอบกินไปอันนึงแล้ว หอมมาก"

ซูหนานอีจับมือของเขา นิ้วมือของเขาสะอาดมาก สวยแล้วดูมีกำลัง และอาจเนื่องจากเขาฝึกกังฟูมาหลายปี ส่งผลให้มือเกิดตาปลา นางลูบไปที่ตาปลาดบาๆ และเทเม็ดทานตะวันให้เขาครึ่งหนึ่ง"จิ่งเอ้อร์กินด้วยกัน สองคนกินด้วยกันสนุกกว่า"

ตาของหยุนจิ่งกระพริบ"จริงหรือ?"

"จริงสิ สองคนกินด้วยกันจะอร่อยกว่า เจ้ารองดูสิ"ซูหนานอีพูดอย่างอ่อนโยน